1.Адзначце неразвітыя двухсастаўныя сказы: 1) Зіма халодная. 2) Зімой дні кароткія. 3) Горад
будуецца, становіцца прыгажэйшым. 4) Прыемная прахалода. 5) Ты заходзь, сястрыца, не забывайся.
2.Адзначце сказы, у якіх дзейнік выражаны сінтаксічна непадзельным словазлучэннем: 1) За
прагалам віднеліся тры высачэзныя дубы. 2) Днём, пасля ўрокаў, дадому яе [настаўніцу] праводзіў
звычайна хтосьці з вучняў. 3) Між тым наўкола ляжала чыстая снегавая дарога. 4) Пах хлеба напаўняў
хату, расплываўся па двары, падбадзёрваў, абуджаў радасць. 5) Усе жыхары былі сагнаны ў той канец
вёскі, дзе стаяла старая вялікая адрына.
3.Адзначце сказы з састаўнымі іменнымі выказнікамі: 1) Сенажаць была куп’істая, занядбаная,
парослая драсёнам ды шчаўем. 2) Праз колькі хвілін Кастусь усё ж прыўзняўся на локцях і пачаў
узірацца ў касагор ля дарогі. 3) Антось мог без памылкі ўявіць сабе ўсё гэта падводнае царства. 4)
Дружок быў кемлівым вучнем, Кастусёвы каманды лавіў на ляту. 5) Бусліха не вытрымала і ўзляцела,
села на ўсохлай вершаліне бліжняга дуба.
4.Адзначце сказы, у якіх выказнікі ўжыты ў правільнай форме: 1) Тры вучні пагадзіліся дапамагчы
аднакласніку. 2) Некалькі чалавек адразу ж пераселі на іншы аўтобус. 3) Трое партызан спалі на
падлозе. 4) Большасць пасадак не прыжыліся. 5) Сем дзён мінула так хутка, што мы не паспелі
засумаваць па маме.
5.Адзначце сказы, у якіх паміж дзейнікам і выказнікам патрэбна паставіць працяжнік: 1) Пяць
плюс сем __ дванаццаць. 2) Хлопец ужо з маленства адчуў, што жыццё __ не вясёлае, бесклапотнае
свята. 3) Лось __ вялікі майстар прабірацца па балоце. 4) У яго ўяўленні гэтыя людзі __ героі, на якіх
можна пазіраць толькі з вялікай пашанаю. 5) Да пэўнай ступені бусел __ сімвал Беларусі.
6.Азначце сказы, у якіх выдзеленыя словы з’яўляюцца прыдаткамі: 1) Чародкі маладых дзяўчат-
паляшучак і маладзіц, убраных, як макавыя кветкі ў агародзе, падштурхвалі адна адну. 2) Дзед Талаш
любіць лес, балоты і сваю родную Прыпяць. 3) З глыбокіх норак выляталі ластаўкі-беражанкі,
палахліва цвыркалі, нізка кружыліся і ўздымаліся ўгару. 4) За выключэннем возера Рыца і азёр
Швейцарыі, возера Свіцязь – самае прыгожае ў Еўропе. 5) Мэта газеты “Мужыцкая праўда”
заключалася ў тым, каб расказаць народу сялянскую праўду.
7.Адзначце сказы з прамымі дапаўненнямі: 1) Люблю я Пушкіна за яго прыгожы чароўны верш. 2)
Пушкін не баяўся цароў і генералаў. 3) Цвіценне чаромхі звычайна супадае з надыходам апошняй хвалі
халадоў. 4) Насустрач самалёту бегла-слалася злёгку запарушанае снегам поле аэрадрома. 5) Не заўсёды
хапала хлеба да новага ўраджаю.
8.Адзначце сказы, у якіх акалічнасці выражаны спалучэннем назоўніка з прыназоўнікам: 1) Безліч
разоў грукаталі калясніцы вайны. 2) Памяць маёй зямлі там, дзе ёсць старадаўнія гарадзішчы, курганы,
пад якімі спяць яе абаронцы. 3) У засушлівыя гады ў лагчыне выціскалася халодная вада. 4) Праз
перашыек да самага цэнтра лагчыны была пракапана канава. 5) Павуцінне плыло ў бок маладога
асінніка, як бы абпаленага дзівосным агнём.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».