1. Адзначце сказы, у якіх выказнікам з'яўляецца дзеяслоў. А) Духам падаў ён дарма.
Б) Той вечар асенні.
В) Шпарка коні імчацца ў полі
Г) Сіверны дождж можа яшчэ задоўжыцца.
Д) Шустры жоўценькі клубок шмыг са сцежкі пад дубок.

2. Адзначце сказы з простымі дзеяслоўнымі выказнікамі.

A) Вось, здаецца, адна за адной затухаюць зоркі.
Б) А дождж і не думаў сунімацца.
B) Сняжынкі, лёгкія, пушыстыя, ляцелі да акна, нібы хацелі зазірнуць у кабінет з цікавасці ці ўвогуле патрапіць туды.
Г) Час у маленстве вымяраецца днямі.
Д) Хай храм адчыніць дзверы ў новы дзень, святое ў сэрцы кожным зберажэ!

3. Адзначце сказы з састаўнымі дзеяслоўнымі выказнікамі.

A) Дзіцячыя, юнацкія ўражанні пакідаюць след на ўсё жыццё. Б) Дарожнай чабаровай - скок у сасняк!
B) Яму яшчэ не раз захочацца пабыць у гэтым лесе. Пахадзіць гэтай палявой дарогай між жыта, палюбавацца хараством заліўных лугоў.
Г) Доўга будзе памятаць наша зямля варожую ліхую навалу.
Д) Заплакала маці, пусціла слязу і Алёнка.

4. Адзначце сказы з састаўным іменнымі выказнікамі.

A) Будзь і ты, сынок, свядомы, нам на радасць падрастай!
Б) Сёння ранак ціхі, яркі.
B) Раніцай быў туман.
Г) Некаторыя школы не прынялі ўдзел у спаборніцтве.
Д) Зерне стала хлебам.

5. Адзначце сказы, у якіх у склад выказніка ўваходзіць назоўнік.

A) Дзядзька Марцін быў руплівы гаспадар.
Б) І тайна была побач, і тайна была далёка.
B) Дарога была шырокая, роўная.
Г)Цяпер я - стрэльны верабей. Д) Чалавек ёсць чалавск.

Спішыце. Падкрэсліце граматычныя асновы. Вызначыце, чым выражана граматычнае і лексічнае значэнне выказнікаў. Назавіце тып выказніка.

1. 3 неба ціха падаў першы ў гэтай восені снег.

2. Мой сябра яшчэ і вынаходлівы.

3. Дзвіна тут была значна шырэйшая, чым каля горада.

4. Хай да світання свечка гарыць.

5. Гараджане былі ў дужа добрым гумары.

6. Царыца ім - наша Зямля.

7. Актрыса з мяне ніякая.

8. Нейкі неспакой пачынаў агортваць маладое насенне.

9. Ларыса папрасіла свякроў прынесці з хаты хлеба​

Аповед пра восень 41-га года, камбат ставіць невыканальную задачу шасцярым байцам-затрымаць нямецкія войскі на безыменным пераездзе.Пры выкананні задання загінулі пяцёра, а апошні асуджана чакае танкі,каб кінуцца з гранатай пад іх.

Глечык не баіцца смерці, ён як журавленок, які адстаў ад зграі, якому не наканавана яе дагнаць і выжыць.Успамінаючы жыццё, бачачы вобразы знаёмых людзей, ён заціскае адзіную гранату і чакае "свой" танк.

Першым гіне Пшанічны, змяніўшы гадзіннага ён сыходзіць у вёску, вырашыўшы здацца немцам.Немцы расстрэльваюць здрадніка, не нават не выслухаўшы яго намераў.Сын кулака так і не зразумеў, што нельга жыць "кожны сам за сябе", ён і загінуў сам па сабе.

"Белая варона". Фішэр разумее,настаў гадзіну,які вызначае сэнс яго жыцця.Расстраляўшы абойму і не забіўшы ніводнага матацыкліста немца, Фішэр цяжка раніць нямецкага афіцэра, ён змог трапіць.Немцы расстрэльваюць бездапаможнага вучонага ў акопе, не прыстасаваны, інтэлігентны мастацтвазнаўца гіне з гонарам героя.

Стрэлам з танка смяротна паранены валявой і рашучы старшына Карпенка, бясстрашны камандзір.Радавы Свіст кідаецца пад танк з гранатай,гінучы як герой.Свіст здзяйсняў памылкі, адседзеўшы ў турме, ён крывёю змывае сваё мінулае, давёўшы, што ён сумленны чалавек.

"Выключны і неацэнны". Эгаіст Аўсееў вырашае, што настаў яго час, ён спрабуе збегчы, выжыць любой цаной, вайна не для такіх, як ён. Глечык не дае яму шанцу дэзертыраваць, забіваючы баязліўца стрэлам.Самы малады, просты хлопец Глечык,які ўцёк на фронт ад немцаў, застаецца сам-насам з ворагам. Адчайныя крыкі журавленка, отбившегося ад дарослага кліну, прадказваюць лёс Глечыка.

Яго пагрузілі ў крытую брызентам машыну вечарам, перад захадам сонца. У намордніку. Грузілі ваенныя - узялі ўчацвярых адумыслую мядзведжую клетку, абабітую металічнымі лістамі, у якой ён сядзеў, паднялі па легарах у кузаў, працягнулі па падложцы і паставілі ля самай кабіны. Двое ваенных селі ў кузаве на адмысловых, прывінчаных да падлогі сядзеннях, двое палезлі ў кабіну, да шафёра.

Разам з ім, Арчыбалам, пагрузілі ў кузаў кавуны ў мяшку - ён добра чуў нюхам, - бліскучыя на святле бутэлькі ў скрынцы, з якой пахла гарэлкай, - пах гарэлкі ён вельмі любіў; салдаты доўга бразгалі цынкавымі вёдрамі і бляшанкамі, і цяпер, калі ён, Арчыбал, астаўся адзін у клетцы, сярод паху тырсы - пілавіння з пяском - з манежа, якой ён прапах сам, бензіну, каўбасы, батонаў, рафінаду, пячэння, яблык, шакаладных цукерак; лавіў носам пах мёду - густы, здавалася, не той са слоікаў, які яму давалі ў цырку, а з лесу, што ў асінавых дуплах, якім пахла некалі маці, і ад гэтага ў яго пяршыла ў горле, круцілася галава і хацелася хутчэй на волю, якую ён нанава пачуў сваім мядзведжым нутром толькі цяпер, калі бразнулі дзверцы ў машыне і загудзеў матор. У душы ў яго як усё роўна што азвалася - далёкае і вабнае.