1) Апрымаўка недарма горыць Адклад не идзе на лад
2) Едзем сказаў Андрэй
3) Антон Міхайлавіч загаварыў нарэшце Косцік Гэта ўсё праўда,
што напісана?
4) Як адчуваеш сябе? запытаўся ён (Забіла)
6. Адзначце сказы з мовай, якая разрываецца словамі аўтара
(сказы не аформлены пунктуацыйна).
1) Добры вечар, цётачка як мага ласкавей прывіталася Параска
2) Што ж гэта такое? занепакоілася гаспадыня Ці не застудзилася
3) Як зайшлі, Іван прадставіўся Ваня Красоўскі (І. Новікаў).
4) Ну і то? Ну і што?! ледзь не плачучы ад крыўды, даказвау
я не то самому сабе, не то ёй Усё роўна я знайду іх. Знайду!
​

Касманаўт вяртаецца на Зямлю са свайго апошняга падарожжа. У якасці падарунка яму камандзір прапаноўвае заляцець на маленечкую планету на краі Галактыкі, дзе касманаўт заўсёды хацеў пабываць. На планеце не было нічога, акрамя нейкіх шароў у паветры. Касманаўты прыхапілі з сабою два. У час падарожжа адзін з шарыкаў стаў змяінаю галавою і на беларускай мове сказаў, што яны - змеегалоўнікі, якія ўмеюць мяняць форму і хутка разумеюць чужую мову, што яна - старая і не даляціць, а другі - яе сын. Яна папрасіла не рабіць сыну нічога кепскага і адпусціць па прыбыцці на Зямлю. Маці хутка памерла. А сына на Зямлі касманаўты адпусцілі, і ён стаў раслінай. Касманаўт назваў яе змеегалоўнік Руйша, і з часам яе занеслі ў Чырвоную кнігу.

Якуб Колас "Новая зямля"

1.

І думка вынікне — праходзіць,

Як тыя хмаркі на заходзе,

Што без слядочка, быццам цені,

У смутным нікнуць задуменні.

2.

Званок, другі і зараз трэці,

І дрыгнуў поезд, быццам чэрці

Яго сярдзіта скаланулі,

Дождж цэлы іскар сыпанулі

І страшным рогатам заржалі

Ды з дымам далей паімчалі.

3.

І люду мноства тут хадзіла,

Найболей моладзь гарадская,

Ды худасочная, благая,

Ўсё панічы-зухі, паненкі,

А станік іх, бы ў восак, ценкі;

Ідуць, шнуруюць па дарожках,

А чаравічкі на іх ножках

Так і паскрыпваюць, спяваюць,

Нібы капыцікі мільгаюць;

Ідуць, спусціўшы вачаняткі,

На погляд ціхі, як ягняткі.

4.

Вось як цяпер, перада мною

Ўстае куточак той прыгожа,

Крынічкі вузенькая ложа

І елка ў пары з хваіною,

Абняўшысь цесна над вадою,

Як маладыя ў час кахання,

Ў апошні вечар расставання.

5.

Хоць я няволяй цяжка змучан

І з родным берагам разлучан,

Ды я душою ажываю,

Як вокам мыслі азіраю

Цябе, мой луг і бераг родны,

Дзе льецца Нёман срэбраводны,

Дубы дзе дружнай чарадою

Стаяць, як вежы, над вадою

Даўнейшых спраў вартаўнікамі

І ззяюць грозна жараламі.