11. Адзначце двухсастаўныя сказы:
1) Папараць жоўтая, буланая, а месцамі чырвоная, як агонь.
2) У расчыненыя дзверы павеяла вільготнай свежасцю.
3) Ды і з выгляду ѐн – хлопец нішто сабе.
4) Хто з грыбнікоў не ведае асаблівага паху маладых дароў прыроды.
5) Са свайго языка спусціш, на чужым не зловіш.
12. Устанавіце адпаведнасць паміж аднасастаўнымі сказамі:
1) Пахаладала.
2) Не рабі ліхога і не бойся нікога.
3) Раніца.
4) Хаджу, любуюся наваколлем.
5) Беларусь называюць краем блакітных азѐр.
6) Абагульнена-асабовы.
7) Назыўны.
8) Няпэўна-асабовы.
9) Пэўна-асабовы. 10.Безасабовы.
13. Адзначце сказы, у якіх аднародныя члены выдзелены коскамі
правільна:
1) Вецер калыхаў высокія жоўтыя сосны, і яны шумелі несціхана вакол
заставы, пасля супакойваліся і ціха шапталі пра нешта таемнае.
2) Раніцаю на ўслоне ляжалі пяць боханаў хлеба пышных,
зарумяненых, злѐгку асвежаных і даспявалі.
3) Я амаль забыўся пра тую мімалѐтную, франтавую сустрэчу і
ўспомніў пра яе толькі праз васямнаццаць год.
4) Аголеныя дрэвы шумелі глуха, надрыўна.
5) Неяк нечакана і непрыкметна з’явілася круглае, чырвонае сонца.
14.Адзначце сказы, у якіх няправільна вызначана сінтаксічная роля
выдзеленых слоў:
1) Рака ў гэты час спакойная і велічная, і ні адна зморшчынка не
пярэсціла яе чало. – аднародныя выказнікі.
2) Растае снег, бягуць ручайкі, спяваюць жаўрукі. – аднародныя
выказнікі.
3) Дзень пагоды, восеньскай цеплыні і бясхмар’я панаваў навокал у
прыродзе. – аднародныя азначэнні.
4) Аголеныя дрэвы шумелі глуха, надрыўна, шалѐна біліся аб сцены
аканіцы. – аднародныя акалічнасці.
5) Здавалася, не будзе канца завірухі лютай сіле, яе злоснаму
завыванню. – аднародныя дапаўненні.
15. Адзначце сказы, у якіх знакі прыпынку пры абагульняльных словах
пастаўлены няправільна:
1) Лес заўсѐды шумеў: узімку і ўлетку, вясной і ўвосень.
2) Паўната адчування жыцця, жывая сувязь з людзьмі, пачуццѐ
адказнасці перад народам – усѐ гэта складае змест кніг П. Панчанкі.
3) А ты, сведка, плывеш і плывеш удаль, убіраючы ў сябе ўсѐ – добрае
і благое, радаснае і скрушнае.
4) Побач не было нікога: ні бацькоў, ні сваякоў, ні сяброў.
5) Вясна прыгожая ўсюды – у полі, у лесе, у горадзе.
Тэкст да заданняў 16 – 20.
(1)Веснавая цѐплая ноч толькі што апранула зямлю і раскідала свае
таемныя чары, поўныя сумнага хараства. (2) Першыя зоры ўжо
замігцелі то тут, то там у бяздонным небе, а з-за лесу залатым пажарам
узнімаўся кругам блішчасты месяц. (3) Дробныя белыя хмаркі
высцілалі дарожку сваімі лѐгкімі празрыстымі тканямі і купалі свае
танкарунныя кудры ў святле месяца. (4) Пахла зямлѐй, багата
акропленай расой. (5) У сяле чуліся гаворка і песні. (6) Вясѐлыя
маладыя гукі смела ўразаліся ў цішыню ночы і бойка плылі за рэчку,
тут яны натыкаліся на высокі бераг і беглі ўздоўж яго па лузе.
16.Адзначце сувязі сказаў у тэксце:
1) паслядоўная;
2) паралельная.
17. Выпішыце з тэксту тры словазлучэнні з неаднароднымі дапасаванымі
азначэннямі.
18.Знайдзіце ў тэксце аднасастаўны сказ. Запішыце яго нумар, від і
граматычную аснову.
19. Складзіце схему аднародных членаў сказа з 3-га сказа.
20. Адзначце, колькі радоў аднародных членаў ужыта ў 3-м сказе:
1) адзін;
2) два;
3) тры;
4) чатыры.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».