139. Падкрэсліце ў сказах акалічнасці. Пастаўце знакі прыпынку. Рас- тлумачце, чаму не ўсе выдзеленыя вамі акалічнасці адасобленыя.
1. У хаце весела гарэў агонь кідаючы мітусліва-гарачае святло на сцены, стол, акно. 2. Папярэдзіўшы сваё з'яўленне грувасц-
кімі грымотамі абрынулася на горад навальніца. 3. Хлопцы не зга
ворваючыся кінуліся ўцякаць. 4. Нягледзячы на тэмпературу і
боль у горле Максім вырашыў ісці на работу. 5. Дарослыя і дзеці
закасаўшы рукавы працуюць з ранку да вечара. 6. Іванка сядзеў ля
каміна блізка падставіўшы твар сухому цяплу. 7. Стараючыся са-
грэцца на прыпынку ЛЮДзі нервова пастуквалі абцасамі. 8. Нягле-
дзячы на свае семдзесят гадоў дзед Ягор ходзіць лёгкай нячутнай
хадой і мае вострае вока і слых. 9. Дождж амаль суткі ішоў не сціха-
ючы. 10. Усе гэтыя дні сунімаючыся трохі пад вечар вострым
скразняком гайсаў куслівы паўночна-заходні вецер.​​

Кожны чалавек – гэта цэлы свет (К. Чорны). Чалавек – заўсѐды бог. Але тады, калі ѐн падобны толькі на самога сябе (Я. Скрыган). Не шукай на свеце нейкую падкову, /Што прыносіць шчасце і знішчае злосць. / Не чакай ад неба цудаў і спакою, / Ведай: / На Зямлі ты – гаспадар, не госць (П. Пруднікаў). Вада і агонь, якія пярэчаць адно аднаму, мірацца на чалавеку: і вада ачышчае яго, і агонь таксама (А. Разанаў). Калі нараджаецца чалавек, нічога ў свеце не памірае ўзамен (Г. Марчук). Кожны чалавек носіць у сабе храм. Штодзень, з году ў год. Толькі ў адных ѐн маўчыць, а ў другіх звоніць на ўсе свае званы. Але ѐсць яшчэ і трэція: званы раздзіраюць такому душу, аднак ніхто гэтага звону не чуе – чалавек не выпускае яго з сябе. Апошнія паміраюць першымі – раней за ўсіх. Ад карозіі храма, які яны носяць у сабе. А раўнадушныя сцвярджаюць – ад разрыву сэрца (Я. Сіпакоў)
Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие

Белым кілімком сцелецца снег на цёмную бруд і сухую траву. Неба стала змрочней ад цяжкіх аблокаў і ўсё стала як у чорна-белым кіно. На вуліцы ціха. Часам можна пачуць крокі чалавека па толькі што на платную форму навучання ў снезе. Лужыны ад нядаўняга дажджу сталі пакрывацца тонкім пластом лёду, паказваючы на сабе прыгожыя ўзоры. Пах надыходзячы зімы ўжо добра быў чутны. У апошні дзень восені добра сядзець ля акна з гарачым гарбатай і любавацца, як Восень саступае месца Зімы, і цяпер мы яе ўбачым толькі праз год.