20. Прачытайце тэкст. Вызначце склон прыметнікаў. Дапі- шыце іх канчаткі.
Падарожнікі ідуць лясной
сцяжынкай. Паабапал
звіліст цаt сцежкі расце малада зялёная траўка.
Яна ўся ўсыпана празрысты расой. Сцяжынка закан-
чваецца на светла
палянцы. Там цвітуць ландышы.
Паветра напоўніў іх духмянкпах. Падарожнікі спы-
няюцца і моўчкі радуюцца лясні прыгажосці.
21. Прачытайце. Вызначце склон прыметнікаў.
1) Ранн вясною ў лесе з'явіліся пралескі. 2) Але-
нка любіць ранн вясну. 3) Падарожнікі перабраліся
цераз шырок раку. 4) Дзеці любаваліся шырок.
ракою. 5) У нядзелю ўнукі зноў убачаць любім бабу-
Лю. 6) Дзеці пойдуць у парк з любім бабуляю.
Дапішыце патрэбныя канчаткі прыметнікаў. Падкрэсліце
словы, у якіх магчымы варыянты канчаткаў.
Да-
нікі
кі.​

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты

Если что-то из этого то на) 
Аджывае чалавек сваё жыццё, аднойчы прыходзіць яго вечар, старасць, той час, калі чалавек закончыць сваё зямное існаванне. Але ёсць нешта вечнае: любоў, разуменне ўласнага прызначэння на зямлі. Гаворачы словамі аўтара: «Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца» . (Жыць сумленна, спагадліва, чэсна, бо тое няправеднае, што было ў маладосці, балюча адгукнецца ў старасці. Вечар чалавечага жыцця будзе спакойным, калі ты жыў з дабром, згодай, з любоўю ў сэрцы; калі побач з табой будуць твае дзеці, унукі, якія ніколі не забудуць «смачную ваду свайго дзяцінства