27-09-862 злучнік (ПАДАГУЛЬНЕННЕ) Варыянт 1 1. Выпішыце сказы, у якіх злучнік звязвае аднародныя члены сказа. Гаварылі, што ён меў тытул ні то графа, ні то барона. (К. Чорны) Я люблю ўсходы нашых палеткаў, і спавітыя ў (K. зелень лугі, і шум бору пануры, глухі, і шаптанне крынічнае ўлетку. (Я. Купала) Вы б раздзеліся, а то яшчэ гадзіну чакаць. (К. Чорны) 2. Чым падобныя і чым адрозніваюцца паміж сабой прына- зоўнікі і злучнікі? 3. Спішыце, устаўляючы прапушчаныя літары і расстаўляючы знакі прыпынку. Падкрэсліце злучнікі і ўкажыце, якія яны па саставу жывання. Вызначце стыль і тып тэксту. ту. Дзве старонкі, дваццаць ці дзвесце". А може, тыс…чы тыс…ч?… Усё адно, нават іх будзе мала каб годна ўславіць цябе, родная беларуская мова. Таму што* міл. ёны тваіх людзей самім .снаваннем сваім з самага пачатк. дзён кожным трапным словам кожнай любоўнай ці гнеўная думкай кож- сл ным знішчальным зд…еклівым іранічным або, наадварот, добрым лірычным сказам славяць цябе. славіць будуць пакуль не скончыцца жыццё лю.ское і думка лю…ская на Зямлі. (У. Караткевіч)
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».