| 3.Складзі апавяданне па карціне А. Шышкіна «Апошні абаронца» | (з падручніка), выкарыстай наступныя выразы і словазлучэнні. (Сялянскі хлопчык Алесь,) апрануты ў старажытную во ратку беларусаў, на нагах лапці, у руках меч і цуыт, на галаве з помстай глядзяць блакітныя вочы мужны славян скі хлапчук, загінуўшыя воіны, апошні абаронца жанчын і дзяцей. смутак і жаль, верная пагібель, памяць у вяках.. шлем, з
5. "Дык яж завез яму двух зайцоў, тры пары цецерукоў ды лубку мёду.
6. "Якая ж я малая калі мне на скончыцца сямнаццаць год".
7. Кручкоў
8. "... сватоў да Марысі"
9, За крывое паказанне
10. Каб адкупіцца ад суда. Грышка “Дык яж завез яму двух зайцаў, тры пары цецерукоў ды калобчык мёда. Ён усё прыняў ласкава...”, Цюхай-Ліпскі “Цюхай, апроч мёду і рыбы, прыцяг дзесяць вянкоў сушаных баравякоў.” і Ціхон хацеў аддаць 100 рублеў каб дыван падаслалі.
Паступова сыходзіць снег. Абуджаецца прырода. Пачалі зелянець узмежкі і пожні, пайшла ў рост азімая рунь. Дзе-нідзе паказалася зялёная трава на лугах. Абсыхае зямля.
Залаціста-жоўтымі коцікамі ўпрыгожваюцца вербы, раскрываюцца пупышкі чырвонай бузіны, парэчак, расцвітаюць вольха і арэшнік.
З-пад пачарнелага мінулагодняга лісця сярод аголеных кустоў і дрэў блакітнеюць пралескі. Далікатнымі белымі зорачкамі цвіце кураслеп, ружова-фіялетавымі суквеццямі — чубатка, буйнымі ліловымі званочкамі — сон-трава. На шэрых лясных палянах ярка гараць жоўтыя буйныя шары пярэсны. Лотаць пазалаціла берагі рэк і канаў — яны сталі ярка-сонечнымі, зазіхацелі залатымі россыпамі лугі. Лёгкі марозік уранку яшчэ выбельвае цукрам дол. Але знясіленай зіме ўжо не ачуняць. Памякчэў, страціў сваю колішнюю калючасць вецер.
Пачынаюць распускацца дрэвы і кусты. Вербалоз распушыў свае каткі, пад якімі бзыкаюць чмялі. Пачула цяпло і выпаўзла працавітая мурашка. Вяртаюцца з далёкага падарожжа пералётныя птушкі. Высока ў небе днём і ноччу праплываюць чароды гусей, качак, кулікоў, жаваранкаў, шпакоў, драздоў, берасцянак… Птушкі ладзяць сабе гнёзды — пара на роднай зямлі і пра птушанят падумаць. Кожны новы дзень вясны дорыць новыя птушыныя галасы. Некаторыя спяваюць ноччу, іншыя — на світанні, днём. Ёсць птушкі, што спяваюць толькі з узыходам сонца.
Па-гаспадарску аглядае жытло і выкідвае смецце, нацяганае вераб’ямі, чорны з сінім адлівам шпак. Потым садзіцца на дрэва і заводзіць вясёлую песеньку, наспяваецца — і зноў за працу. Пазней прылятае сяброўка. Убачыўшы яе, шпак узмахвае крылцамі і заўзята свішча, стараецца ёй спадабацца: то шмыгне ў шпакоўню і высуне адтуль галоўку, то злятае на зямлю і схопіць якуюсьці саломінку ці пушынку і нясе ў домік.
На высокіх дрэвах бурліць-гамоніць жыццё ў гракоў. Яны ўсё вядуць «кватэрныя разборкі». Неўзабаве пачнуцца і ў іх клопаты. Пажвавела птаства. Да сініх прыцемкаў крычаць на дрэвах вароны, купкамі шчыруюць вераб’і, мітусліва носяцца ў паветры сарокі.
Неба паступова губляе сваю зімовую шэрасць, маладзее. Днём пераклікаецца галасамі пеўняў вуліца, пачынае пераклічку ў хлявах жывёла. Вясна!
Объяснение:
1. Кручкоў станавы прстаў - найяснейшая карона.
2. Ліпскі абазваў Ціхона "Мужыком".
3. Ціхон пратасавіцкі бацька Марысі.
4. Вусы.
5. "Дык яж завез яму двух зайцоў, тры пары цецерукоў ды лубку мёду.
6. "Якая ж я малая калі мне на скончыцца сямнаццаць год".
7. Кручкоў
8. "... сватоў да Марысі"
9, За крывое паказанне
10. Каб адкупіцца ад суда. Грышка “Дык яж завез яму двух зайцаў, тры пары цецерукоў ды калобчык мёда. Ён усё прыняў ласкава...”, Цюхай-Ліпскі “Цюхай, апроч мёду і рыбы, прыцяг дзесяць вянкоў сушаных баравякоў.” і Ціхон хацеў аддаць 100 рублеў каб дыван падаслалі.
Глядзіце цікавыя ўрыўкі з кнігі
Паступова сыходзіць снег. Абуджаецца прырода. Пачалі зелянець узмежкі і пожні, пайшла ў рост азімая рунь. Дзе-нідзе паказалася зялёная трава на лугах. Абсыхае зямля.
Залаціста-жоўтымі коцікамі ўпрыгожваюцца вербы, раскрываюцца пупышкі чырвонай бузіны, парэчак, расцвітаюць вольха і арэшнік.
З-пад пачарнелага мінулагодняга лісця сярод аголеных кустоў і дрэў блакітнеюць пралескі. Далікатнымі белымі зорачкамі цвіце кураслеп, ружова-фіялетавымі суквеццямі — чубатка, буйнымі ліловымі званочкамі — сон-трава. На шэрых лясных палянах ярка гараць жоўтыя буйныя шары пярэсны. Лотаць пазалаціла берагі рэк і канаў — яны сталі ярка-сонечнымі, зазіхацелі залатымі россыпамі лугі. Лёгкі марозік уранку яшчэ выбельвае цукрам дол. Але знясіленай зіме ўжо не ачуняць. Памякчэў, страціў сваю колішнюю калючасць вецер.
Пачынаюць распускацца дрэвы і кусты. Вербалоз распушыў свае каткі, пад якімі бзыкаюць чмялі. Пачула цяпло і выпаўзла працавітая мурашка. Вяртаюцца з далёкага падарожжа пералётныя птушкі. Высока ў небе днём і ноччу праплываюць чароды гусей, качак, кулікоў, жаваранкаў, шпакоў, драздоў, берасцянак… Птушкі ладзяць сабе гнёзды — пара на роднай зямлі і пра птушанят падумаць. Кожны новы дзень вясны дорыць новыя птушыныя галасы. Некаторыя спяваюць ноччу, іншыя — на світанні, днём. Ёсць птушкі, што спяваюць толькі з узыходам сонца.
Па-гаспадарску аглядае жытло і выкідвае смецце, нацяганае вераб’ямі, чорны з сінім адлівам шпак. Потым садзіцца на дрэва і заводзіць вясёлую песеньку, наспяваецца — і зноў за працу. Пазней прылятае сяброўка. Убачыўшы яе, шпак узмахвае крылцамі і заўзята свішча, стараецца ёй спадабацца: то шмыгне ў шпакоўню і высуне адтуль галоўку, то злятае на зямлю і схопіць якуюсьці саломінку ці пушынку і нясе ў домік.
На высокіх дрэвах бурліць-гамоніць жыццё ў гракоў. Яны ўсё вядуць «кватэрныя разборкі». Неўзабаве пачнуцца і ў іх клопаты. Пажвавела птаства. Да сініх прыцемкаў крычаць на дрэвах вароны, купкамі шчыруюць вераб’і, мітусліва носяцца ў паветры сарокі.
Неба паступова губляе сваю зімовую шэрасць, маладзее. Днём пераклікаецца галасамі пеўняў вуліца, пачынае пераклічку ў хлявах жывёла. Вясна!