7. Сагрэтая ласкай сонца зямля адказвае буяннем жыцця. 8. Зазелянелі абмытыя дажджOM палеткі за вёскай.
9. Лісцiкi бэзу густа пакрытыя расой здаваліся шэрымі.
10. Моцна змораны работай і авітамінозам рэдактар тым не менш
спаў нервова і нават пачаў піць эленіум.
11. Пасля мы сядзім у нашым акопчыку і супакоеныя ды трошкі
абрадаваныя зробленай справай утаймоўваем у грудзях ашале.
Лыя ад натугі і перажытога сэрцы.
12. У шырокім капелюшы буслянкі нерухома стаялі бусел і бусліхи
падобныя на пытальнікі.
13. Крынічка, спакойная на паверхні выкідала з глыбіні сваёй пяс
чаныя фантанчыкі.
14. Хутка Паўлюк заўважыў лясны ставок маленькі схаваны міне
дрэў.
15. Што дзіўнага, здаецца, у ёй змялелай вузкай?
16. А ён разгублены і здзіўлены паглядае на маці, бы на малов
дзіцянё.
Надо поставить запятые

В мире миллион видов деревьев.Их просто невозможно перечислить.Но одно из них мне наравится-это береза!.Да,она напоминает мне красоту русской природы.НастоящЮю красоту.Берёзу можно олицитворть как русскую девушку с золотистыми косами на Руси не встретишь другое такое дерево, о котором бы слагалось столько пословиц и поговорок, пелось столько песен. Но если все же малосведущий человек может спутать одно дерево с другим, то березу каждый узнает сразу.Во всем мире не сыщешь дерева с такой ослепительной белой корой. За эту-то белую кору и получило дерево свое название «береза». В индоевропейских языках корень «бер» означает «светлый, ясный». Тот же корень в названии верхнего слоя коры — бересте, которая и придает дереву неповторимую окраску благодаря содержащемуся в ней органическому красителю бетулину. Вы не представляете как прекрасно побывать в чаще берёз,вдохнуть свежий воздух в этой чаще,лечь под неё и читать какую нибудь книгу.А как красива берёза осенью,как будто в золоте!Это моё любимое дерево,потому что оно особенное!

Гэтую легенду Ніне Грак, выхаванцы Бокшыцкай школы, у 2001 годзе расказала Вольга Гарбацэвіч, жыхарка вёскі Гарадзішча, што у Слуцкім раёне. Жыў у адной хаце вуж-дамавік. Гаспадар не крыўдзіў яго, а гаспадыня, падаіўшы карову, не прамінала пачаставаць цёплым малаком. А дзеці прымалі ў супольныя гульні.

І здарылася так, што, гуляючы, ў старой прызбе каля хаты яны знайшлі яйкі, якія вуж там склаў, каб вывеліся маленькія вужаняты. Сцялася ад болю вужачае сэрца, калі ён убачыў, што яго немаўляткам бяда пагражае.

Кінуўся ён да дзяцей, віўся каля іх рук, імкнучыся адхіліць бяду, і жаласна сіпеў: «Не крыўдзіце маіх дзетак! Аддайце іх мне….». Але дзеці не разумелі вужачай мовы ды, каб ён не замінаў ім у гульнях, узялі пруцік і прагналі вужа з падворка.

І папоўз, бядуючы, дамавік у пушчу.Паўзе, паўзе і плача над сваім няшчасцем. Ажно бачыць, выпаўзае са струхнелага пня яго знаёмая — злая ядавітая змяя.

«Чаго сумуеш?» — пытаецца яна ў вужа.  А той і кажа пра няшчасце сваіх дзетак. Змяя зларадна ўсміхнуласа ды суцяшае: «Не плач, я табе зараз дапамагу».Не паспеў і азірнуцца вуж, як змяя — шусь на падворак, ды ў сялянскую каморку, дзе ў гэты час стаялі гладышы з малаком.

Падпаўзла яна да аднаго гладыша, узнялася над ім, разявіла пашчу і ўпусціла ў яго кроплю атрутнага яду. Потым падпаўзла да другога, трэцяга, чацвёртага і кожны з іх атруціла.

Анямелы ад жаху вуж аслупянеў на парозе, на змяіныя злачынствы гледзячы. А тая жвава перапаўзла цераз парог на падворак. Сыкнула вужу: «Вось я і адпомсціла за тваіх дзетак!» — ды шмыгнула з падворка у пушчу.