A9. адзначце радкі, у якіх усе словы сінанімічныя1) дапытлівы, памяркоўны, цікаўны; 4) вясёлы, кампанейскі, ду раслівы: 2) гасцінец, , магістраль; 5) недалёка, блізка, побач.3) змяняць, перарабляць, хаваць; a10. адзначце словы, якія пішуцца разам: 1) усходнеславянскі перыяд; 4) свежа..вымытая падлога; 2) вядомы края..знавец; 5) беларуска-рускі слоўнік.з горад..герой мінск: a11. адзначце назоўнікі з канчаткам -а(-я): 1) у глыб лес..3) абапал гасцінец..5) без уздым..2) каля кіёск,4) загадчык клуб..a12. адзначце сказы, 3 граматычнымі памылкамі: 1) старая гусь завяла маладых далёка ад хаты, аж на поплаў.2) у гэтым годзе я спадзяюся атрымаць залатую медаль.3) канчаюцца школьныя гады, канчаецца і бесклапотнае юнацтва.вымытую бялізну гаспадыня павесіла ў двары.5) самаму лепшаму баксёру нашай каманды нечакана у час паядынку рассеклі правую броa13. адзначце дзеясловы, якія ў форме 1-й асобы множнага ліку цяперашняга ці будучага чмаюць канчатак -ём (-ом): 1) несці; 3) браць; 5) ужываць.2) даць; 4) рашаць;
пры чаргаванні [у] з [ў];
пры чаргаванні [в] з [ў];
пры чаргаванні [л] з [ў].
Чаргаванне [у] з [ў]
Чаргаванне адбываецца (за выключэннем некаторых выпадкаў) :
на пачатку слова, незалежна ад яго паходжання: ва ўніверсітэце, сонца ўзімку, ледзьве ўчуў;
у сярэдзіне слова, незалежна ад яго паходжання: клоўн, каўчук, аўдыякасета, па-ўдарнаму;
пасля злучка ці двукосся: паўночна-ўсходні, пачуў «будзь ласкавы» ўпершыню, па-ўкраінску;
у выпадках, калі прыназоўнік у ужываецца пасля галосных і вымаўляецца як [ў]: збегла ў край туманных сноў.
У вершаванай мове для захавання рытму часам дапускаюцца адступленні ад нормаў ужывання
Сям’я – маленькая радзіма, маленькі свет, які заўсёды побач. Нават калі родныя табе людзі далёка, ты ўсё роўна адчуваеш іх клопат, увагу, ты ведаеш, што ёсць людзі, якім ты не абыякавы, людзі, якія прыйдуць да цябе на дапамогу, а савет родных будзе заўсёды шчырым і карысным.
Мне вельмі пашанцавала ў жыцці, я нарадзілася ў вялікай сям’і. З дзяцінства мяне расцілі мая мама і сястра, у адным горадзе, зусім недалёка жыве мая цётка, а на ўскраіне, жывуць дзядуля і бабуля. Сям’я наша дружная, мы не ведаем слоў тваё або маё, у нас, усё агульнае. Радасці і беды мы перажываем ўсе разам. Самыя мудрыя дзядуля і бабуля, пражылі цяжкае, але вельмі цікавае жыццё. Дзядуля яшчэ падлеткам ўдзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне, ён быў у партызанскім атрадзе. Яго апавяданні, мы ўнукі, слухаем, раскрыўшы рты, я часта думаю, што яму было столькі ж гадоў, як і мне, колькі ж страху і гора прыйшлося перажыць яму, яшчэ, быўшы зусім дзяцём? Усе тады гераічна выносілі нягоды, але подзвігі дзяцей – байцоў, гэта прыклад для нас. Мая бабуля ў вайну была гвалтоўна сагнана ў Нямеччыну, ёй, юнай дзяўчыне, прыйшлося жыць і працаваць далёка ад родных. Бабуля казала, што ўсё можна было перажыць, але расстанне з роднымі была проста невыноснае, а яшчэ свядомасць таго, што працаваць даводзіцца на ворагаў, тых, хто забівае зараз тваіх братоў і бацькоў, гэтыя думкі, гэтая туга і безвыходнасць проста разрывалі душу. Толькі вера ў перамогу, толькі надзея на сустрэчу з роднымі дапамагала выжыць.