Адшукаць памылкі ў кіраванні і дапасаванні і, выправіўшы іх, запісаць сказы. 1. Тоні было няёмка за свой страх, яна смяялася над сабой. 2. Кожнаму хочацца паціснуць руку высокага госця, пажадаць яму добрага здароўя, шчаслівай дарогі. 3. Ці забудзеш на дарогі Крыма... 4. Узяўшы рэцэпт, Саша падзякавала Веру Ігнатаўну... 5. Устала і Агата. Нібы не сваімі нагамі ішла яна па разрытым бульбянішчу. 6. Яшчэ не паспеў я скончыць інстытут, а ўжо абком партыі і Міністэрства асветы падабралі мне пасаду загадчыка Сапоцкінскім раённым аддзелам народнай асветы. 7. Іхнім смехам жалезным, каб чула жабрацтва, ён смяяўся над прынцыпам «роўнасць і брацтва». 8. Два томікі, як два чырвоных святы. 9. Калі ж паглядзець у ЗАГС апошнія запісы, то на сто нованароджаных хлопчыкаў прыпадае часам 20 Аляксандраў, 15–20 Андрэяў і 15 Сяргеяў. 10. За лясамі, за гарамі зашумеў Дняпро шырокі, над крутымі берагамі тры дубы стаяць высокіх.
Верай у гістарычную перспектыву беларускага нацыянальна-вызваленчага руху і лепшую будучыню народа прасякнуты гэты верш, дзе аўтар паказаў сябе выдатным майстрам санета.
Паэт гаворыць пра зярняты, знойдзеныя у адным з магiльнiкаў Егiпта. Праляжаўшы там некалькi тысячагоддзяў, яны не загiнулi. Жыццёвая сіла іх нібы драмала на працягу многіх стагоддзяў. Трапіўшы ў вільготную глебу, зярняткі далі багатую рунь. Верш уяўляе сабой разгорнутае параўнанне. Магiла – сiмвал смерцi, жменя насення – увасабленне вечнасцi жыцця. Яна нагадвае паэту лёс беларускага народа. Паэт параўноўвае зерне з беларускім народам, які прыгнечаны, спіць, але і пад прыгнётам захаваў сваю жыццястойкасць. Паэт верыць, што духоўныя сілы народа праб'юцца на шырокую дарогу, пераадолеюць на сваім шляху ўсе перашкоды. Аўтар сцвярджае ідэю вечнасці, неўміручасці жыцця:
Зварушаны, нарэшце, дух народны,
Я верую, бясплодна не засне,
А ўперад рынецца, маўляў крыніца,
Каторая магутна, гучна мкне,
Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца.
Верш прасякнуты верай ў сiлы народа, у яго будучыню. Прыгнечаны на працягу многiх вякоў, беларускі народ выжыў, захаваў сваю сiлу. Пад прыгнётам ён захаваў сваю жыццеустойлiвасць. Аўтар параўноўвае абуджаны рэвалюцыяй 1905 года беларускі народ з магутнай крынiцай, якая здольная прабiцца кожную хвiлiну на шырокi прастор, пераадольваючы усе перашкоды на сваiм шляху.
Кампазіцыя санета «Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...», выкарыстаныя ў ім параўнанні народа з жыватворнай крыніцай, асацыятыўныя сувязі паміж падзеяй, што моцна ўразіла, і загадкавасцю свайго народа, — усё спрыяе выяўленню філасофскай думкі, што духоўнае адраджэнне народа — гэта толькі пытанне часу.
Объяснение:
ответ: Гарбар: Бацька Вользін быў гарбар, з сям'і патомных менскіх гарбароў, якія ў далёкія часы выраблялі скуры саматужна...
Грабар: Доўга ці коратка жыў так грабар, але нарэшце абрыдла яму штодня капаць дол.
Дзейны: Цётка - з выгляду камлюкаватая, някідкая, з нявідным, нібы высечаным са звычайнага кавалка дрэва тварам - вельмі дзейная і працавітая.
Дзейсны: Мы вядзём сваю работу так, каб ніводзін выпадак браку не застаўся па-за ўвагай калектыву, каб яго рэакцыя на любое парушэнне была найбольш актыўная і дзейсная.