Адзначце нумары словазлучэнняў:
лісце ападае; 4) бярозы і клёны;
падае долу; 5) пад дрэвамі;
лісце з дрэў; 6) першыя прыкметы восені.
А2. Адзначце словазлучэнні, уякіх словы звязаны сувяззю прымыкання:
1)паважаць бацькоў; 4)жаданне выспацца;
робячы справу; 5)ісці не спяшаючыся ;
пісаць старанна; 6) слухаць радыё.
А3.Адзначце правільную характарыстыку сказаРаніца цёплая, сонечная:
1) аднасастаўны развіты; 3) двухсастаўны развіты;
2) аднасастаўны неразвіты ; 4) двухсастаўны неразвіты.
А4.Адзначце сказы, у якіх паміж дзейнікам і выказнікам (на месцы пропуску)
трэба паставіць працяжнік:
1)Маўленчая культура чалавека_ люстэрка яго духоўнага жыцця.
2)Найвялікшая асалода_мысліць.
3)Я_ не з баязлівага дзясятка.
4)Вочкі_што васілёчкі.
5)Кашуля _хоць выкручвай.
6)Вучыцца_ наша асноўная задача.
А5. Адзначце сказы, у якіх выдзеленае слова (словы) з’яўляецца
(з’яўляюцца ) азначэннем :
Дом быў высокі.
Малы радасна засмяяўся, убачыўшы мяч у руках брата.
Мастацтва ўзбагачае нашы душы, робіць нас лепшымі.
Вада ў некаторых выпадках і пры ніжэйшай за нуль тэмпературы мае ўласцівасць не замярзаць.
Верш, напісаны яшчэ ў падлеткавым узросце, стаў пачаткам маёй творчасці.
А6. Адзначце сказы, у якіх выдзеленыя словы адасабляюцца:
Ідучы па зыбучым беразе Іван цягнуў лодку наперад.
Выбраліся мы ў дарогу на ноч гледзячы.
На хвоі прылеплена да ствала гняздо драздоў з леташняй сухой травы аздобленае з бакоў сівым мохам.
На пагорках акрамя чэзлых невысокіх хвоек нічога не расце.
За высокім драцяным плотам рос выгадаваны чалавекам воўк.
А7. Адзначце сказы , у якіх ёсць пабочныя словы (словазлучэнні , сказы).
Улічыце, што знакамі прыпынку яны не выдзелены.
Адсюль відаць шырокі разліў ракі, бязмежныя лугі, палі.
Я аднак не магу пагадзіцца з вашымі довадамі.
Зімою частку лесу там якраз і стаяў дуб з гняздом чорных буслоў адвялі пад лесасеку.
Здавалася неверагодным убачыць чарапаху так далёка ад яе ўлюбёнага балота.
Заяц відаць не заўважыў мяне і пакуляўся ў мой бок.
А8. Адзначце сказы , у якіх прыдатак трэба адасобіць:
Невялікая вёска Замошша нейкім цудам уцалела ў вайну.
Творчасць Віталя Цвіркі народнага мастака Беларусі цэлая эпоха ў мастацкім жыцці краіны.
Так паказвае свае штукарствы балотная чарацянка дзівосная спявачка нашыхлугоў.
Сямігадовы хлопчык Міхась адзін гуляе на стадыёне.
Сасна як дрэва смольнае з цяжкасцю паддаецца гніенню.
А9. Адзначце сказы , у якіх на месцы пропуску трэба паставіць коску (коскі):
Летам Ганна збірала грыбы _і ягады, і лекавыя расліны.
З драздом ды жаваранкам_ з салаўём ды заранкай весялей на свеце жыць.
Жоўтыя кветкі дзьмухаўцоў свецяцца ў нізкай_ зялёнай траве.
Кураняты то збіваліся ў клубок_то разбягаліся.
Каля дарогі шпацыравалі вароны _ды нешта дзяўблі ў каляінах_ і зусім не палохаліся фурманкі.
А10. Адзначце сказы, у якіх на месцы пропуску трэба паставіць коску(коскі):
Крынічку ў лесе паказаў мне дзядок і_ нават_расказаў пра яе.
Дзяцел_вядома _ вельмі працавітая птушка.
Са звонкай жаўруковай песні ты пачынаешся_вясна.
Куфар раней выкарыстоўвалі_ як сховішча для адзення,бялізны,тканін.
Хутка ў снежнай завірусе патанула ўсё _ і неба, і дарога, і хмызнякі
Мотив действительно безыскусен: интеллигент, близорукий книжник, боится упреков в нерасторопности и трусости больше, чем смертельной опасности, он хочет соответствовать меркам старшины, то есть общей мерки долга, тягот, риска. Он хочет быть вровень с другими, иначе ему – стыдно.
После Фишера, в самый разгар боя на переезде гибнут Карпенко и Свист. О себе Карпенко не очень тревожился: он сделает все, что от него потребуется. Это надежный служака, не избалованный жизнью. Его действия в бою предрешены. А смерть Свиста наступила вследствие неравного единоборства с немецким танком: он бросил одну за другой гранаты под гусеницы, но отбежать не успел.
Повесть заканчивается, когда Василий Глечик, самый юный из шестерых, еще жив, но, судя по всему, обречен. Мысль о том чтобы оставить позицию была для него неприемлемой. Нельзя нарушить приказ комбата, его нужно выполнить любой ценой, и, конечно, присяга и долг перед родиной.
Писатель дал почувствовать, как горько, когда обрывается такая чистая и молодая, верующая в добро жизнь. До Глечика донеслись странные печальные звуки. Он увидел, как за исчезающей стаей летел отставший, видно, подбитый журавль; отчаянный крик птицы безудержной тоской захлестнул сердце юноши. Этот журавлиный крик – полная печали и мужества песня прощания с павшими и призывный клич, возвещающий о смертельной опасности, и этот мальчик потрясенно открыл для себя: ему скоро предстоит умереть и ничего изменить нельзя. Он схватил единственную гранату и занял свою последнюю позицию. Без приказа. Хорошо зная, что это конец. Не желая умирать и, не умея выживать любой ценой. Это была героическая позиция.
Герои повести «Журавлиный крик» при всем разнообразии своих характеров схожи в главном. Все они сражаются до конца, своей кровью, своей жизнью обеспечивая организованный отход батальона. Через их трагическую судьбу очень убедительно показывается трагедия первых военных лет и реалистически раскрывается неброское во внешних своих проявлениях мужество солдат, которые в конечном итоге обеспечили нашу победу.
Я хачу расказаць Вам аб самім лепшым месцы на зямлі. Гэта мая Беларусь.
Хто аднойчы пабываў у нас, на нашай гасціннай, хай і не зусім багатай рэсурсамі зямлі, той ніколі не забудзе добры, талерантны , спагадны народ — беларусаў.
Так, у нас няма нафты і газу, (хоць можа проста не знайшлі яшчэ , нікеля і жалеза, але затое ў нас выдатная прырода, вельмі прыгожыя азёры, а якія там у нас санаторыі! Беларусам туды патрапіць немагчыма. На шмат месяцаў наперад раскупляюць пуцёўкі расіяне.
А людзі! Вядома, мы не такія раскаваныя як расейцы, не такія вясёлыя, як украінцы, не такія гарачыя як грузіны, не такія спакойныя як прыбалты. Мы не лепш і не горш. Мы іншыя. Добрыя і шчырыя, спагадлівыя і сардэчныя. І паверце мне, вельмі разумныя.
Мой родны Бабруйск з кожным годам становіцца больш прыгожым. А Менск у нас які прыгажун!
Жыць у Беларусі — гэта не проста жыць і належаць вызначанага дзяржаве свету, трэба любіць традыцыі, звычаі, ведаць культуру і мастацтва гэтай краіны. Шанаваць і берагчы прыроду і помнікі архітэктуры, каб захаваць іх для будучых пакаленняў такімі, якія яны ёсць, выдатныя, загадкавыя і якія радуюць вочы рускага чалавека і не толькі.
Роднае месца — гэта там, дзе цябе любяць і чакаюць. Куды прыходзіш і не можаш знайсці, дзе яно канчаецца. Калі адчуваеш перад веліччу і значэннем Радзімы сваё нікчэмнасць , бо, калі кахаць, то — не даводзіць да агульнага. Не дарма, існуе столькі выказванняў вядомых людзей з нагоды Радзімы, абавязку перад Радзімай і любові да яе.
На жаль, у нашым сучасным свеце ўсё нашмат складаней, ёсць людзі, якія пойдуць на ўсё дзеля сваёй краіны, а ёсць здраднікі, якія яе прадаюць.
Мая Радзіма — гэта прыгожая Беларусь. Гэта тое месца, куды я вяртаюся і яна заўсёды мне рада. Яна мяне спарадзіла і выхавала. І я вельмі ўдзячная лёсу, што я нарадзілася беларускім чалавекам, у гэтым ганарлівым сэнсе слова.