Адзначце сказы, у якіх падпарадкавальныя злучнікі афармляюць адносіны ўмовы паміж часткамі: 1) Вясною, як зачынаў ажываць свет, выбілася з зямлі тоненькая, чырванаватая травінка; 2) Пастаяўшы колькі мінуцін, Андрэй пайшоў дадому. Раз пачаў, – трэба канчаць. Усё роўна не на карысць яму вырас гэты дубок; 3) Яго аж скаланула: цяпер, каб і золатам абсыпалі, не пайшоў бы туды; 4) Ды калі б у мяне коні былі такія, як у цябе, я і гаварыць бы не стала нічога; 5) Эх, здаецца, каб нічога гэтага не было, каб яно толькі прыснілася яму! Усё было б добра, каб не гэты дубок.
Падкрэсліце ў сказах парныя і састаўныя злучнікі: 1) Калі народ у стагоддзях выстаяў, захаваў сваё аблічча, сваю культуру і мову, сваю жывую душу, то зразумела ж, што не толькі дзякуючы цярпенню, колькі дзякуючы мужнасці і стойкасці ў барацьбе з прыгнятальнікамі; 2) Караткевіч з захапленнем гаворыць пра ўбачанае і адкрытае ў блізкіх і далёкіх краях таму, што бачыць у гэтым веліч чалавека, яго творчага духу; 3) І не толькі ў рамане І.Шамякіна бачым мы падобную пераклічку часоў – ваеннага і цяперашняга, але і ў іншых творах беларускіх празаікаў; 4) Калі вершы не дадуць мне зведаць пачуццё асалоды гэтым, не перапоўніць мяне радасцю і гордасцю за веліч і прыгажосць роднай мовы – дык хто ж дасць? 5) Правільна пісаў М.В.Гогаль: “Насмешкі баіцца нават той, хто ўжо нічога не баіцца ў свеце”. Гэта значыць, што страх быць асмяяным і высмеяным для чалавека мацнейшы за ўсякі вядомы страх.
Мой любімы герой у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” – Барыс Фішар.
Фішар не ваенны чалавек, ён вучоны, мастацтвазнаўца. Вайсковая справа для яго - ненатуральнае і няёмкае становішча. З маленства ён марыў стаць мастаком і ўвесь сэнс ягонага жыцця быў у мастацтве, у кнігах. У першы дзень абароны адступлення, калі Фішар апынуўся ў групе старшыні Карпенкі, ён быццам не атаясамлівае сябе з вайной, працягвае чытаць кніжку пра скульптуры Мікеланджэла.
Седзячы ў акопе, ён разважае пра сябе, пра вайну, пра тое, што ягоная справа - вывучаць мастацтва, чытаць, а не падпарадкоўвацца незразумеламу распарадку. Фішар ніколі не цікавіўся палітыкай, паўсядзённыя турботы, цяжкая рэчаіснасць таксама для яго быццам не існавалі.
Ён падаецца чужынцам у гэтай групе байцоў, пакінутых на справу лёсу абараняць адыход нашых войскаў. Але не гледзячы на свой склад мыслення і характару, Фішар пакажа сябе ў баі сапраўдным воінам, абаронцай. Ён будзе слухацца камандзіра Карпенку, бездакорна выконваць загады. Возьме кулямёт і няспрытна, але смела будзе страляць па ворагах.
У канцы аповесці Барыс Фішар абараняецца і забівае адзінага ў сваім жыцці ворага. Хутка падыдуць немцы і расстраляюць маладога вучонага ва ўпор.
Проза — один из основных видов литературно-художественного творчества. Невершаваная литература, своим содержанием обращена на познание и отображение сложных жизненных явлений, человеческих взаимоотношений, характеров. В прозаической форме обычно пишутся эпические произведения, но могут быть и такие, как стихи в прозе, свободный стих Эпос - (гр.рассказ, повествование) - один из трех родов литературы, повествовательный род. Жанровые разновидности эпоса: сказка, новелла, повесть, рассказ, очерк, роман и т. д. Эпос как род литературы воспроизводит внешнюю по отношению к автору, объективную действительность в ее объективной сущности. Эпос использует разнообразные изложения — повествование, описание, диалог, монолог, авторские отступления. Поэзия — один из основных видов искусства слова. Определяется стихотворной формой, широким применением словесных образов (тропов, фигур), настроенасцю на мысли и чувства яркие, узнёслыя, красивые, гармонично высказанные, как в лирических стихах. Лирика — всегда поэзия, но поэзия — не только лирика, это и лиро-эпические произведения, стихи в прозе и др. Лирическая поэзия всегда раскрывает перед нами внутренний мир человека. В отличие от эпического, лирическое произведение, как правило, не имеет сюжета, не показывает человеческие характеры в их развитии и разнообразных связях. Лирическое произведение обычно пишется в форме монолога. Он небольшой по объему. Но зато каждое слово, каждый звук в стихотворении имеют особое значение, глубокий смысл.