Адзначце словазлучэнни, у яких выдзелегыя словы з'яўляюцца галоуными: 1)пахне кропам 2)пералётныя птушки 3)искрылися на галинах 4)цягнулися уверх 5)велична трымалися
У мяне, каля вокна стаіць дрэва -- бяроза. Яна вельмі прыгожая, и вяликая, з вялікімі галяніма. Дрэва патанае ў галінах. Асабліва гэта відаць летам і вясной. Яно ўсё зялёнае, і вельмі цяжка ўбачыць галіны. Дрэва гэта старое, але, яно расце амаль са мною разам. Я помятаю яго з маленства, калі дрэва таксама было эшчэ маленькім. Кара яго ужо парэпалася і абламаўся. Але яно ўсё ройна прыгожае. Зараз, бяроза дастае да маіх вокан. Я заўсюды назіраю за ёй. Дрэву было вельмі цяжка перажываць першыя зімы, але зараз яно вялікае. Убачыв яго, можна сказаць, што яно перажыло шмат цяжкасцяў. У зімку дрэва ўся пакрываецца снега. Гэта таксама прыгожа бачыць. Восенью, яно ўсё пакрыта разнакаляровымі лісцямі. Гэта вельмі прыгожа! Асабліва, калі яны зрываюцца з сваіх галін і плаўна падаюць ўніз. Я люблю гэта дрэва. Я люблю назіраць за ім.
Аднойчы мы з мамай хадзілі па парку. Была ўжо позняя восень. І тут я заўважыў, што нехта варушыцца на тоўстым ствале старога дрэва. Я паглядзеў туды і ўбачыў вавёрку! Яна трымалася на ствале, моцна ўчапіўшыся ў кару кіпцікамі на лапках. З першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. Я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. У кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. Спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым. Вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. Яны нагадвалі мне вугольчыкі. Вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. Я заўважыў на іх смешныя пэндзля. У школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма. Але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! Ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! Я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. Ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі! Тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. Маленькая альпіністка знікла за галінамі. Яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй
Дрэва гэта старое, але, яно расце амаль са мною разам. Я помятаю яго з маленства, калі дрэва таксама было эшчэ маленькім. Кара яго ужо
парэпалася і абламаўся. Але яно ўсё ройна прыгожае.
Зараз, бяроза дастае да маіх вокан. Я заўсюды назіраю за ёй. Дрэву было вельмі цяжка перажываць першыя зімы, але зараз яно вялікае. Убачыв яго, можна сказаць, што яно перажыло шмат цяжкасцяў.
У зімку дрэва ўся пакрываецца снега. Гэта таксама прыгожа бачыць. Восенью, яно ўсё пакрыта разнакаляровымі лісцямі. Гэта вельмі прыгожа! Асабліва, калі яны зрываюцца з сваіх галін і плаўна падаюць ўніз.
Я люблю гэта дрэва. Я люблю назіраць за ім.
З першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. Я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. У кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. Спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым.
Вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. Яны нагадвалі мне вугольчыкі. Вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. Я заўважыў на іх смешныя пэндзля. У школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма.
Але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! Ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! Я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. Ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі!
Тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. Маленькая альпіністка знікла за галінамі. Яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй