Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
За многія гады нашага быцця слова «прадпрымальнасць» загучала ў поўны голас. Жыццё прымусіла зразумець, што ля вытокаў любога развіцця варта ініцыятыўны, дзелавой, знаходлівы, творча мысліць, прадпрымальны чалавек. Прадпрымальнасць становіцца адным з вырашальных правядзення рэформаў і вядучых прыкмет абнаўлення грамадства. Адначасова яна з'яўляецца своеасаблівым «пускавым механізмам», якія забяспечваюць ўсебаковую інтэнсіфікацыю вытворчасці, асаблівым маторам актыўнасці, якія надаюць эканамічнай сістэме належны дынамізм. Менавіта прадпрымальнасць здольная вылечыць такія хваробы старога эканамічнага паводзінаў, як пасіўнасць і інертнасць, нерашучасць і ўтрыманства. Таму яе развіццё становіцца лёзунгамі й задачай практычнай арганізатарскай работы.
Прадпрымальнасць - рыса асобы, заснаваная на здольнасці чалавека дасягаць канкрэтных мэтаў у гаспадарчай, сацыяльнай або іншых сферах грамадскага жыцця за кошт сваёй ініцыятывы, дзелавітасці, вынаходлівасці, самастойнасці, знаходлівасці, гатоўнасці рызыкаваць і нестандартнасці прымаемых рашэнняў. Стрыжнем яе як вядучага прыкметы эканамічнага паводзінаў гаспадарчых суб'ектаў выступае наватарства ў падыходзе да вырашэння задач.
Канкрэтныя формы праявы прадпрымальнасці, вядома, неаднолькавыя, шмат у чым індывідуальныя. Мабыць, найбольш бачна гэта выяўляецца ў сітуацыях, звязаных з рызыкай. Многія актыўныя дзеянні ўтрымліваюць долю рызыкі, але пазбегнуць яго наогул немагчыма. Вялікі поспех без рызыкі - гэта ўтопія. Ва ўсе часы сацыяльна-эканамічны прагрэс залежаў ад смеласці кіраўніка, яго жадання ісці наперад. Дзейнасць гаспадарніка, пазбаўленага такой магчымасці, губляе рысы прадпрымальнасці, становіцца кансерватыўнай, цураўся навін. У менеджменце, напрыклад, кіраўнік, пазбягаюць прыняцця рызыкоўных рашэнняў, лічыцца небяспечным для арганізацыі, які пакідае яе на застой. Права на рызыку азначае, па сутнасці, права на ўласную пазіцыю, што заслугоўвае падтрымкі. Яно адносіцца да ліку сродкаў папярэджання руціны і коснасці і, выкарыстанае ў разумных межах, як правіла, акупляецца вынікамі дзейнасці.
У прадпрымальнасці ёсць эканамічная, юрыдычная і сацыяльна-псіхалагічная боку. Эканамічны бок арыентавана на рэалізацыю пэўнага эканамічнага інтарэсу. Але, каб гарантаваць выкананне гэтай цікавасці, яго варта аблегчы ў юрыдычную форму. З пункту гледжання сацыяльна-псіхалагічнага аспекту прадпрымальнасць шмат у чым абумоўліваецца характарам і тэмпераментам, а таксама узроўнем агульнага развіцця асобы. Скажам, малаадукаваны чалавек у цісках прадпісанняў, якія рэгламентуюць кожны яго крок, будзе адчуваць сябе зручна і нават камфортна, у той час як чалавека духоўна спелага прыгнятае нават сама думка аб немагчымасці праявіць ініцыятыву. Сэнс абнаўлення грамадства, у канчатковым рахунку, складаецца ва ўліку інтарэсаў, уздзеянні на іх і кіраванні імі і праз іх.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
В объяснении
Объяснение:
За многія гады нашага быцця слова «прадпрымальнасць» загучала ў поўны голас. Жыццё прымусіла зразумець, што ля вытокаў любога развіцця варта ініцыятыўны, дзелавой, знаходлівы, творча мысліць, прадпрымальны чалавек. Прадпрымальнасць становіцца адным з вырашальных правядзення рэформаў і вядучых прыкмет абнаўлення грамадства. Адначасова яна з'яўляецца своеасаблівым «пускавым механізмам», якія забяспечваюць ўсебаковую інтэнсіфікацыю вытворчасці, асаблівым маторам актыўнасці, якія надаюць эканамічнай сістэме належны дынамізм. Менавіта прадпрымальнасць здольная вылечыць такія хваробы старога эканамічнага паводзінаў, як пасіўнасць і інертнасць, нерашучасць і ўтрыманства. Таму яе развіццё становіцца лёзунгамі й задачай практычнай арганізатарскай работы.
Прадпрымальнасць - рыса асобы, заснаваная на здольнасці чалавека дасягаць канкрэтных мэтаў у гаспадарчай, сацыяльнай або іншых сферах грамадскага жыцця за кошт сваёй ініцыятывы, дзелавітасці, вынаходлівасці, самастойнасці, знаходлівасці, гатоўнасці рызыкаваць і нестандартнасці прымаемых рашэнняў. Стрыжнем яе як вядучага прыкметы эканамічнага паводзінаў гаспадарчых суб'ектаў выступае наватарства ў падыходзе да вырашэння задач.
Канкрэтныя формы праявы прадпрымальнасці, вядома, неаднолькавыя, шмат у чым індывідуальныя. Мабыць, найбольш бачна гэта выяўляецца ў сітуацыях, звязаных з рызыкай. Многія актыўныя дзеянні ўтрымліваюць долю рызыкі, але пазбегнуць яго наогул немагчыма. Вялікі поспех без рызыкі - гэта ўтопія. Ва ўсе часы сацыяльна-эканамічны прагрэс залежаў ад смеласці кіраўніка, яго жадання ісці наперад. Дзейнасць гаспадарніка, пазбаўленага такой магчымасці, губляе рысы прадпрымальнасці, становіцца кансерватыўнай, цураўся навін. У менеджменце, напрыклад, кіраўнік, пазбягаюць прыняцця рызыкоўных рашэнняў, лічыцца небяспечным для арганізацыі, які пакідае яе на застой. Права на рызыку азначае, па сутнасці, права на ўласную пазіцыю, што заслугоўвае падтрымкі. Яно адносіцца да ліку сродкаў папярэджання руціны і коснасці і, выкарыстанае ў разумных межах, як правіла, акупляецца вынікамі дзейнасці.
У прадпрымальнасці ёсць эканамічная, юрыдычная і сацыяльна-псіхалагічная боку. Эканамічны бок арыентавана на рэалізацыю пэўнага эканамічнага інтарэсу. Але, каб гарантаваць выкананне гэтай цікавасці, яго варта аблегчы ў юрыдычную форму. З пункту гледжання сацыяльна-псіхалагічнага аспекту прадпрымальнасць шмат у чым абумоўліваецца характарам і тэмпераментам, а таксама узроўнем агульнага развіцця асобы. Скажам, малаадукаваны чалавек у цісках прадпісанняў, якія рэгламентуюць кожны яго крок, будзе адчуваць сябе зручна і нават камфортна, у той час як чалавека духоўна спелага прыгнятае нават сама думка аб немагчымасці праявіць ініцыятыву. Сэнс абнаўлення грамадства, у канчатковым рахунку, складаецца ва ўліку інтарэсаў, уздзеянні на іх і кіраванні імі і праз іх.