Часцей, часцей прыпамінай…
Імёны паўшых смерцю храбрых
За родны край, наш мілы край, –
Каб над зямлёй, што млела ў ранах,
Плыў гэты сіні-сіні ранак,
Цвіў гэты белы-белы май, –
Часцей, мой друг, прыпамінай!
Прыпамінай часцей, мой друг,
Імёны тых, што ўсё зрабілі –
Вышэй усіх тваіх заслуг,
Што, як і ты, да слёз любілі
Маністы ўвосень на рабіне
І ў ліпкіх смолках майскі луг, –
Не забывай пра іх, мой друг!..
СДЕЛАЙТЕ АНАЛИЗ ВЕРША автор Нил гилевич

Было гэта даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў абліччы старца-жабрака.Пасля доўгіх гадоў вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку. Вялікі гнеў ахапіў бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І пераўтварыў ён тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася да нашых дзён. І пайшоў бог далей. Праз некалькі вёрст, на высокім узгорку, убачыў ён старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя, сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго сэрца той стравай, якую мелі.Узрадаваўся бог і вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся,  не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.Голас бога: «Вялікі дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці, я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».Вакол палаца сталі сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.З таго часу, хто да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.А назва гэтага паселішча — Свіслач.

1. 
Вось і наступіла выдатная восеньская пора.Пора, калі дзеці ідуць у школу, калі лісце кружацца ў сказасном карагодзе пара, калі сонца яшчэ сагравае нас сваім цяплом.Вядома самае галоўнае ў восені-гэта яе краски.Все магчымыя цёплыя адценні зліваюцца ў гэтым выдатным пейзажы. Ты нібы трапляеш у казку. Але на жаль многія не любяць осень.Из-за погоды.Но хто сказаў, што надвор'е бывае дрэнны? Камусьці і праліўны дожджык па душы! Я лічу, што гэты час года павінен любіць кожны з нас!

2.
У восеньскае надвор'е так прыемна прайсціся па жаўтлявую лесе. Пад бярозамі хаваюцца грыбы, хаваючы ў жоўтыя лісце, на дрэвах рознымі ўборамі пераліваюцца кроны. Яшчэ зусім нядаўна спявалі птушкі і лёталі мухі. а цяпер цішыня і спакой, толькі чуеш, як шамаціць пад нагамі. У такі час менавіта ў лесе можна схавацца ад усіх гарадскіх клопатаў і пагрузіцца ў прыроду. А прырода падорыць табе поўнае адчуванне восені, якая прыйшла ў тваё жыццё.