Уладзимир Караткевич Хан Баты, Старац, Людзи, Лебязи, Письменник Патрыятызм—за свой народ можна и загинуць, але ты назауседы застанешся помникам для людзей, и нават не памрэш Хан Баты спалиу беларуския земли, усе людзи были узяты у палон. Писменник сказау што Хан злы и аб им будуць помниць тольки крыуднае. Хан не паверыу и вырашыу спрасить у старца яки праходзиу побач. Старац адказау так жа як и письменник и тады Хан спытау: «А вось кали ты выратуешь гэтых людзей што у палоне яны будуць помниць цябе як героя?» Старац адказау што да и тады Хан сказау: «За тваю жизнь я выпущу стольки чалавек, скольки паместится у твой скит». Старац згадзиуся и у скит пачали уваходзиць людзи. Людзи шли, шли, шли, а над старцам тачыу свой меч палач. Але у скит вашли усе людзи и тады Хан вырашыу паглядець як так, у таки маленьки чкит стольки людзей увайшло, не можа быць. Кали ен заглянуу убачыу што апошния хлопчы с дзяучынкай стали лебядзями и выляцели у адчыненае акно. Хан раззлавауся и дау прыказ забить старца, але той пачау станавицца камнем, яки плача, камнем з пад якога цяче ручаек. Цудоуная з элементами повесци пра жывел.
Кожны чалавек – гэта цэлы свет (К. Чорны). Чалавек – заўсѐды бог. Але тады, калі ѐн падобны толькі на самога сябе (Я. Скрыган). Не шукай на свеце нейкую падкову, /Што прыносіць шчасце і знішчае злосць. / Не чакай ад неба цудаў і спакою, / Ведай: / На Зямлі ты – гаспадар, не госць (П. Пруднікаў). Вада і агонь, якія пярэчаць адно аднаму, мірацца на чалавеку: і вада ачышчае яго, і агонь таксама (А. Разанаў). Калі нараджаецца чалавек, нічога ў свеце не памірае ўзамен (Г. Марчук). Кожны чалавек носіць у сабе храм. Штодзень, з году ў год. Толькі ў адных ѐн маўчыць, а ў другіх звоніць на ўсе свае званы. Але ѐсць яшчэ і трэція: званы раздзіраюць такому душу, аднак ніхто гэтага звону не чуе – чалавек не выпускае яго з сябе. Апошнія паміраюць першымі – раней за ўсіх. Ад карозіі храма, які яны носяць у сабе. А раўнадушныя сцвярджаюць – ад разрыву сэрца (Я. Сіпакоў) Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие
Хан Баты, Старац, Людзи, Лебязи, Письменник
Патрыятызм—за свой народ можна и загинуць, але ты назауседы застанешся помникам для людзей, и нават не памрэш
Хан Баты спалиу беларуския земли, усе людзи были узяты у палон. Писменник сказау што Хан злы и аб им будуць помниць тольки крыуднае. Хан не паверыу и вырашыу спрасить у старца яки праходзиу побач. Старац адказау так жа як и письменник и тады Хан спытау: «А вось кали ты выратуешь гэтых людзей што у палоне яны будуць помниць цябе як героя?» Старац адказау што да и тады Хан сказау: «За тваю жизнь я выпущу стольки чалавек, скольки паместится у твой скит».
Старац згадзиуся и у скит пачали уваходзиць людзи. Людзи шли, шли, шли, а над старцам тачыу свой меч палач. Але у скит вашли усе людзи и тады Хан вырашыу паглядець як так, у таки маленьки чкит стольки людзей увайшло, не можа быць. Кали ен заглянуу убачыу што апошния хлопчы с дзяучынкай стали лебядзями и выляцели у адчыненае акно. Хан раззлавауся и дау прыказ забить старца, але той пачау станавицца камнем, яки плача, камнем з пад якога цяче ручаек.
Цудоуная з элементами повесци пра жывел.
Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие