Маё любімае жывёла - кошка. Я з дзяцінства хацеў мець ката . І нарэшце мая мара спраўдзілася - у мяне дома з'явіўся сіямскі кот Кузя . У Кузі светла -карычневая мыска , цёмныя вушкі , лапкі і доўгі паласаты хвост; гнуткае падоўжанае цела , вялікая круглая галава , на мыску шчаціністыя вусы , бародка і ярка -блакітныя вочы . Колер вачэй змяняецца, калі ён злуецца або пагражае , зрэнкі становяцца то чырвоныя , то зялёныя . Вушы ў ката заўсёды напагатове ; яны ўлоўліваюць найменшы шоргат.Кузя - жывёла капрызнае . Калі ў яго добры настрой , ён гуляе , дазваляе сябе гладзіць , дазваляе другім жывёле ёсць са сваёй міскі , але калі ў яго дрэнны настрой , ён папярэджвае аб гэтым своеасаблівым мяўканне , тады яго лепш не чапаць . Кузя сур'ёзны , байцовыя кот . Калі мы былі ў вёсцы , ён біўся з усімі катамі . Першым у бойку ён НЕ ўступае. Спачатку ён як бы папярэджвае : вые агідным голасам . Амаль на сто восемдзесят градусаў паварочвае шыю ; шэрсць у яго ўстае дыбам, а хвост « ператвараецца » ў распушенную шчаціністую шчотку. Жалю да суперніка ў яго маецца. Ён б'ецца ў тых часоў , пакуль праціўнік не ўцяклі . Кузя - вельмі разумны кот . Ён навучыўся лапамі адкрываць халадзільнік; дзверцы шафаў; калі ўваходныя дзверы не зачынена на замок , ён будзе вісець на ручцы да таго часу , пакуль дзверы не адкрыецца . Кузя любіць глядзець тэлевізар , паляваць на яшчарак , жаб , птушак. І ўсё ж ён вельмі добры кот і любіць сваіх гаспадароў. Мне вельмі падабаецца наш кот
Нарадзіўся Іван Дамінікавіч Луцэвіч у сям'і малазямельнага арандатара ў ноч на 7 ліпеня (25 чэрвеня) 1882 г. недалёка ад Мінска, у фальварку Вязынка. Нараджэнне яго супала са старажытным народным святам Купалля, назеу якога паэт узяў у якасці псеўданіма. Пасля смерці бацькі (1902) працаваў вандроўным настаўнікам (дарэктарам), пісарам у судовага следчага ў Радашковічах, малодшым прыказчыкам на Сенненшчыне, практыкантам і памошікам вінакура на броеарах у маёнтках. У 1908 г. Я. Купала прыехаў у Вільню, дзе працаваў бібліятэкарам у прыватнай бібліятэцы «Веды» В. Данілоеіча і супрацоўнічаў у газеце «Наша ніва». 31909 г. на працягу 4 гадоў вучыўся на агульнаадукацыйных курсах А. Чарняева ў Пецярбургу. Пасля заканчэння вучобы паэт вярнуўся ў Вільню, дзе працаваў сакратаром у «Беларускім вы давецкім таварыстве» і (пазней) адказным рэдактарам «Нашай нівы». У студзені 1916 г. Я. Купала быў прызваны ў армію: служыў у Мінску, Полацку і Смаленску. Пасля абвяшчэння БССР пераехаў са Смаленска на сталае жыхарства ў Мінск. Працаваў загадчыкам бібліятэкі пры Беларускай хатцы, рэдагаваў часопісы «Рунь» і «Вольны сцяг», быў адным з ініцыятараў стеарэння Беларускага драматычнага тэатра, Беларускага дзяржаўнага універсітэта, Інстытута беларускай культуры, літаратурнага аб'яднання «Лолымя». У1925 г. яму было прысуджана званне народнага паэта Беларусі.Хваля арыштаў, якая ўлетку 1930 г. пракацілася сярод беларускіх пісьменнікаў, дзеячаў навукі і культуры, не абмінула і Я. Купалу. Яго рэгулярна выклікалі на допыты ў ДПУ, патрабавалі паказанняў аб «контррэвалюцыйнай» арганізацыі «Саюз вызвалення Беларусі», лідэрам якой ён нібыта быў. Даведзены да адчаю, ён 27 лістапада 1930 г. зрабіў спробу самагубства. На шчасце, жыццё паэта ўдалося выратаваць. Вялікая Айчынная еайна заспела Я. Купалу ў Каўнасе. Ён выехаў у Маскву, адтуль — у пасёлак Пячышчы каля Казані. 18 чэрвеня 1942 г. прыехаў у Маскву, а 28 чэрвеня трагічна загінуў у гасцініцы «Масква». Пахаваны ў Маскве, а ў 1962 г. урна з прахам Я. Купалы была перавезена ў Мінск на Вайсковыя могілкі.
