Цяжка ўявіць свет без кніг. Да іх мы прывыкаем з самага дзяцінства, яны раскрываюць перад намі дзіўныя таямніцы жыцця, вучаць нас разумець саміх сябе і даюць карысныя парады ў цяжкую хвіліну.
Найважнейшая прызначэнне кніг – захоўваць веды, назапашаныя стагоддзямі, і перадаваць іх наступным пакаленням. Веды, якія мы атрымліваем з кніг, дазваляюць нам рухацца наперад. Зносіны з кнігай дапамагаюць чалавеку развівацца і ўдасканальвацца. Для таго, каб зразумець сэнс, які аўтар імкнецца данесці да чытача, трэба чытаць удумліва, уважліва, умець аналізаваць інфармацыю, падключаць свой уласны вопыт. Ва ўсе часы да кнігі ставіліся як да святыні. Некалі кнігі нават перапісваліся ад рукі, а іх вокладкі ўпрыгожваліся каштоўнымі камянямі і пазалотай.
Кніга, напісаная шмат стагоддзяў таму, дапамагае нам даведацца пра светапогляд. Дзякуючы кнігам і падручнікам мы можам прасачыць эвалюцыю светапогляду чалавека, яго этычных нормаў. Кнігі захоўваюць усю вядомую гісторыю чалавецства на зямлі.
Сёння кніга некалькі губляе свае пазіцыі ў адносінах да іншых высокатэхналагічным сродкаў камунікацыі. Электронныя кнігі, безумоўна, значна палягчаюць і паскараюць доступ да патрэбнай чалавеку інфармацыі, але прыхільнікаў чытання традыцыйных кніг заўсёды будзе шмат, таму што зносіны з друкаванай кнігай выклікаюць асаблівае пачуццё, быццам размаўляеш з жывым чалавекам.
Пра горад Пружаны і раку Мухавец Калісьці, як расказваюць палешукі, задумала каралева Бона залажыць горад на рацэ Мухавец. Села яна ў карэту, узяла з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую дарогу. Вось нарэшце пад'еха- лі да ракі Мухавец. Хоць не надта шырокай ды глыбокай была тая рака, але праз яе быў пракладзены мост. На сярэдзіне дарогі пачаў мост трашчаць: не вытрымаў ён карэты з чацвёркаю коней. Карэта разам з усімі апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі людзі, нейкі змей-вадзянік. Схапіў ён тое дзіця і знік, толькі яго і бачылі. Ледзь жывую выцягнулі з вады каралеву. А калі тая апрытомнела ды даведалася, што сталася з яе дзіцем, закляла тое месца. , Так з таго часу і пайшло: улетку, калі моцна прыпякала сонца, то рака ў тым месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла на нішто. А пасля каралева Бона залажыла на гэтым месцы горад і назвала яго Пружаны
Цяжка ўявіць свет без кніг. Да іх мы прывыкаем з самага дзяцінства, яны раскрываюць перад намі дзіўныя таямніцы жыцця, вучаць нас разумець саміх сябе і даюць карысныя парады ў цяжкую хвіліну.
Найважнейшая прызначэнне кніг – захоўваць веды, назапашаныя стагоддзямі, і перадаваць іх наступным пакаленням. Веды, якія мы атрымліваем з кніг, дазваляюць нам рухацца наперад. Зносіны з кнігай дапамагаюць чалавеку развівацца і ўдасканальвацца. Для таго, каб зразумець сэнс, які аўтар імкнецца данесці да чытача, трэба чытаць удумліва, уважліва, умець аналізаваць інфармацыю, падключаць свой уласны вопыт. Ва ўсе часы да кнігі ставіліся як да святыні. Некалі кнігі нават перапісваліся ад рукі, а іх вокладкі ўпрыгожваліся каштоўнымі камянямі і пазалотай.
Кніга, напісаная шмат стагоддзяў таму, дапамагае нам даведацца пра светапогляд. Дзякуючы кнігам і падручнікам мы можам прасачыць эвалюцыю светапогляду чалавека, яго этычных нормаў. Кнігі захоўваюць усю вядомую гісторыю чалавецства на зямлі.
Сёння кніга некалькі губляе свае пазіцыі ў адносінах да іншых высокатэхналагічным сродкаў камунікацыі. Электронныя кнігі, безумоўна, значна палягчаюць і паскараюць доступ да патрэбнай чалавеку інфармацыі, але прыхільнікаў чытання традыцыйных кніг заўсёды будзе шмат, таму што зносіны з друкаванай кнігай выклікаюць асаблівае пачуццё, быццам размаўляеш з жывым чалавекам.
Калісьці, як расказваюць палешукі,
задумала каралева Бона залажыць горад
на рацэ Мухавец. Села яна ў карэту, узяла
з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую
дарогу. Вось нарэшце пад'еха- лі да ракі
Мухавец. Хоць не надта шырокай ды
глыбокай была тая рака, але праз яе быў
пракладзены мост.
На сярэдзіне дарогі пачаў мост
трашчаць: не вытрымаў ён карэты з
чацвёркаю коней. Карэта разам з усімі
апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі
людзі, нейкі змей-вадзянік. Схапіў ён тое
дзіця і знік, толькі яго і бачылі. Ледзь
жывую выцягнулі з вады каралеву. А калі
тая апрытомнела ды даведалася, што
сталася з яе дзіцем, закляла тое
месца. ,
Так з таго часу і пайшло: улетку, калі
моцна прыпякала сонца, то рака ў тым
месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла
на нішто.
А пасля каралева Бона залажыла на
гэтым месцы горад і назвала яго Пружаны