Вулица выводзиць на рынак.Ён застауле.Н..ы вазами з паднятыми угору аглоблями.Шум и тлум стаиць навокал.Игнась глядзиць па бака.Х.. и дзивицца, як многа сабралася людзей.Вунь на возе сядзиць тоусты мужчына.Ён прымайстравау да аглобли вагу - стралу и гандлюе яблыками. Бацька увесь час трымае у руках лейцы и варочае беднага Гнядога и туды и сюды : гэта каб не зачапицца за чый-небудзь воз.А Гняды так стараецца дастаць канюшыну, або сена з чужога воза нибы не... ну тры дн.i.. Усю дарогу Алеся адольвали неспакойныя думки.Прывыкшы спаць у дарозе, ён заплюшчыу вочы, але яму усё мроилися дрэвы и сон зникау.Колы кацилися пациху, драбины рыпели пагражаючы, нибы вось- вось ра.сс..ыплюцца, и Алесем авалодала такая абыякавасць да усяго навакольнага,што ён нi.. разу н.е. падагнау каня. Адзинокия дрэвы у палях, нерухомыя и бязгучныя ,н.е.. кивали н..i. адной сваёй галинкай.Ноч насунулася знянацку. Алесь н.е. зауважыу як сцямнела.На захадзе як след ад сонца засталася тольки (жоута-чырвоная паласа и тая увачавидки ра...сплывалася у цемр.ы. Прыгадау даунину маладосць.Ды якую даунину! Хлопцам будучы таксама на заробки хадзиу,па Расе пл.ыты ганяу,вугаль палиу,лес рыхтавау. Працы перароблена не зличыць. А кольки пражыу? Глупства:только чацвёрты дз.е.сятак скончыуся,а старасць ужо сивизной у галаву ды бараду лезе.
Настаўнікі хвалююць дзіўныя думкі: падумаць толькі-пры Таганцы прайшоў адзін з самых выдатных стагоддзяў ! Колькі было за гэты век пераваротаў, адкрыццяў, войнаў, колькі жыло, славілася і памерла вялікіх людзей ! А ён ніколі паняцця не меў пра ўсё гэта. Цэлых сто гадоў бачыў ён толькі гэтыя коноплянники ! І сядзіць ён так пакорліва, так чорныя, высушаныя за стагоддзе рукі перахрысціў скрыўленыя працай пальцы. З-пад насунутай шапкі бачныя вочы рэдкіх броваў, стомлена прыпаднятых. Выцвілыя вочы нічога не выказваюць. Ён, гэты стогадовы чалавек, яшчэ чуе, бачыць, памятае ўсё, што трэба зрабіць па хаце, ведае, дзе што ляжыць ... І ўсё ж ён у забыцці, у свеце сваіх далёкіх успамінаў
Бацька увесь час трымае у руках лейцы и варочае беднага Гнядога и туды и сюды : гэта каб не зачапицца за чый-небудзь воз.А Гняды так стараецца дастаць канюшыну, або сена з чужога воза нибы не... ну тры дн.i..
Усю дарогу Алеся адольвали неспакойныя думки.Прывыкшы спаць у дарозе, ён заплюшчыу вочы, але яму усё мроилися дрэвы и сон зникау.Колы кацилися пациху, драбины рыпели пагражаючы, нибы вось- вось ра.сс..ыплюцца, и Алесем авалодала такая абыякавасць да усяго навакольнага,што ён нi.. разу н.е. падагнау каня.
Адзинокия дрэвы у палях, нерухомыя и бязгучныя ,н.е.. кивали н..i. адной сваёй галинкай.Ноч насунулася знянацку. Алесь н.е. зауважыу як сцямнела.На захадзе як след ад сонца засталася тольки (жоута-чырвоная паласа и тая увачавидки ра...сплывалася у цемр.ы.
Прыгадау даунину маладосць.Ды якую даунину! Хлопцам будучы таксама на заробки хадзиу,па Расе пл.ыты ганяу,вугаль палиу,лес рыхтавау. Працы перароблена не зличыць. А кольки пражыу? Глупства:только чацвёрты дз.е.сятак скончыуся,а старасць ужо сивизной у галаву ды бараду лезе.
Настаўнікі хвалююць дзіўныя думкі: падумаць толькі-пры Таганцы прайшоў адзін з самых выдатных стагоддзяў ! Колькі было за гэты век пераваротаў, адкрыццяў, войнаў, колькі жыло, славілася і памерла вялікіх людзей ! А ён ніколі паняцця не меў пра ўсё гэта. Цэлых сто гадоў бачыў ён толькі гэтыя коноплянники ! І сядзіць ён так пакорліва, так чорныя, высушаныя за стагоддзе рукі перахрысціў скрыўленыя працай пальцы. З-пад насунутай шапкі бачныя вочы рэдкіх броваў, стомлена прыпаднятых. Выцвілыя вочы нічога не выказваюць. Ён, гэты стогадовы чалавек, яшчэ чуе, бачыць, памятае ўсё, што трэба зрабіць па хаце, ведае, дзе што ляжыць ... І ўсё ж ён у забыцці, у свеце сваіх далёкіх успамінаў