Зарание извеняюсь, за букву "и", на клаве нету белорусской
Беларусь гэта вялики центр культуры, у яки уваходзяць звестки амаль усяго часу, што иснавала Беларусь. на Беларуси шмат памятникау, кожны мае сваю гисторыю и вызначнасць у культуры беларуси. Амаль у кожным горадзе есць памятник Якубу Коласу, Янке Купалу и другим дзеячам культуры. усе яны зроблены па-майстэрски з вяликай увагай да сваей працы. Гледзячы на памятниккакога нейбудь дзеяча, адразу уяуляешь сабе яго выгляд, яго твар. Гэта вельми важна для гисторыы и для маленькага пакалення, якое zix' тольки пачало знаемицца з багатай культырай беларускага народу. Мне вельми падобаюцца памятники на Беларси
Фальклор – складанае, сінтэтычнае мастацтва. Нярэдка ў яго творах злучаюцца элементы розных выглядаў мастацтваў – славеснага, музычнага, тэатральнага.
Яго вывучаюць розныя навукі – гісторыя, псіхалогія, сацыялогія, этналогія (этнаграфія) 2. Ён цесна злучаны з народным побытам і абрадамі.
Невыпадкова першыя рускія навукоўцы падыходзілі да фальклору шырока, запісваючы не толькі творы славеснага мастацтва, але і фіксуючы розныя этнаграфічныя дэталі і рэаліі сялянскага побыту.
Фальклор (ангел. folklore — «народная мудрасць» ) — народная творчасць, часцей за ўсё менавіта вусновае; мастацкая калектыўная творчая дзейнасць народа, якое адлюстроўвае яго жыццё, гледжанні, ідэалы; ствараныя народам і што існуюць у народных масах паэзія (адданні, песні, прыпеўкі, анекдоты, казкі, эпас) , народная музыка (песні, інструментальныя найгрышы і п'есы) , тэатр (драмы, сатырычныя п'есы, тэатр лялек) ,
Фальклор падзяляецца на дзве групы — абрадавы і не абрадавы. Да абрадавага фальклору ставяцца: каляндарны фальклор (калядкі, масленічныя песні, вяснянкі), сямейны фальклор (сямейныя аповяды, калыскавыя, вясельныя песні, галашэнні), ). Не абрадавы ж фальклор падзяляецца на чатыры групы:
фальклорная драма, паэзія, проза і фальклор маўленчых сітуацый. Да фальклорнай драмы ставяцца: тэатр Пятрушкі, батлеечная драма, рэлігійная драма. Да фальклорнай паэзіі ставяцца: быліна, гістарычная песня, духоўны верш, лірычная песня, балада, жорсткі раманс, прыпеўка, дзіцячыя вершаваныя песні (вершаваныя пародыі). Фальклорная проза зноў жа падзяляецца на дзве групы: казачную і не казачную. Да казачнай прозы ставяцца: казка (якая, у сваю чаргу, бывае чатырох тыпаў: чароўная казка, казка пра жывёл, побытавая казка, кумулятыўная казка) і анекдот. Да не казачнай прозы ставяцца: адданне, легенда, быліна, міфалагічны аповяд, аповяд пра сон.
Да фальклору маўленчых сітуацый ставяцца: прыказкі, прымаўкі, пажаданні, , мянушкі, цвялілкі, дыялогавыя графіці, загадкі, хуткамоўкі і некаторыя іншыя. Існуюць і пісьмовыя формы фальклору, такія як лісты шчасця, графіці, альбомы (напрыклад, спеўнікі),танец, архітэктура, выяўленчае і дэкаратыўна-прыкладнае мастацтва.
Зарание извеняюсь, за букву "и", на клаве нету белорусской
Беларусь гэта вялики центр культуры, у яки уваходзяць звестки амаль усяго часу, што иснавала Беларусь. на Беларуси шмат памятникау, кожны мае сваю гисторыю и вызначнасць у культуры беларуси. Амаль у кожным горадзе есць памятник Якубу Коласу, Янке Купалу и другим дзеячам культуры. усе яны зроблены па-майстэрски з вяликай увагай да сваей працы. Гледзячы на памятниккакога нейбудь дзеяча, адразу уяуляешь сабе яго выгляд, яго твар. Гэта вельми важна для гисторыы и для маленькага пакалення, якое zix' тольки пачало знаемицца з багатай культырай беларускага народу. Мне вельми падобаюцца памятники на Беларси
Объяснение:
Фальклор – складанае, сінтэтычнае мастацтва. Нярэдка ў яго творах злучаюцца элементы розных выглядаў мастацтваў – славеснага, музычнага, тэатральнага.
Яго вывучаюць розныя навукі – гісторыя, псіхалогія, сацыялогія, этналогія (этнаграфія) 2. Ён цесна злучаны з народным побытам і абрадамі.
Невыпадкова першыя рускія навукоўцы падыходзілі да фальклору шырока, запісваючы не толькі творы славеснага мастацтва, але і фіксуючы розныя этнаграфічныя дэталі і рэаліі сялянскага побыту.
Фальклор (ангел. folklore — «народная мудрасць» ) — народная творчасць, часцей за ўсё менавіта вусновае; мастацкая калектыўная творчая дзейнасць народа, якое адлюстроўвае яго жыццё, гледжанні, ідэалы; ствараныя народам і што існуюць у народных масах паэзія (адданні, песні, прыпеўкі, анекдоты, казкі, эпас) , народная музыка (песні, інструментальныя найгрышы і п'есы) , тэатр (драмы, сатырычныя п'есы, тэатр лялек) ,
Фальклор падзяляецца на дзве групы — абрадавы і не абрадавы. Да абрадавага фальклору ставяцца: каляндарны фальклор (калядкі, масленічныя песні, вяснянкі), сямейны фальклор (сямейныя аповяды, калыскавыя, вясельныя песні, галашэнні), ). Не абрадавы ж фальклор падзяляецца на чатыры групы:
фальклорная драма, паэзія, проза і фальклор маўленчых сітуацый. Да фальклорнай драмы ставяцца: тэатр Пятрушкі, батлеечная драма, рэлігійная драма. Да фальклорнай паэзіі ставяцца: быліна, гістарычная песня, духоўны верш, лірычная песня, балада, жорсткі раманс, прыпеўка, дзіцячыя вершаваныя песні (вершаваныя пародыі). Фальклорная проза зноў жа падзяляецца на дзве групы: казачную і не казачную. Да казачнай прозы ставяцца: казка (якая, у сваю чаргу, бывае чатырох тыпаў: чароўная казка, казка пра жывёл, побытавая казка, кумулятыўная казка) і анекдот. Да не казачнай прозы ставяцца: адданне, легенда, быліна, міфалагічны аповяд, аповяд пра сон.
Да фальклору маўленчых сітуацый ставяцца: прыказкі, прымаўкі, пажаданні, , мянушкі, цвялілкі, дыялогавыя графіці, загадкі, хуткамоўкі і некаторыя іншыя. Існуюць і пісьмовыя формы фальклору, такія як лісты шчасця, графіці, альбомы (напрыклад, спеўнікі),танец, архітэктура, выяўленчае і дэкаратыўна-прыкладнае мастацтва.