Было гэта даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў абліччы старца-жабрака.Пасля доўгіх гадоў вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку. Вялікі гнеў ахапіў бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І пераўтварыў ён тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася да нашых дзён. І пайшоў бог далей. Праз некалькі вёрст, на высокім узгорку, убачыў ён старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя, сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго сэрца той стравай, якую мелі.Узрадаваўся бог і вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся, не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.Голас бога: «Вялікі дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці, я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».Вакол палаца сталі сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.З таго часу, хто да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.А назва гэтага паселішча — Свіслач.
Вадзянiк - адзін з найбольш вядомых у наш час духаў прыроды. Само яго імя кажа пра тое, што ён з'яўляецца гаспадаром воднай стыхіі. Многія апавяданні пра вадзяніку гаспадара сцвярджаюць, што ён злосны, хітры і злапамятны. Знешні выгляд у вадзянiка непрывабны. Ён падобны на паўчалавека-паўжывёліны. Вадзянiк любіць залазіць на начлег пад вадзяны млын, каля самага колы. Аднак ёсць у вадзяных і свае дамы: у зарасніках трыснягу і асакі выбудаваныя ў іх багатыя палаты з ракавінак і самацветнай рачных каменьчыкаў. Вадзяныя жэняцца на русалак і прыгожых тапельніцы.У начную пару вадзяныя часцяком б'юцца з лясунамі, з-за чаго ідзе па лесе грукат і трэск дрэваў, якія, гучна раздаецца ва ўсе бакі плёскат хваль. Вадзянiк валодае мастацтвам оборотничества. Ён можа прыняць вобраз чорнай сабакі, але часцей аддае перавагу выступаць у выглядзе рыбы, часам нават крылатай. У шматлікіх азёрах вадзяной з'яўляўся рыбакам шчупаком велізарнай велічыні і незвычайна увёртливой. Нямала апавяданняў хадзіла пра тое, як рыбакі, уколаў восцямі шчупака-вадзянiка, выракалі сябе на хуткую гібель - вадзянiк тапіў не толькі лодку, але і сваіх мімавольных крыўднікаў.
