Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка, вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу. Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку. Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам. Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой істоты, якая прагне жыцця.
Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль, Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам, але і моцным чалавекам.
Фальклор – складанае, сінтэтычнае мастацтва. Нярэдка ў яго творах злучаюцца элементы розных выглядаў мастацтваў – славеснага, музычнага, тэатральнага.
Яго вывучаюць розныя навукі – гісторыя, псіхалогія, сацыялогія, этналогія (этнаграфія) 2. Ён цесна злучаны з народным побытам і абрадамі.
Невыпадкова першыя рускія навукоўцы падыходзілі да фальклору шырока, запісваючы не толькі творы славеснага мастацтва, але і фіксуючы розныя этнаграфічныя дэталі і рэаліі сялянскага побыту.
Фальклор (ангел. folklore — «народная мудрасць» ) — народная творчасць, часцей за ўсё менавіта вусновае; мастацкая калектыўная творчая дзейнасць народа, якое адлюстроўвае яго жыццё, гледжанні, ідэалы; ствараныя народам і што існуюць у народных масах паэзія (адданні, песні, прыпеўкі, анекдоты, казкі, эпас) , народная музыка (песні, інструментальныя найгрышы і п'есы) , тэатр (драмы, сатырычныя п'есы, тэатр лялек) ,
Фальклор падзяляецца на дзве групы — абрадавы і не абрадавы. Да абрадавага фальклору ставяцца: каляндарны фальклор (калядкі, масленічныя песні, вяснянкі), сямейны фальклор (сямейныя аповяды, калыскавыя, вясельныя песні, галашэнні), ). Не абрадавы ж фальклор падзяляецца на чатыры групы:
фальклорная драма, паэзія, проза і фальклор маўленчых сітуацый. Да фальклорнай драмы ставяцца: тэатр Пятрушкі, батлеечная драма, рэлігійная драма. Да фальклорнай паэзіі ставяцца: быліна, гістарычная песня, духоўны верш, лірычная песня, балада, жорсткі раманс, прыпеўка, дзіцячыя вершаваныя песні (вершаваныя пародыі). Фальклорная проза зноў жа падзяляецца на дзве групы: казачную і не казачную. Да казачнай прозы ставяцца: казка (якая, у сваю чаргу, бывае чатырох тыпаў: чароўная казка, казка пра жывёл, побытавая казка, кумулятыўная казка) і анекдот. Да не казачнай прозы ставяцца: адданне, легенда, быліна, міфалагічны аповяд, аповяд пра сон.
Да фальклору маўленчых сітуацый ставяцца: прыказкі, прымаўкі, пажаданні, , мянушкі, цвялілкі, дыялогавыя графіці, загадкі, хуткамоўкі і некаторыя іншыя. Існуюць і пісьмовыя формы фальклору, такія як лісты шчасця, графіці, альбомы (напрыклад, спеўнікі),танец, архітэктура, выяўленчае і дэкаратыўна-прыкладнае мастацтва.
Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка, вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу. Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку. Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам. Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой істоты, якая прагне жыцця.
Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль, Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам, але і моцным чалавекам.
Объяснение:
Фальклор – складанае, сінтэтычнае мастацтва. Нярэдка ў яго творах злучаюцца элементы розных выглядаў мастацтваў – славеснага, музычнага, тэатральнага.
Яго вывучаюць розныя навукі – гісторыя, псіхалогія, сацыялогія, этналогія (этнаграфія) 2. Ён цесна злучаны з народным побытам і абрадамі.
Невыпадкова першыя рускія навукоўцы падыходзілі да фальклору шырока, запісваючы не толькі творы славеснага мастацтва, але і фіксуючы розныя этнаграфічныя дэталі і рэаліі сялянскага побыту.
Фальклор (ангел. folklore — «народная мудрасць» ) — народная творчасць, часцей за ўсё менавіта вусновае; мастацкая калектыўная творчая дзейнасць народа, якое адлюстроўвае яго жыццё, гледжанні, ідэалы; ствараныя народам і што існуюць у народных масах паэзія (адданні, песні, прыпеўкі, анекдоты, казкі, эпас) , народная музыка (песні, інструментальныя найгрышы і п'есы) , тэатр (драмы, сатырычныя п'есы, тэатр лялек) ,
Фальклор падзяляецца на дзве групы — абрадавы і не абрадавы. Да абрадавага фальклору ставяцца: каляндарны фальклор (калядкі, масленічныя песні, вяснянкі), сямейны фальклор (сямейныя аповяды, калыскавыя, вясельныя песні, галашэнні), ). Не абрадавы ж фальклор падзяляецца на чатыры групы:
фальклорная драма, паэзія, проза і фальклор маўленчых сітуацый. Да фальклорнай драмы ставяцца: тэатр Пятрушкі, батлеечная драма, рэлігійная драма. Да фальклорнай паэзіі ставяцца: быліна, гістарычная песня, духоўны верш, лірычная песня, балада, жорсткі раманс, прыпеўка, дзіцячыя вершаваныя песні (вершаваныя пародыі). Фальклорная проза зноў жа падзяляецца на дзве групы: казачную і не казачную. Да казачнай прозы ставяцца: казка (якая, у сваю чаргу, бывае чатырох тыпаў: чароўная казка, казка пра жывёл, побытавая казка, кумулятыўная казка) і анекдот. Да не казачнай прозы ставяцца: адданне, легенда, быліна, міфалагічны аповяд, аповяд пра сон.
Да фальклору маўленчых сітуацый ставяцца: прыказкі, прымаўкі, пажаданні, , мянушкі, цвялілкі, дыялогавыя графіці, загадкі, хуткамоўкі і некаторыя іншыя. Існуюць і пісьмовыя формы фальклору, такія як лісты шчасця, графіці, альбомы (напрыклад, спеўнікі),танец, архітэктура, выяўленчае і дэкаратыўна-прыкладнае мастацтва.