Пятрок вачамі Сцепаніды ўяўляе сабой неграмацея, цёмнага мужыка, слабага, старага (60 год), баязлівага крывадушніка. Што б ён не зрабіў, Сцепаніда заўсёды была незадаволеная, усё ён рабіў не так, як трэба было б. Але да вайны Пятрок, калі яны толькі атрымалі хутар, узяў на сябе ўсю гаспадарку, стаў сапраўдным гаспадаром сваёй зямлі. Калі Сцепаніда захварэла, ён рабіў яшчэ больш. Але да хатніх спраў ніколі не меў дачынення. Першы раз ён мыў падлогу, калі заставілі немцы. Тады ён проста выліў ваду з вядра на падлогу. І пакуль не прыйшла Сцепаніда і не насварылася на яго, нічога не рабіў з вадой, якая стаяла ў самым нізкім месцы хаты.
У аўтобусе было душна і вельмі цесна. Яго заціснулі з усіх бакоў, і ён ужо сто разоў пашкадаваў аб тым, што вырашыў паехаць на чарговы прыём да ўрача ранняй раніцай. Ён ехаў і думаў пра тое, што зусім, здавалася б, нядаўна, а на самай справе семдзесят гадоў таму назад, ён ездзіў на аўтобусе ў школу. А потым пачалася вайна. Ён не любіў успамінаць тое, што ён перажыў там, навошта варушыць мінулае. Але кожны год дваццаць другога чэрвеня ён замыкаўся ў сваёй кватэры, не адказваў на званкі і нікуды не хадзіў. Ён успамінаў тых, хто сышоў з ім добраахвотнікам на фронт і не вярнуўся. Вайна была для яго і асабістай трагедыяй: падчас баёў пад Масквой і Сталінградам загінулі яго бацька і старэйшы брат.
Во ещё одна
Ехала я як то з школы на трамваі. Ззаду сядзела нейкая матуля з 9-11 гадовым дзіцем на руках. І вось гэты «маляня» увесь час мяне тыкаў нагой у брудных чаравіках па белым штанах (адмыслова, спадабалася я яму, напэўна), на што я звярнулася да яго матулі з яго суняць.
Яна мне сказала, што ЯНЫ выхоўваюць дзіцяці па сістэме нейкага «Эйху..зера», гэта калі дзіцяці ўсё дазваляюць і няма чаго не зрабіла А потым ззаду падышоў хлопец, ледзь мяне старэй. Дастаў з рота жуйку, наляпіў прама на лоб матулі і сказаў: «Мяне таксама па гэтай сістэме выхоўвалі», - падміргнуў мне і выйшаў на наступным прыпынку.
Пятрок вачамі Сцепаніды ўяўляе сабой неграмацея, цёмнага мужыка, слабага, старага (60 год), баязлівага крывадушніка. Што б ён не зрабіў, Сцепаніда заўсёды была незадаволеная, усё ён рабіў не так, як трэба было б. Але да вайны Пятрок, калі яны толькі атрымалі хутар, узяў на сябе ўсю гаспадарку, стаў сапраўдным гаспадаром сваёй зямлі. Калі Сцепаніда захварэла, ён рабіў яшчэ больш. Але да хатніх спраў ніколі не меў дачынення. Першы раз ён мыў падлогу, калі заставілі немцы. Тады ён проста выліў ваду з вядра на падлогу. І пакуль не прыйшла Сцепаніда і не насварылася на яго, нічога не рабіў з вадой, якая стаяла ў самым нізкім месцы хаты.
У аўтобусе было душна і вельмі цесна. Яго заціснулі з усіх бакоў, і ён ужо сто разоў пашкадаваў аб тым, што вырашыў паехаць на чарговы прыём да ўрача ранняй раніцай. Ён ехаў і думаў пра тое, што зусім, здавалася б, нядаўна, а на самай справе семдзесят гадоў таму назад, ён ездзіў на аўтобусе ў школу. А потым пачалася вайна. Ён не любіў успамінаць тое, што ён перажыў там, навошта варушыць мінулае. Але кожны год дваццаць другога чэрвеня ён замыкаўся ў сваёй кватэры, не адказваў на званкі і нікуды не хадзіў. Ён успамінаў тых, хто сышоў з ім добраахвотнікам на фронт і не вярнуўся. Вайна была для яго і асабістай трагедыяй: падчас баёў пад Масквой і Сталінградам загінулі яго бацька і старэйшы брат.
Во ещё одна
Ехала я як то з школы на трамваі. Ззаду сядзела нейкая матуля з 9-11 гадовым дзіцем на руках. І вось гэты «маляня» увесь час мяне тыкаў нагой у брудных чаравіках па белым штанах (адмыслова, спадабалася я яму, напэўна), на што я звярнулася да яго матулі з яго суняць.
Яна мне сказала, што ЯНЫ выхоўваюць дзіцяці па сістэме нейкага «Эйху..зера», гэта калі дзіцяці ўсё дазваляюць і няма чаго не зрабіла А потым ззаду падышоў хлопец, ледзь мяне старэй. Дастаў з рота жуйку, наляпіў прама на лоб матулі і сказаў: «Мяне таксама па гэтай сістэме выхоўвалі», - падміргнуў мне і выйшаў на наступным прыпынку.
Объяснение:
Вот, как то так