Мая Радзіма — Беларусь. Гэта краіна адна з самых прыгажэйшых у свеце. Беларусь размешчана ў лясной зоне. Лясы займаюць вялікую частку маёй краіны. А колькі ў Беларусі рэк і азёр! Болын за ўсё іх у паўночнай частцы. На поўдні маёй краіны размяшчаюцца балоты. Разнастайны раслінны і жывёльны свет нашай краіны ўражвае сваёй прыгажосцю і непаўторнасцю. У нас жыве птушка, якая з'яўляецца сімвалам Беларусі. Гэта — бусел. Нашу краіну так і называюць «зямля пад белымі крыламі». Прыгажосць роднай зямлі, непаўторнасць яе прыроды неаднаразова алісваліся нашымі пісьменнікамі: Я.Купалам, Я.Коласам, У.Караткевічам, Н.Гілевічам, Р.Барадуліным і іншымі. У.Караткевіч у вершы «Бацькаўшчына» з гонарам апісвае сваю радзіму, нашу Беларусь. Р.Барадулін у вершы «Ад сівых гадоў...» апявае прыроду нашай краіны, захапляецца яе краявідамі, мовай. Я вельмі люблю сваю краіну, ганаруся тым, што я — беларус.
Найбольш за ўсіх у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” мяне ўразіў герой Барыс Фішар.
Барыс Фішар – не ваенны чалавек. Ён вучоны, мастацтвазнаўца. І вайна для яго – гэта ненатуральная, невядомая справа. Сваё жыццё ён бачыць у кнігах, у карцінах, у скульптуры. У першы дзень, калі камандзір Карпенка раздае загады, Фішар мімаходам пачытвае кнігу.
Нягледзячы на гэта, ён аддае сваё жыццё за Радзіму мужна і бясстрашна.
Барысу Фішару мінуў трэці дзесятак, калі пачалася вайна. Побач з васемнадцацігадовым Глечыкам ён здаваўся ўжо сталым чалавекам. Але жыццёвая рэчаіснасць для яго ўся была ў мастацтве. Маленькім хлопчыкам ён спрабаваў маляваць сам, але хутка зразумеў, што ягонае прызначэнне – вывучаць цуда мастацтва. Ён не бачыў іншага сэнсу свайго жыцця. Барыс Фішар не цікавіўся палітыкай, турботамі штодзённага жыцця. І трапіўшы ў войска, адчуваў сябе няёмка, няўмела і няўтульна.
Мастак у душы, ён доўга не мог навучыцца хадзіць у нагу разам з іншымі салдатамі, аддаваць чэсць. Вучэнне вайсковай справе знясільвала хлопца.
Аднак, апынуўшыся на фронце, Фішар не здаўся і ніякім чынам не выказаў сваёй абыякавасці да вайны. Наадварот, у ім прачнуўся баец, за Радзіму і за тое, у што ён верыў. Пакуты мастака засталіся ў даваенным часе, і з першага дня ён бездакорна выконваў загады.
Фішар памірае ў канцы аповесці, забіўшы адзінага ворага ў сваім жыцці.
Прыгажосць роднай зямлі, непаўторнасць яе прыроды неаднаразова алісваліся нашымі пісьменнікамі: Я.Купалам, Я.Коласам, У.Караткевічам, Н.Гілевічам, Р.Барадуліным і іншымі. У.Караткевіч у вершы «Бацькаўшчына» з гонарам апісвае сваю радзіму, нашу Беларусь. Р.Барадулін у вершы «Ад сівых гадоў...» апявае прыроду нашай краіны, захапляецца яе краявідамі, мовай.
Я вельмі люблю сваю краіну, ганаруся тым, што я — беларус.
Найбольш за ўсіх у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” мяне ўразіў герой Барыс Фішар.
Барыс Фішар – не ваенны чалавек. Ён вучоны, мастацтвазнаўца. І вайна для яго – гэта ненатуральная, невядомая справа. Сваё жыццё ён бачыць у кнігах, у карцінах, у скульптуры. У першы дзень, калі камандзір Карпенка раздае загады, Фішар мімаходам пачытвае кнігу.
Нягледзячы на гэта, ён аддае сваё жыццё за Радзіму мужна і бясстрашна.
Барысу Фішару мінуў трэці дзесятак, калі пачалася вайна. Побач з васемнадцацігадовым Глечыкам ён здаваўся ўжо сталым чалавекам. Але жыццёвая рэчаіснасць для яго ўся была ў мастацтве. Маленькім хлопчыкам ён спрабаваў маляваць сам, але хутка зразумеў, што ягонае прызначэнне – вывучаць цуда мастацтва. Ён не бачыў іншага сэнсу свайго жыцця. Барыс Фішар не цікавіўся палітыкай, турботамі штодзённага жыцця. І трапіўшы ў войска, адчуваў сябе няёмка, няўмела і няўтульна.
Мастак у душы, ён доўга не мог навучыцца хадзіць у нагу разам з іншымі салдатамі, аддаваць чэсць. Вучэнне вайсковай справе знясільвала хлопца.
Аднак, апынуўшыся на фронце, Фішар не здаўся і ніякім чынам не выказаў сваёй абыякавасці да вайны. Наадварот, у ім прачнуўся баец, за Радзіму і за тое, у што ён верыў. Пакуты мастака засталіся ў даваенным часе, і з першага дня ён бездакорна выконваў загады.
Фішар памірае ў канцы аповесці, забіўшы адзінага ворага ў сваім жыцці.