Для всей природы весной наступает пора обновления. Нужно только очутиться в весеннем лесу, чтобы увидеть, как вокруг пробуждается природа. Легкость и радость здесь ощущается во всем. Первые ласковые солнечные лучи освещают освободившуюся от снега и льда землю. Солнечные зайчики радостно скачут между просыпающимися от зимнего сна деревьями. А на проталинах уже появляются первые весенние цветы. Это подснежники. Еще местами земля покрыта талым темным снегом, а эти маленькие и нежные синие цветочки уже пробиваются к свету и теплу, радуя глаз яркими красками. Они упорно тянутся к солнцу даже сквозь снег.
Не кожнаму чалавеку ўласцівае пачуццё маралі. У апавяданне Змiтра Бядулi "На каляды к сыну" праблема маралі стаіць востра ў вобразах Тэкли і Лаўрука . Нельга казаць, што Тэкля добрая жанчына, а яе сын дрэнны чалавек, якога сапсавалі грошы і ўлада. У апавяданне Тэкля выступае ў ролі ахвяры, а яе сын у ролі злыдня, але я не магу пагодзіцца з гэтым. Тэкля душы не чула ў сваім сыне, ён быў яе адзінай надзеяй, той думкай, якая грэла яе ў шэрыя будні. Але на што меркавала яна, калі аддала свайго дзесяцігадовага сына на выхаванне да пана Шчубальскага. Адпачатку было ясна, што хлопчык будзе ўсе далей аддаляцца ад сваёй роднай сям'і. Лаўрук радзей стаў ліставаць, калі прыязджаў у госці, то ён ужо тады сароміўся сваіх бацькоў. У пана Шчубальскага не было дзяцей, таму ён выхоўваў і гадаваў яго, як уласнага сына. Так ці інакш хлопчык пераняў стыль жыцця пана. Нельга асуджаць Лаўрука за яго паводзіны, бо ён быў зусім маленькім хлопчыкам, у яго закладвалі каштоўнасці, якія не супадалі з каштоўнасцямі яго бацькоў. Перад яго вачыма было іншае жыццё, іншыя адносiны. Момант, калі Тэкля прыходзіць да сына, а ён кліча яе жабрачкай - балючы момант, сутыкнуліся два дасканала розныя светы, якія б не перасекліся, калі б Тэкля не была маткай ужо чужога, але такога роднага адваката Лаўрука. У нашым жыцці нам так ці інакш сорамна за свае паводзіны, за паводзіны сваіх родных. Ніколі не трэба асуджаць людзей, бо мы не ведаем як бы павялі сябе самі.
Объяснение:
Для всей природы весной наступает пора обновления. Нужно только очутиться в весеннем лесу, чтобы увидеть, как вокруг пробуждается природа. Легкость и радость здесь ощущается во всем. Первые ласковые солнечные лучи освещают освободившуюся от снега и льда землю. Солнечные зайчики радостно скачут между просыпающимися от зимнего сна деревьями. А на проталинах уже появляются первые весенние цветы. Это подснежники. Еще местами земля покрыта талым темным снегом, а эти маленькие и нежные синие цветочки уже пробиваются к свету и теплу, радуя глаз яркими красками. Они упорно тянутся к солнцу даже сквозь снег.
Праблема маральнага выбару.
Не кожнаму чалавеку ўласцівае пачуццё маралі. У апавяданне Змiтра Бядулi "На каляды к сыну" праблема маралі стаіць востра ў вобразах Тэкли і Лаўрука . Нельга казаць, што Тэкля добрая жанчына, а яе сын дрэнны чалавек, якога сапсавалі грошы і ўлада. У апавяданне Тэкля выступае ў ролі ахвяры, а яе сын у ролі злыдня, але я не магу пагодзіцца з гэтым. Тэкля душы не чула ў сваім сыне, ён быў яе адзінай надзеяй, той думкай, якая грэла яе ў шэрыя будні. Але на што меркавала яна, калі аддала свайго дзесяцігадовага сына на выхаванне да пана Шчубальскага. Адпачатку было ясна, што хлопчык будзе ўсе далей аддаляцца ад сваёй роднай сям'і. Лаўрук радзей стаў ліставаць, калі прыязджаў у госці, то ён ужо тады сароміўся сваіх бацькоў. У пана Шчубальскага не было дзяцей, таму ён выхоўваў і гадаваў яго, як уласнага сына. Так ці інакш хлопчык пераняў стыль жыцця пана. Нельга асуджаць Лаўрука за яго паводзіны, бо ён быў зусім маленькім хлопчыкам, у яго закладвалі каштоўнасці, якія не супадалі з каштоўнасцямі яго бацькоў. Перад яго вачыма было іншае жыццё, іншыя адносiны. Момант, калі Тэкля прыходзіць да сына, а ён кліча яе жабрачкай - балючы момант, сутыкнуліся два дасканала розныя светы, якія б не перасекліся, калі б Тэкля не была маткай ужо чужога, але такога роднага адваката Лаўрука. У нашым жыцці нам так ці інакш сорамна за свае паводзіны, за паводзіны сваіх родных. Ніколі не трэба асуджаць людзей, бо мы не ведаем як бы павялі сябе самі.