Мець хату ў беларускай вёсцы заўсёды было маёй марай. Я ўяўляў , што гэта будзе драўляная, ўтульная хата з вялікімі дрэвамі вакол. Я таксама хацеў, каб хата ўвёсцы была недалёка ад ракі ці возера. Я веру, што мары спраўджваюцца і, нарэшце, нам удалося купіць хату у вёсцы, якая знаходзіцца ў Віцебскай вобласці. Я люблю праводзіць выхадныя і святы ў гэтай хаце, ў маленькай вёсцы з маімі бацькамі і сябрамі. Часам я праводжу частку сваіх летніх канікул у гэтай сапраўднай дзбеларускай хаце. Я адчуваю сябе абсалютна шчаслівым і спакойным ў сваёй хаце, тут я магу атрымліваць асалоду ад цудоўнага віду рэчак і палёў, збіраць грыбы і ягады ў лесе. Вакол нашай хаты ў вёсцы растуць яблыні, кусты і кветкі. Мы ўпрыгожылі нашу хату карцінамі, тоўстымі дыванамі і старымі антыкварнымі гадзінамі. Я думаю , што наша хата ніколі не бывае пустой, нават тады, калі ў ёй нікога няма. Мне здаецца , што лясная фея або дух пастаянна ахоўваюць нашу вясковую хату. Вёска, дзе знаходзіцца наша хата даволі маленькая. У ёй каля дваццаці хат, наша хата у вёсцы размешчана побач з лесам. Нашы суседзі вельмі прыемныя і прыязныя вясковыя жыхары. Яны часта заглядваюць да нас у госці і заўсёды гатовыя дапамагчы . Увогуле, беларуская хата – гэта выдатная ідэя! Гэта асаблівае месца для адпачынку і можа быць нават для пражывання. Чыстая вада, свежае паветра, спакойная атмасфера прымусяць вас забыцца пра ўсё на свеце.
Я адхіліў убок пругкую галіну – і вачам адкрыўся незабыўны малюнак: зямля свяцілася, зямля гаварыла. Дзясяткі тонкіх, як сонечныя промні, струменьчыкаў ускідвалі пад сонца залатыя пясчынкі, падалі разам з імі на бліскучыя каменьчыкі, што ўслалі зямлю трохі ніжэй, пра нешта напэўна і згодна апавядалі. Ціха ступаючы паміж камянёў, я спусціўся уніз. Тут раслі, нахіліўшыся, некалькі алешын, а над імі ўзвышалася кучаравая чаромха. Дальва... Дык вось дзе была яна, вядомая сёння не аднаму чалавеку на свеце вёска, закатаваная чужынцамі. Пры яе жахлівую трагедыю я чуў многа. Пад званамі Хатыні на чорных плітах высечана побач з імёнамі іншых ахвяраў нашай зямлі і яе пакутнае імя. Захопл.ены і ўсхваляваны, я наблізіўся да крынічкі і апусціўся перад ёй на калені, прыпаў вуснамі да празрыстай студзёнай вады. Падняўшыся, убачыў на недалёкім пагорку абгароджаны высокі камень і пры ім абеліск. Я стаяў перад жалобным помнікам і нібы сам падаў пад кулямі катаў. Здавалася, я пачынаў разумець, пра што гаворыць крынічка. Прагу жыцця нельга знішчыць ніякімі катаванамі. Помнік быў у глыбіні лесу, на шырокай паляне. Сціплы і просты, ён сведчыў пра тое, што тут калісьці была вёска Дальва і што яе разам з усімі жыхарамі спалілі фашысты...
Я веру, што мары спраўджваюцца і, нарэшце, нам удалося купіць хату у вёсцы, якая знаходзіцца ў Віцебскай вобласці.
Я люблю праводзіць выхадныя і святы ў гэтай хаце, ў маленькай вёсцы з маімі бацькамі і сябрамі. Часам я праводжу частку сваіх летніх канікул у гэтай сапраўднай дзбеларускай хаце. Я адчуваю сябе абсалютна шчаслівым і спакойным ў сваёй хаце, тут я магу атрымліваць асалоду ад цудоўнага віду рэчак і палёў, збіраць грыбы і ягады ў лесе.
Вакол нашай хаты ў вёсцы растуць яблыні, кусты і кветкі. Мы ўпрыгожылі нашу хату карцінамі, тоўстымі дыванамі і старымі антыкварнымі гадзінамі. Я думаю , што наша хата ніколі не бывае пустой, нават тады, калі ў ёй нікога няма. Мне здаецца , што лясная фея або дух пастаянна ахоўваюць нашу вясковую хату.
Вёска, дзе знаходзіцца наша хата даволі маленькая. У ёй каля дваццаці хат, наша хата у вёсцы размешчана побач з лесам. Нашы суседзі вельмі прыемныя і прыязныя вясковыя жыхары. Яны часта заглядваюць да нас у госці і заўсёды гатовыя дапамагчы .
Увогуле, беларуская хата – гэта выдатная ідэя! Гэта асаблівае месца для адпачынку і можа быць нават для пражывання. Чыстая вада, свежае паветра, спакойная атмасфера прымусяць вас забыцца пра ўсё на свеце.
малюнак: зямля свяцілася, зямля гаварыла. Дзясяткі тонкіх, як сонечныя промні, струменьчыкаў ускідвалі пад сонца залатыя пясчынкі, падалі разам з імі на бліскучыя каменьчыкі, што ўслалі зямлю трохі ніжэй, пра нешта напэўна і згодна апавядалі.
Ціха ступаючы паміж камянёў, я спусціўся уніз. Тут раслі, нахіліўшыся, некалькі алешын, а над імі ўзвышалася кучаравая чаромха.
Дальва... Дык вось дзе была яна, вядомая сёння не аднаму чалавеку на свеце вёска, закатаваная чужынцамі. Пры яе жахлівую трагедыю я чуў многа. Пад званамі Хатыні на чорных плітах высечана побач з імёнамі іншых ахвяраў нашай зямлі і яе пакутнае імя.
Захопл.ены і ўсхваляваны, я наблізіўся да крынічкі і апусціўся перад ёй на калені, прыпаў вуснамі да празрыстай студзёнай вады. Падняўшыся, убачыў на недалёкім пагорку абгароджаны высокі камень і пры ім абеліск.
Я стаяў перад жалобным помнікам і нібы сам падаў пад кулямі катаў. Здавалася, я пачынаў разумець, пра што гаворыць крынічка. Прагу жыцця нельга знішчыць ніякімі катаванамі.
Помнік быў у глыбіні лесу, на шырокай паляне. Сціплы і просты, ён сведчыў пра тое, што тут калісьці была вёска Дальва і што яе разам з усімі жыхарамі спалілі фашысты...