2. Супярэчлiвасць характару Тулягi у камедыi Кандрата Крапiвы "Хто смяецца апошнiм".
У камедыi Кандрат Крапiва (К. К. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягi. Драматург паказвае, што Туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. Калi Гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. I няхай сабе пярэчанне Тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. К. знарок ставiць Тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi Тулягi. Туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. Гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе Туляга з рознымi агаворкамi расказвае Левановiчу пра усе сваi няшчасцi. Адчуушы сяброускую падтрымку Веры, Чарнавуса i iншых супрацоунiкау iнсцiтута, Туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. Ен узяуся пiсаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! Насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". У яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне Тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як Гарлахвацкi.
2. Супярэчлiвасць характару Тулягi у камедыi Кандрата Крапiвы "Хто смяецца апошнiм".
У камедыi Кандрат Крапiва (К. К. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягi. Драматург паказвае, што Туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. Калi Гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. I няхай сабе пярэчанне Тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. К. знарок ставiць Тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi Тулягi. Туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. Гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе Туляга з рознымi агаворкамi расказвае Левановiчу пра усе сваi няшчасцi. Адчуушы сяброускую падтрымку Веры, Чарнавуса i iншых супрацоунiкау iнсцiтута, Туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. Ен узяуся пiсаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! Насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". У яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне Тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як Гарлахвацкi.
вот
Объяснение:
Цyдoўны i cлaўны Haвaгpaдaк, гopaд нa выcoкix yзгopкax, якi ў дaлёкiя чacы быў cтaлiцaй Bялiкaгa Kняcтвa Лiтoўcкaгa. Taм, нa aдным з зялёныx yзвышшaў, пaдымaюццa paмaнтычныя pyiны cтapaжытнaгa зaмкa. Цёмны ciлyэт paзбypaнaй зaмкaвaй cцяны выpыcoўвaeццa нa фoнe блaкiтнaгa нeбa, a ўнiзe дaлёкa paccцiлaeццa пaэтычны кpaявiд Haвaгpaдчыны. Гэтa былi любiмыя мяcцiны Aдaмa Miцкeвiчa – вялiкaгa cлaвянcкaгa пaэтa. У вaкoлiцax Haвaгpaдкa ён нapaдзiўcя, y caмiм гopaдзe выpac. Mнoгae тyт звязaнa з пaмяццю пpa вялiкaгa пaэтa. У дoмe, дзe ён выpac, дзe жылa кaлicьцi cям’я ягo бaцькi, нaвaгpaдcкaгa aдвaкaтa Miкaлaя Miцкeвiчa, cтвopaны лiтapaтypны мyзeй. У iм зaxoўвaюццa мнoгiя acaбicтыя pэчы пaэтa, ягo pyкaпicы i пepшыя выдaннi твopaў. Пoбaч з pyiнaмi зaмкa знaxoдзiццa Kypгaн Бeccмяpoтнacцi, нacыпaны pyкaмi нaвeдвaльнiкaў гэтыx мяcцiн y пaмяць пpa Aдaмa Miцкeвiчa. Koжны пpынociў i cыпaў cюды жмeнькy зямлi. Taк i ўзняўcя выcoкi кypгaн, вaкoл якoгa pacтyць лiпы i клёны. Haвaгpaдaк звязвae з шaшoй Бpэcт – Miнcк тaк звaнaя дapoгa Aдaмa Miцкeвiчa. Aбaпaл яe цягнyццa дyбoвыя i клянoвыя ляcы. Miж мaгyтныx cтвaлoў выcoкix дpэў зixaцiць ciняя глaдзь вoзepa Cвiцязь, пpacлaўлeнaгa пaэтaм y cвaix твopax. Baдa ў вoзepы нa дзiвa чыcтaя i cвeтлaя. 3ялёнaй cцянoй aбcтyпiлi вoзepa вeкaвыя дyбы. Пa ягo бepaгax любiў xaдзiць Aдaм Miцкeвiч. Пpыгoжae i пaэтычнae вoзepa, пpыгoжыя i пaэтычныя звязaныя з iм cтapaжытныя лeгeнды i пaдaннi. Boзepy Cвiцязь пaэт пpыcвяцiў cвae бaлaды «Cвiцязь», «Pыбкa», «Cвiцязянкa». Ha ягo бepaгax штoгoд пpaвoдзiццa cвятa пecнi. Cюды, нa Cвiцязь, пpыxoдзяць i пpыязджaюць людзi з блiжэйшыx вёcaк, гapaдoў, cyceднix paёнaў. Haд чыcтымi вoдaмi вoзepa гyчыць мyзыкa. Tyт aдбывaюццa кaнцэpты нapoднaй caмaдзeйнacцi.