Рабілі зямную справу: звычайную, звыклую, даўнюю. Цёпла ўхутанае тоўстым пластом імху, гэтае балота замярзала як след толькі ў самыя суровыя зімы. Трывожная і нямая, рака ляжыць цяпер пад свінцова-цяжкімі промнямі сонца. Зацягнуты светлаватым мроівам, ціха блішчаў у самай высі неба маладзічок. Спакойны, нават нейкі флегматычны на працы, малады майстар выглядаў цяпер зусім іншым чалавекам. Возера, шырокае але неглыбокае, цягнулася на некалькі кіламетраў. На ўзлеску, памытая дажджом рабіна ярка зіхаціць буйнымі чырвонымі гронкамі. У велічным маўчанні, стаяць пакрытыя інеем бары і дубровы. Патрывожаныя новымі парасткамі, падаюць на дол сухія сасновыя шыпулькі. Вечар быў, цёплы і ціхі.
Найпрыемнейшы у жыцци чалавека час- вясна маладосци, кали, раскрываючы кветку свайго розуму, её дае волю лятушкам песциць у сэрцы вяликия надзеи, не думаючы пра тое, што есць на свеце вихуры и страшныя буры.2) Галасы паступовп змоукали, бо наближауся вечар.3) Малюнки борзда зникали, змянялися новыми, и не было кали спыницца на их, бо поезд имчауся вельми шпарка.4)Лось пастаяу яшчэ, паварочау галавой то управа, то улева, апусциу раги, нибы хацеу каго бадануць, павярнууся и галопам падауся некуды у гору.5) Пасля абеду, адвёушы дачку да суседки, Насця пайшла на поле.
Рабілі зямную справу: звычайную, звыклую, даўнюю. Цёпла ўхутанае тоўстым пластом імху, гэтае балота замярзала як след толькі ў самыя суровыя зімы. Трывожная і нямая, рака ляжыць цяпер пад свінцова-цяжкімі промнямі сонца. Зацягнуты светлаватым мроівам, ціха блішчаў у самай высі неба маладзічок. Спакойны, нават нейкі флегматычны на працы, малады майстар выглядаў цяпер зусім іншым чалавекам. Возера, шырокае але неглыбокае, цягнулася на некалькі кіламетраў. На ўзлеску, памытая дажджом рабіна ярка зіхаціць буйнымі чырвонымі гронкамі. У велічным маўчанні, стаяць пакрытыя інеем бары і дубровы. Патрывожаныя новымі парасткамі, падаюць на дол сухія сасновыя шыпулькі. Вечар быў, цёплы і ціхі.