Мне вельмі хацелася паглядзець душэўны фільм пра праўдзівую жыццёвую гісторыю. Стамілася ад спецэфектаў і гламурных камедый. Дадзены фільм паглядзела па рэкамендацыі сяброў. Сцэнарый для гэтай кінастужкі быў напісаны па рэальнай гісторыі, якая адбылася ў 20-х гадах у Японіі, дзе адзін сабака, пасля раптоўнай смерці свайго гаспадара, чакаў яго на вакзале кожны вечар на працягу 9 гадоў. З першых хвілін фільм захапляе пранікнёнай гульнёй галоўнага героя, ролю якога выконвае Рычард Гір. Мне не падалося, дадзены акцёр рэальна палюбіў Хатико. Столькі любові і пяшчоты было ў яго вачах. Безумоўна, усе сабакі, якія гулялі галоўную сабачую ролю былі таксама вельмі таленавітыя. Мяне ўразіла іх пранікнёная гульня на поўнай самааддачы. Цікава, колькі часу спатрэбілася Рычарду Гиру, каб так прыручыць сабаку. Я шмат чаго вынесла для сябе пасля прагляду гэтай драмы. Як можна пражыць жыццё. Можна стаць вядомым, але не пакінуць шчаслівым ні аднаго чалавека побач з сабой. Можна стаць вельмі багатым і паспяховым, але ў канцы зямнога шляху страціць сэнс у самога жыцця. Ёсць і іншы шлях. Можна стаць проста звычайным чалавекам. Вучыцца рупліва, працаваць натхнёна, знайсці каханага чалавека, стварыць моцную сям"ю, выгадаваць шчаслівых дзяцей і ставіцца да навакольных людзей так, як ты б хацеў, каб яны ставіліся да цябе. Тады ты пражывеш жыццё паўнавартаснае і насычанае. Памрэш хутка і без болю шчаслівым чалавекам, як быццам цябе проста выключылі і забралі ў іншы свет для мадэрнізацыі і новага жыцця. Цябе будуць памятаць і шанаваць, хай толькі родныя людзі і сябры, затое аддадзена і назаўжды. Менавіта такое жыццё і пражыў галоўны герой. Як мне падалося, менавіта таму яго і палюбіў так аддадзена Хатико і аддаў яму ўсё жыццё да апошняй кроплі, у падзяку за выхаванне, цярпенне і любоў.
«жыція ефрасінні полацкай» («аповесці жыцця і смерці святой і блажэннай і найпадобнейшай еўфрасінні, ігуменні манастыра святога спаса і найсвяцейшай ягонай маці, што ў горадзе полацку»): пачынаецца «жыці» зваротам: « ўважлі памякчыўшы нівы сэрцаў вашых, і прыміце ў іх насенне ўратавальнага жыцця найпадобнейшай той, яе подзвігі і працу святую і любоў да бога».князь усяслаў меў многа сыноў. у меншага яго сына георгія нарадзілася дзяўчынка, якую назвалі прадславай. была яна вельмі здольнай да кніжнай навукі. шырока разышлася слава пра яе мудрасць і прыгажосць. князі пачалі пасылаць да бацькі прадславы сватоў. даведаўшыся, што яе збіраюцца выдаць замуж, юная князёўна сказала сабе: «што ж учынілі нашыя роды, якія былі да нас? жаніліся і выходзілі замуж і княжылі, але не вечна жылі; жыццё іх праплыло, і загінула іхняя слава, быццам прах, горай за павуцінне». прадслава пайшла ў манастыр і пастрыглася ў манашкі пад імем ефрасіння. бацька, даведаўшыся, што зрабіла яго любая дачка, моцна перажываў.спачатку ефрасіння жыла ў мураванай келлі ў царкве святой сафіі. потым епіскап ілья па божаму знаку адправіў маладую манашку ў сяльцо, дзе стаяла царква святога спаса. стаўшы ігуменняй, ефрасіння пострыгу сясцёр гарыславы і звеніславы.за 30 тыдняў ефрасінняй была пабудавана каменная царква святога спаса і створаны пры ёй манастыр. у другую збудаваную царкву ефрасіння унесла, з дазволу царградскіх цара мануіла і патрыярха лукі, абраз божай маці, напісаны пры жыцці яе.сабрала ефрасіння ўсіх сваіх братоў і аб'явіла аб рашэнні ісці ў іерусалім. перад загадала епіскапу дыянісію пастрыгчы пляменніц кірыяну і волыу, назваўшы адну агаф'яй, другую — яўфіміяй.дайшоўшы з братам даві і сястрой еўпраксіяй да іерусаліма, ефрасіння цалавала гроб госпадаў, прасіла ў малітве бога, каб прыняў яе дух у святым горадзе. калі«божым занядужыла і пачала хварэць», то паслала купіць сабе іну ў камры святой багародзіцы. праз 24 дні ефрасіння «аддала душу ў рукі бога і ўвайшла ў пакоі нябесныя». твор заканчваецца пахвалой ефрасінні полацкай.держи: )
