Проверьте ошибки и знаки препинания
новы этап у творчым развіцці в. быкава адкрыла аповесць » сотнікаў » — адно з самых глыбокіх твораў пра вайну не толькі самога пісьменніка, але і ва ўсёй шматнацыянальнай савецкай літаратуры. » сотнікаў» моцна звязаны з папярэднімі аповесцямі празаіка.
жорсткі выбар у сотнікава: лепш памерці чалавекам, чым жыць жывёлай. але нікому не хацелася губляць сваё адно і таму дарагое жыццё. і толькі неабходнасць да канца заставацца чалавекам прымушала ісці на смерць. у той жа час знаходзіліся людзі, якія спрабавалі сумясціць несумяшчальнае: зберагчы жыццё і зграшыць чалавечнасьці, што ў трагічнай абстаноўцы аказваўся неверагодна цяжкім, калі не зусім безнадзейным. у многіх адносінах сотнікаў — звычайны працаўнік вайны. ён адзін з шараговых прадстаўнікоў шматмільённай арміі. сотнікаў па натуры зусім не з герояў, і калі смерць становіцца рэальнасцю, то ён выбірае яе перш за ўсё таму, што яго маральная аснова ў такіх абставінах не дазваляе яму зрабіць інакш, шукаць іншага выйсця. прыкметная ў сотнікава недаверлівасць, нават жорсткасць да людзей. толькі да канца твора сотнікаў пераадольвае ў сабе просталінейнасць, становіцца нашмат мякчэй. подзвіг сотнікава, які мае перш за ўсё маральны, духоўны сэнс, у тым і заключаецца : чалавечнасць, высокая духоўнасць, у якую як безумоўная кошт абавязкова ўключаецца адданасць радзіме ; і сотнікаў адстойвае яе да самага канца, да апошняга дыхання, пацвярджаючы ідэалы самой смерцю.
«для мяне сотнікаў — герой. так, ён не разграміў ворага, але ён застаўся чалавекам у самай бесчалавечнай сітуацыі. як подзвіг, разглядаецца як яго ўстойлівасць, у вачах тых некалькіх дзесяткаў людзей, якія апынуліся сведкамі яго апошніх хвілін «, — настойвае быкаў. перад павешаннем ў сотнікава з’яўляецца ізноў вельмі натуральная для чалавека нянавісць да смерці, нежаданне развітвацца з жыццём. сотнікаву перад смерцю захацелася засмяяцца, але ён усміхнуўся напрыканцы сваёй змучанай, няшчаснай усмешкай .
ідучы на смерць. сотнікаў не гэтулькі думае пра сябе, колькі заклапочаны тым, каб нешта зрабіць для іншых. а яшчэ каб смерць не была бруднай.
Віктар Карамазаў "Дзяльба кабанчыка"
Героі: Сцяпан, маці, Лёнік, Віця, Ёська, Ганна, Ніна, Коля, Волька, Андрэйка, Вера.
Тэма, праблема: я думаю аўтар хацеў паказаць што маці будзе заўсёды любіць сваіх дзяцей аднолькава і будзе старацца зрабіць для іх усё самае лепшае.
Кароткі змест: У маці былі дзеці. Яна іх расціла, вучыла, але калі яны выраслі, яны забыліся што яна для іх зрабіла. І цяпер толькі калі маці сказала што будзе рэзаць кабанчыка да яе прыехалі дзеці. Калі ўсе палучылі сваю частку яны раз'ехаліся нічога не пакінуўшы маці. І з ёй астаўся толькі Сцяпан каб памагчы ёй па хазяйстве.
Сцяпан у апавяданні Віктара Карамазава — адзіны сын маці, і ў яга няма сваёй сям’і. У апавяданні «Дзяльба кабанчыка расказваецца» пра адзіны эпізод: адзінокая маці забіла кабанчыка, і дзеці прыехалі да яе ў госці. Дочкі думаюць толькі пра сябе і мараць ухапіць лепшы кавалак мяса. Але ў маці ёсць малодшы сын Сцяпан — яго як раз і можна назваць добрым і душэўным чалавекам, у адрозненні ад яго сваякоў. Ён лічыць, што ўсіх трэба паважаць. Ён вяртаецца да маці, каб сказаць ёй тое, што ён у свой час не паспеў сказаць бацьку. Вобраз Сцяпана варты павагі!