Пытанні па аповесці Ул. Караткевіча “Дзікае паляванне караля Стаха” Варыянт 1
З якога стагоддзя браў пачатак род Яноўскіх?
Як складваўся лёс прадстаўнікоў рода Яноўскіх?
Як выглядаў радавы палац Яноўскіх, калі там апынуўся Андрэй Беларэцкі? Што засталося ад былой шляхецкасці?
Як выглядала Надзея Яноўская пры першых сустрэчах з Андрэем Беларэцкім? Як яна змянілася за час знаёмства, што на гэта паўплывала?
Якім было жыццё маладой васямнаццацігадовай дзяўчыны ў Балотных Ялінах (адносіны да жыцця, кахання, сваёй шляхецкасці)?
Як загінуў Раман Яноўскі, бацька Надзеі?
Хто з’яўляўся апекуном Надзеі Яноўскай?
Што падарыў Надзеі Яноўскай на паўналецце апякун, які сэнс ён укладаў у гэтыя падарункі?
Пасля агучвання апякунскай справаздачы на паўналецці Надзеі, мы даведваемся, якой маёмасцю і прыбыткам яна валодае. Пералічыце з чаго складалася спадчына Яноўскіх?
Якое радавое пракляцце ляжала на родзе Яноўскіх, ад каго яно сыходзіла?
Дадатковае пытанне: Кім прыходзіўся Яноўскай Свеціловіч?
Ішоў воўк з-пад Міра, сустрэў Змітрака, той Змітрок быў кравец. Ішоў ён з палкаю, што раней мералі, як што пашыць. Воўк кажа:
– Зміцер-Змітрок, я цябе з’ем.
А Змітрок адказвае:
– З’ясі дык з’ясі, але перад смерцю дай я табе змераю камізэльку.
Воўк згадзіўся, Змітрок і пачаў яму палкаю па баках мераць. Мераў-мераў, пакуль ваўка начыста не збіў. Тады кажа:
– Пачакай жа, ваўчок. Камізэльку я змераў, але яшчэ ляж дагары – пазначу, дзе гузікі ўшываць.
Воўк яшчэ лёг дагары, а Змітрок яго наўстроч той мернай палкаю скалоў, так што не захацеў воўк есці Змітрака. Змітрок і пайшоў сабе далей. А воўк ляжыць ды думае: “Не з’еў дык не з’еў. Але нашто мне была тая камізэлька? Ды яшчэ ў два рады гузікі. Ці я пан? Ці я шляхціч?” І пайшоў воўк далей памаленьку. Ідзе ды ідзе, аж бачыць – ходзіць кабыла. Воўк і кажа:
– Кабыла-кабыла, я цябе з’ем.
А кабыла адказвае:
– З’ясі дык з’ясі, але нашто ты будзеш мяне есці? Ты вось лепш пачытай ў мяне пад капытом газету.
Воўк пачаў глядзець, што там за газета пад капытом, а кабыла як ляпне яму ў храпу нагамі, аж воўк адляцеў і ляжыць. А кабыла тым часам уцякла. Ляжыць воўк ды думае: “Не з’еў дык не з’еў. Але нашто мне было яшчэ газету чытаць? Ці я грамацей? Ці настаўнік?” Ачомаўся воўк і пайшоў далей. Ідзе ды ідзе, сустрэў барана. І кажа:
– Баран-баран, цябе ж я напэўна з’ем!
Баран адказвае:
– Нашто ты мяне будзеш есці? Ты вось лепш заплюшчы вочы, адкрый рот, а я табе ў зяпу сам ускочу.
Сеў воўк, заплюшчыў вочы і адкрыў рот. Баран як разагнаўся ды як даў яму рагамі ў лабаніцу, дык воўк і самлеў. Баран уцёк, а воўк ачомаўся ды кажа сам сабе:
– Вось нават і не ведаю, ці я яго глынуў, ці мінуў?
2. Ярчэй было сонца, але мацней пахлі таполі, гучней быў гром, вышэй трава.
3. Вушы рысі нават падчас сну чула лавілі наймалы гук, як радыёантэна ловіць найлёгкія ваганні электрычных хваль.
4. Звон вады быў іншай - цяжэй і без мелодыі.
5. Найвялікі літаратурны аўтарытэт, Горкі ў гутарцы з пісьменнікамі пра рэдакцыйныя справы быў значна больш пачцівы і падатлівы, чым іншы са службоўцаў у "апараце" выдавецтва.
6. Караленка, як ласкавы гаспадар, злічыў сваім абавязкам расказаць некалькі найцікавых выпадкаў са свайго жыцця ў Румыніі.