Наверное ты об этом Міхась БОЛСУН НЕ ДАЙ САБЕ ПРАВА... Не дай сабе права забыць той куток, Дзе зведаў пяшчоту матулі, Дзе першы зрабіў у жыцці сваім крок I голас твой людзі пачулі. Не дай сабе права забыць карані, З якога атожылак роду І хто бараніў нашы светлыя дні, Любіў, нібы сонца, свабоду. Там сёння красуюць густыя жыты, П’яніць востры водар жывіцы I месяц, і россыпы зор залатых Глядзяцца ў люстэрка крыніцы. Не дай сабе права забыць прыгажосць, Якою Радзіма багата, Дзе ў радасць з душою адкрытаю госць, Дзе думкам і песням крылата. Не дай сабе права пустэльнікам жыць, Мазоль шанаваўся спрадвеку. Уласную годнасць і край беражы, Прызванне цані чалавека!
Галоунае прызначэнне кнігі – захоўваць веды, назапашаныя стагоддзямі, і перадаваць іх наступным пакаленням. дзякуючы гэтаму стаў магчымы прагрэс чалавецтва ў апошнія стагоддзі ў галіне навукі. кнізе мы абавязаны тым, што і сёння захапляцца шэдэўрамі старажытнай літаратуры. зносіны з кнігай чалавеку развівацца і ўдасканальвацца. бо для таго, каб зразумець сэнс, які аўтар імкнецца данесці да чытача, трэба чытаць ўдумліва i уважліва, падключаць свой уласны вопыт, умець аналізаваць інфармацыю. яшчэ да вынаходства тэхналогіі друку, кнігі перапісваліся ад рукі, а іх вокладкі ўпрыгожваліся каштоўнымі камянямі. дзякуючы кнігам і падручнікам мы можам прасачыць эвалюцыю светапогляду чалавека, грамадскай прылады, этычных нормаў. кнігі захоўваюць усю вядомую гісторыю нашага існавання на зямлі. сёння кніга губляе свае пазіцыі ў адносінах да іншых высокатэхналагічных сродкау камунікацыі (камп'ютар, тэлевiзар, iнтэрнэт, тэлефон i электронныя кнігі, значна палягчаюць і паскараюць доступ да патрэбнай чалавеку інфармацыі. але чытачоу кніг заўсёды будзе шмат, бо з друкаванай кнігай быццам маеш зносіны з жывым чалавекам.
Міхась БОЛСУН НЕ ДАЙ САБЕ ПРАВА... Не дай сабе права забыць той куток, Дзе зведаў пяшчоту матулі, Дзе першы зрабіў у жыцці сваім крок I голас твой людзі пачулі. Не дай сабе права забыць карані, З якога атожылак роду І хто бараніў нашы светлыя дні, Любіў, нібы сонца, свабоду. Там сёння красуюць густыя жыты, П’яніць востры водар жывіцы I месяц, і россыпы зор залатых Глядзяцца ў люстэрка крыніцы. Не дай сабе права забыць прыгажосць, Якою Радзіма багата, Дзе ў радасць з душою адкрытаю госць, Дзе думкам і песням крылата. Не дай сабе права пустэльнікам жыць, Мазоль шанаваўся спрадвеку. Уласную годнасць і край беражы, Прызванне цані чалавека!