Расстаўце прапушчаныя знакі прыпынку, графічна абазначце межы частак сказаў, падкрэсліце граматычныя асновы, пазначце галоўнае слова, намалюйце схемы, вызначце від даданай часткі: Пасаджу каля вёсак сады маладыя каб ты вечна цвіла і ў шчасці расла дарагая мая Беларусь.
Яны выехалі з двара калі апошняя жоўтая палоска зары дагарала на захадзе.
Глянь туды дзе рабочыя песні складаюць пад сталёвы напеў малатка.
Я гэту мову ўзяў сабе бо зашмат у ёй было гаротных песень.
Ён паабяцаў не пакідаць галерэю да таго часу пакуль не адкрыецца новая экспазіцыя.
Тады нарадзілася мара як песня каб ляцець у нязведаных шляхах за далёкія горы за моры.
Глянь туды дзе палае ў горане сталь.
Алень спружыніста падскочыў нібы хацеў дастаць рагамі сонца.
Каб любіць Беларусь нашу мілую трэба ў розных краях пабываць...
Хоць плынь ракі зрабілася яшчэ мацнейшая процілеглы бераг набліжаўся.
Грачи громко кричали рылись в рыхлой земле искали червяков.Медведь подружился с собакой лазил к ней в будку отнимал кости и не давал ей проходу.Солнце встанет над землей но не осветит ее своими лучами.Больной зверек не отбивался а только жалобно пищал пчелка от глубокого сна протерла себе глазки и полетела будить своих подруг.Резкий ветер гонит крутит и вертит опавшие листочки над дорожками.Смотришь в окно но не видишь ничего.
Если нужен вариант на белорусском языке:
Гракі гучна крычалі рыліся ў друзлай зямлі шукалі червяков.Медведь пасябраваў з сабакам лазіў да яе ў будку адымаў косці і не даваў ёй проходу.Солнце ўстане над зямлёй але не асветліць яе сваімі лучами.Больной звярок ня адбіваўся а толькі жаласна пищал пчолка ад глыбокага сну працерла сабе вочкі і паляцела будзіць сваіх подруг.Резкий вецер гоніць круціць і круціць апалае лісточкі над дорожками.Смотришь ў акно але не бачыш нічога.
Объяснение:
Міхась БОЛСУН НЕ ДАЙ САБЕ ПРАВА... Не дай сабе права забыць той куток, Дзе зведаў пяшчоту матулі, Дзе першы зрабіў у жыцці сваім крок I голас твой людзі пачулі. Не дай сабе права забыць карані, З якога атожылак роду І хто бараніў нашы светлыя дні, Любіў, нібы сонца, свабоду. Там сёння красуюць густыя жыты, П’яніць востры водар жывіцы I месяц, і россыпы зор залатых Глядзяцца ў люстэрка крыніцы. Не дай сабе права забыць прыгажосць, Якою Радзіма багата, Дзе ў радасць з душою адкрытаю госць, Дзе думкам і песням крылата. Не дай сабе права пустэльнікам жыць, Мазоль шанаваўся спрадвеку. Уласную годнасць і край беражы, Прызванне цані чалавека!