с тестом по Бел лит
Дзікае паляванне караля Стаха
1. Як называецца мясціна, дзе адбываецца дзеянне ў аповесці?
2. Кім па прафесіі быў Андрэй Беларэцкі?
3. Перелічыце тры таямніцы, якія адбываліся ў замку.
4. За што помсціў кароль Стах роду Яноўскіх?
5. Што падарыў Надзеі Яноўскай апякун на паўналецце?
6. З кім страляўся на дуэлі Андрэй Беларэцкі?
7. Чаму Дубатоўк так хацеў смерці Надзеі Яноўскай?
8. Чаму ўлады не прымалі ніякіх захадаў супраць дзікага палявання?
9. Як вырашыліся тры таямніцы замка?
10. Як вы разумееце словы А. Беларэцкага:"якая гэта страшная штука "род""?
ответ:Каханне-гэта тое пачуццё, якое дорыць чалавеку крылы. Каханне прымушае тварыць, каханне-гэта натхненне ў чыстым выглядзе. Мастацтва без любові немагчыма. Усё сказанае, напісанае, праспяваць і згулянае прысвячалася менавіта гэтаму вялікаму пачуццю.
Многія блытаюць каханне з смагай валодання чымсьці. Але каханне не трывае собственничества. Каханне-гэта калі чалавек аддае ўсяго сябе. Гэта смага зразумець, адчуць іншага чалавека, абараніць яго, палегчыць яго праблемы, забраць яго боль.
Сапраўдная любоў – гэта праца. Бо каб быць шчаслівым побач з іншым чалавекам, трэба прымаць аб'ект любові такім, які ён ёсць. Любоў не трывае умоўнасцяў і абмежаванняў, шантажу і рэўнасці. Гэта трапяткое, крохкае пачуццё лёгка разбурыць. Нельга любіць за нейкія вартасці, любіць можна толькі насуперак недахопаў.
Каханне адкрывае ўсё лепшае, што ёсць у чалавеку. Закаханы чалавек здольны на подзвігі, ён зможа пераадолець усе перашкоды. Гэта пачуццё вельмі складана апісаць словамі, на тое яно і пачуццё. Каханне трэба адчуваць
Объяснение:
Ірка была рослай дзяўчынкай, толькі вельмі худой. У яе былі доўгія і тоўстыя чорныя косы. Апраналася яна часцей за ўсё ў «цёплую чорную матчыну хустку, старую фуфайку; на нагах буркі, пашытыя з суконак, на бурках — бахілы, склееныя з гумы, і слізкія-слізкія». Дзяўчынка добра вучылася, была вельмі стараннай. Яна магла б хадзіць у чацвёрты клас, але ў іх школе было толькі тры класы. Каб паступіць у чацвёрты, трэба было ісці ў суседнюю вёску Камена, якая знаходзілася вельмі далёка, і бацькі яе ў гэтым годзе адну не адпусцілі.
Ірка вельмі любіла прыроду, звяроў. Яна не магла зразумець людзей, якія нішчылі прыроду. «Ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. Не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу».
Больш за ўсіх звяроў Ірка любіла сваіх аленяў. Яна карміла іх, даглядала. На дзяўчынку вялікае ўражанне аказаў учынак дарослых. Ірка не магла зразумець, чаму ў дарослых людзей такія чэрствыя сэрцы. Як можна забіць жывую істоту?
Дзяўчынка да апошняй хвіліны спадзявалася, што ўсе яе алені жывыя. Яна шукала іх па ўсім лесе, а асабліва хацела ўбачыць рагатага. З-за гэтага яна захварэла на запаленне лёгкіх, ледзь не замерзла ў снезе. Усю ноч дзяўчынка клікала сваіх аленяў.
Ірка — сапраўдны сябар. Яна падтрымлівала ежай сваіх сяброў-аленяў, перажывала за іх лёс. Чалавек, які мае такое чулае сэрца, ніколі не пакіне ў бядзе сваіх таварышаў.