У горадзе маім шмат розных вуліц: і вялікія, і маленькія, і шырокія, і вузкія, з высокімі дамамі, і не вельмі, але родная мне вуліца толькі адна.
Гісторыю з'яўлення свайго двара я не ведаю, мае бацькі жылі ў іншым горадзе (раёне), але я ведаю мноства падзей, якія адбываліся на маёй вуліцы, ведаю кожнае дрэва, кожны зацішны куток, куды можна схавацца падчас гульні ў хованкі. Я ведаю практычна ўсіх дзяцей свайго двара. Разам мы часта ладзім розныя спаборніцтвы, гуляем, жартуем, размаўляем.
Я люблю сваю вуліцу ў любы час года. Вясной на дрэвах расцвітае бэз, ад гэтага ўсе вакол прамакаецца прыемным водарам кветак. Улетку ўвесь двор становіцца падобным на мурашнік, таму што на вуліцы з'яўляецца шмат людзей, так як усе жыхары выходзяць пагрэцца на сонейку. Увосень двор афарбоўваецца ва ўсе адценні чырвонага і жоўтага, становіцца незвычайна прыгожа. Зімой усё засынае і вакол становіцца ціха.
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ. Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.
У горадзе маім шмат розных вуліц: і вялікія, і маленькія, і шырокія, і вузкія, з высокімі дамамі, і не вельмі, але родная мне вуліца толькі адна.
Гісторыю з'яўлення свайго двара я не ведаю, мае бацькі жылі ў іншым горадзе (раёне), але я ведаю мноства падзей, якія адбываліся на маёй вуліцы, ведаю кожнае дрэва, кожны зацішны куток, куды можна схавацца падчас гульні ў хованкі. Я ведаю практычна ўсіх дзяцей свайго двара. Разам мы часта ладзім розныя спаборніцтвы, гуляем, жартуем, размаўляем.
Я люблю сваю вуліцу ў любы час года. Вясной на дрэвах расцвітае бэз, ад гэтага ўсе вакол прамакаецца прыемным водарам кветак. Улетку ўвесь двор становіцца падобным на мурашнік, таму што на вуліцы з'яўляецца шмат людзей, так як усе жыхары выходзяць пагрэцца на сонейку. Увосень двор афарбоўваецца ва ўсе адценні чырвонага і жоўтага, становіцца незвычайна прыгожа. Зімой усё засынае і вакол становіцца ціха.
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі.
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся.
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.