ответ:Каханне-гэта тое пачуццё, якое дорыць чалавеку крылы. Каханне прымушае тварыць, каханне-гэта натхненне ў чыстым выглядзе. Мастацтва без любові немагчыма. Усё сказанае, напісанае, праспяваць і згулянае прысвячалася менавіта гэтаму вялікаму пачуццю.
Многія блытаюць каханне з смагай валодання чымсьці. Але каханне не трывае собственничества. Каханне-гэта калі чалавек аддае ўсяго сябе. Гэта смага зразумець, адчуць іншага чалавека, абараніць яго, палегчыць яго праблемы, забраць яго боль.
Сапраўдная любоў – гэта праца. Бо каб быць шчаслівым побач з іншым чалавекам, трэба прымаць аб'ект любові такім, які ён ёсць. Любоў не трывае умоўнасцяў і абмежаванняў, шантажу і рэўнасці. Гэта трапяткое, крохкае пачуццё лёгка разбурыць. Нельга любіць за нейкія вартасці, любіць можна толькі насуперак недахопаў.
Каханне адкрывае ўсё лепшае, што ёсць у чалавеку. Закаханы чалавек здольны на подзвігі, ён зможа пераадолець усе перашкоды. Гэта пачуццё вельмі складана апісаць словамі, на тое яно і пачуццё. Каханне трэба адчуваць
Ірка — дзяўчынка дванаццаці гадоў. Яна разам са сваімі бацькамі жыве ў Бярэзаўцу. Бацька Іркі быў ляснік, і жылі яны ў лесе. Гэта вельмі падабалася дзяўчынцы, бо яна вельмі любіла прыроду, з задавальненнем назірала за ёй. Ірка была рослай дзяўчынкай, толькі вельмі худой. У яе былі доўгія і тоўстыя чорныя косы. Апраналася яна часцей за ўсё ў «цёплую чорную матчыну хустку, старую фуфайку; на нагах буркі, пашытыя з суконак, на бурках — бахілы, склееныя з гумы, і слізкія-слізкія». Дзяўчынка добра вучылася, была вельмі стараннай. Яна магла б хадзіць у чацвёрты клас, але ў іх школе было толькі тры класы. Каб паступіць у чацвёрты, трэба было ісці ў суседнюю вёску Камена, якая знаходзілася вельмі далёка, і бацькі яе ў гэтым годзе адну не адпусцілі. Ірка вельмі любіла прыроду, звяроў. Яна не магла зразумець людзей, якія нішчылі прыроду. «Ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. Не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу». Больш за ўсіх звяроў Ірка любіла сваіх аленяў. Яна карміла іх, даглядала. На дзяўчынку вялікае ўражанне аказаў учынак дарослых. Ірка не магла зразумець, чаму ў дарослых людзей такія чэрствыя сэрцы. Як можна забіць жывую істоту? Дзяўчынка да апошняй хвіліны спадзявалася, што ўсе яе алені жывыя. Яна шукала іх па ўсім лесе, а асабліва хацела ўбачыць рагатага. З-за гэтага яна захварэла на запаленне лёгкіх, ледзь не замерзла ў снезе. Усю ноч дзяўчынка клікала сваіх аленяў. Ірка — сапраўдны сябар. Яна падтрымлівала ежай сваіх сяброў-аленяў, перажывала за іх лёс. Чалавек, які мае такое чулае сэрца, ніколі не пакіне ў бядзе сваіх таварышаў.
ответ:Каханне-гэта тое пачуццё, якое дорыць чалавеку крылы. Каханне прымушае тварыць, каханне-гэта натхненне ў чыстым выглядзе. Мастацтва без любові немагчыма. Усё сказанае, напісанае, праспяваць і згулянае прысвячалася менавіта гэтаму вялікаму пачуццю.
Многія блытаюць каханне з смагай валодання чымсьці. Але каханне не трывае собственничества. Каханне-гэта калі чалавек аддае ўсяго сябе. Гэта смага зразумець, адчуць іншага чалавека, абараніць яго, палегчыць яго праблемы, забраць яго боль.
Сапраўдная любоў – гэта праца. Бо каб быць шчаслівым побач з іншым чалавекам, трэба прымаць аб'ект любові такім, які ён ёсць. Любоў не трывае умоўнасцяў і абмежаванняў, шантажу і рэўнасці. Гэта трапяткое, крохкае пачуццё лёгка разбурыць. Нельга любіць за нейкія вартасці, любіць можна толькі насуперак недахопаў.
Каханне адкрывае ўсё лепшае, што ёсць у чалавеку. Закаханы чалавек здольны на подзвігі, ён зможа пераадолець усе перашкоды. Гэта пачуццё вельмі складана апісаць словамі, на тое яно і пачуццё. Каханне трэба адчуваць
Объяснение:
Ірка была рослай дзяўчынкай, толькі вельмі худой. У яе былі доўгія і тоўстыя чорныя косы. Апраналася яна часцей за ўсё ў «цёплую чорную матчыну хустку, старую фуфайку; на нагах буркі, пашытыя з суконак, на бурках — бахілы, склееныя з гумы, і слізкія-слізкія». Дзяўчынка добра вучылася, была вельмі стараннай. Яна магла б хадзіць у чацвёрты клас, але ў іх школе было толькі тры класы. Каб паступіць у чацвёрты, трэба было ісці ў суседнюю вёску Камена, якая знаходзілася вельмі далёка, і бацькі яе ў гэтым годзе адну не адпусцілі.
Ірка вельмі любіла прыроду, звяроў. Яна не магла зразумець людзей, якія нішчылі прыроду. «Ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. Не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу».
Больш за ўсіх звяроў Ірка любіла сваіх аленяў. Яна карміла іх, даглядала. На дзяўчынку вялікае ўражанне аказаў учынак дарослых. Ірка не магла зразумець, чаму ў дарослых людзей такія чэрствыя сэрцы. Як можна забіць жывую істоту?
Дзяўчынка да апошняй хвіліны спадзявалася, што ўсе яе алені жывыя. Яна шукала іх па ўсім лесе, а асабліва хацела ўбачыць рагатага. З-за гэтага яна захварэла на запаленне лёгкіх, ледзь не замерзла ў снезе. Усю ноч дзяўчынка клікала сваіх аленяў.
Ірка — сапраўдны сябар. Яна падтрымлівала ежай сваіх сяброў-аленяў, перажывала за іх лёс. Чалавек, які мае такое чулае сэрца, ніколі не пакіне ў бядзе сваіх таварышаў.