1.Песня - вяликая сила.2.Тры гады - вялики час у чалавечым веку. 3. Пешы коннаму не таварыш. 4. Хата як шклянка. 5. Сказаць и пачуць - гэты шчасце бадай. 6. Багушэвич - бястрашны заступник и абаронца прыгнечанага працоунага чалавека и абяздоленага народа. 7. А чалавек вы, мяркуючы па усим, близки да мастацтва. 8. Мова зямли - памятка гисторыи.9. Я новая прад яваю вясны. 10. Кажа ,дарэчы, што зубр - гэты лясны великан. 11. Воран касцей не занясе недасягальна далёка. 12. Гарачая галава - палки,гарачы чалавек.
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка, адпраўленага з Японіі ў Амерыку. Паколькі ніхто па яго не прыходзіць, Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час, што сабака жыве ў прафесара, паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцел . Кожны дзень Хацiка праводзіць гаспадара да вакзала, калі той адпраўляецца на працу, а ўвечары прыходзіць да вакзала, каб сустрэць яго. Аднойчы прафесар раптоўна памірае на лекцыі ва ўніверсітэце ад сардэчнага прыступу. Не дачакаўшыся гаспадара, Хаціка працягваў прыходзіць на вакзал, не прапускаючы ніводнага дня. Нягледзячы на тое, што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на вакзал. Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хацiка, захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі, і Хацiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хацiка штодня прыходзіць на вакзал да прыбыцця цягніка і чакае да самага вечара, што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць, але Хацiка, як верны сабака, не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.
Хацiкa: Самы лепшы сябар
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка, адпраўленага з Японіі ў Амерыку. Паколькі ніхто па яго не прыходзіць, Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час, што сабака жыве ў прафесара, паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцел . Кожны дзень Хацiка праводзіць гаспадара да вакзала, калі той адпраўляецца на працу, а ўвечары прыходзіць да вакзала, каб сустрэць яго. Аднойчы прафесар раптоўна памірае на лекцыі ва ўніверсітэце ад сардэчнага прыступу. Не дачакаўшыся гаспадара, Хаціка працягваў прыходзіць на вакзал, не прапускаючы ніводнага дня. Нягледзячы на тое, што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на вакзал. Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хацiка, захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі, і Хацiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хацiка штодня прыходзіць на вакзал да прыбыцця цягніка і чакае да самага вечара, што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць, але Хацiка, як верны сабака, не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.