Вось маленькі мураш цягне невялічкі лісток, а побач сядзіць шэрая жаба, якая чакае, пакуль яе здабыча наблізіцца да яе. А вунь там, сярод горкі з каменьчыкау прабіуся парастак цімафееукі. Ен цягнецца да сонейка, прагне яго цяпла і свету. А калі закрыць вочы,прыслухацца да зямлі, то можна пачуць, як яна дыхае. Сярод травы стракочуць конікі-скрыпачы, пад былінкай хаваецца ад сонечных праменняу матылек, ледзь порхаючыцы маленькімі крыльцамі. А пад пластом дзЁрану можна пачуць, як стараецца руплівая палёка, якой да зімы трэба назбіраць у свае норы усе, што потым можна будзе з`есцi. Калі хоць на хвілінку спыніцца і прыслухацца, то можна пачуць, як зямля размауляе з сонцам, небам...з намі.
1) Замковы зрэагаваў у час, стрэл зноў аглушыў, але гэты раз ён паспеў адхінуцца і за пылам ад стрэлу ўбачыў — тое, што за секунду да таго было танкам, хруснула, нібы шкарлупіна ад яйка, і ад нутранога магутнага выбуху буйнымі часткамі разляцелася ў бакі. 2) Рыбак, нібы замініраваную паласу, з зацятым страхам перабег тую праклятую дарогу, так неспадзявана і не ў час выніклую перад імі, і тут жа выразна адчуў, што зрабіў няўдала. 3) Ён выпусціў запар тры камяні, немец, ухіляючыся, спехам страляў, Сотнікаў круціўся доле, бы ўюн, — і ад куль і ад капытоў, на шчасце, яму пасаблялі бабкі, і ён скакаў вакол іх, нібы заяц. 4) Калі ў камеру вярнулі Рыбака, Сотнікаў, нібы труп, ціха ляжаў у забыцці, прыкрыты шынелкам. 5) Бацькі, напэўна, не было ў ягонай каморцы, адкуль неслася звыклае рознагалоссе двух дзесяткаў гадзіннікаў — нібы цвіркатанне конікаў у лузе.
Калі хоць на хвілінку спыніцца і прыслухацца, то можна пачуць, як зямля размауляе з сонцам, небам...з намі.
1) Замковы зрэагаваў у час, стрэл зноў аглушыў, але гэты раз ён паспеў адхінуцца і за пылам ад стрэлу ўбачыў — тое, што за секунду да таго было танкам, хруснула, нібы шкарлупіна ад яйка, і ад нутранога магутнага выбуху буйнымі часткамі разляцелася ў бакі.
2) Рыбак, нібы замініраваную паласу, з зацятым страхам перабег тую праклятую дарогу, так неспадзявана і не ў час выніклую перад імі, і тут жа выразна адчуў, што зрабіў няўдала.
3) Ён выпусціў запар тры камяні, немец, ухіляючыся, спехам страляў, Сотнікаў круціўся доле, бы ўюн, — і ад куль і ад капытоў, на шчасце, яму пасаблялі бабкі, і ён скакаў вакол іх, нібы заяц.
4) Калі ў камеру вярнулі Рыбака, Сотнікаў, нібы труп, ціха ляжаў у забыцці, прыкрыты шынелкам.
5) Бацькі, напэўна, не было ў ягонай каморцы, адкуль неслася звыклае рознагалоссе двух дзесяткаў гадзіннікаў — нібы цвіркатанне конікаў у лузе.