Сёння шмат людзей робяць так, як жадаюць іншыя. Мы пастаянна бяжым за модай, нават апранаемся так, як подабаецца іншым, а не нам. А навошта? На гэта пытанне проста адказаць: усе мы залежым адно ад аднаго, залежым ад чужых меркаванняй і поглядайў нам усім патрэбна быць падобным адзін на аднаго. Ніводны чалавек не можа існаваць без гэтага. Усе мы аднолькава чапляемся за іншых і жадаем, каб нас заўважылі. Але ці можам мы назваць гэта славай? Думаю, што не. Я лічу, што слава — гэта такія адносіны паміж людзьмі, дзе адзін чалавек падае прыклад іншым. Многія жадаюць гэтага, але гэта зусім нам не патрэбна. Сёння ўсе мы можам жыць сваім жыццем, нягледзячы на погляды іншых. Мне здаецца, што так і трэба жыць. У кожнага толькі адно жыцце, і яго трэба пражыць так, як падабаецца менавіта табе. Чалавеку патрэбна не слава, чалавеку патрэбна свабода ад меркаванняў іншых. Толькі тады мы пачнем жыць сапраўдным жыццём.
Пра горад Пружаны і раку Мухавец Калісьці, як расказваюць палешукі, задумала каралева Бона залажыць горад на рацэ Мухавец. Села яна ў карэту, узяла з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую дарогу. Вось нарэшце пад'еха- лі да ракі Мухавец. Хоць не надта шырокай ды глыбокай была тая рака, але праз яе быў пракладзены мост. На сярэдзіне дарогі пачаў мост трашчаць: не вытрымаў ён карэты з чацвёркаю коней. Карэта разам з усімі апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі людзі, нейкі змей-вадзянік. Схапіў ён тое дзіця і знік, толькі яго і бачылі. Ледзь жывую выцягнулі з вады каралеву. А калі тая апрытомнела ды даведалася, што сталася з яе дзіцем, закляла тое месца. , Так з таго часу і пайшло: улетку, калі моцна прыпякала сонца, то рака ў тым месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла на нішто. А пасля каралева Бона залажыла на гэтым месцы горад і назвала яго Пружаны
Сёння шмат людзей робяць так, як жадаюць іншыя. Мы пастаянна бяжым за модай, нават апранаемся так, як подабаецца іншым, а не нам. А навошта? На гэта пытанне проста адказаць: усе мы залежым адно ад аднаго, залежым ад чужых меркаванняй і поглядайў нам усім патрэбна быць падобным адзін на аднаго. Ніводны чалавек не можа існаваць без гэтага. Усе мы аднолькава чапляемся за іншых і жадаем, каб нас заўважылі. Але ці можам мы назваць гэта славай? Думаю, што не. Я лічу, што слава — гэта такія адносіны паміж людзьмі, дзе адзін чалавек падае прыклад іншым. Многія жадаюць гэтага, але гэта зусім нам не патрэбна. Сёння ўсе мы можам жыць сваім жыццем, нягледзячы на погляды іншых. Мне здаецца, што так і трэба жыць. У кожнага толькі адно жыцце, і яго трэба пражыць так, як падабаецца менавіта табе. Чалавеку патрэбна не слава, чалавеку патрэбна свабода ад меркаванняў іншых. Толькі тады мы пачнем жыць сапраўдным жыццём.
Калісьці, як расказваюць палешукі,
задумала каралева Бона залажыць горад
на рацэ Мухавец. Села яна ў карэту, узяла
з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую
дарогу. Вось нарэшце пад'еха- лі да ракі
Мухавец. Хоць не надта шырокай ды
глыбокай была тая рака, але праз яе быў
пракладзены мост.
На сярэдзіне дарогі пачаў мост
трашчаць: не вытрымаў ён карэты з
чацвёркаю коней. Карэта разам з усімі
апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі
людзі, нейкі змей-вадзянік. Схапіў ён тое
дзіця і знік, толькі яго і бачылі. Ледзь
жывую выцягнулі з вады каралеву. А калі
тая апрытомнела ды даведалася, што
сталася з яе дзіцем, закляла тое
месца. ,
Так з таго часу і пайшло: улетку, калі
моцна прыпякала сонца, то рака ў тым
месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла
на нішто.
А пасля каралева Бона залажыла на
гэтым месцы горад і назвала яго Пружаны