Составить диалог с однаклассником ​

Прайшло ўжо шмат дзесяцігоддзяў з таго 9 траўня, калі скончылася Другая сусветная вайна. Мы, сучасная моладзь, нават уявіць не можам усіх яе жахаў. І гэта добра. Нам вельмі пашанцавала жыць у мірны час, мець шмат магчымасцяў у жыцці. Мы ведаем пра вайну з апавяданняў старых і з кніг па гісторыі. А для мільёнаў людзей гэтыя страшны падзеі былі рэальнасцю.

Вайна прынесла шмат гора. Напэўна, у кожнай сям'і страцілі любімых людзей, у многіх з іх нават няма магілы... Маладыя хлопцы гінулі ў страшэнных баях, не паспрабаваўшы як вынікае жыцця. Дзеці ваенных гадоў не маглі і думаць аб прыгожых цацках. Яны не маглі нават нармальна хадзіць у школу. Многія з іх засталіся сіротамі. А з вайны вярталіся калекі, не толькі з ранамі на целе, але і з болем у душы.

Вось і настала доўгачаканая вясна. Колькі радасці яна нясе з сабой. Па зямлі пабеглі звонкія раўчукі. Спачатку іх было мала, але з кожным днём яны ўсё часцей і часцей прарэзалі лёд сваімі струменьчыкамі. Птушкі прылятаюць, песні пачынаюць спяваць. А мы з хлопцамі птушкам дапамагаем, будуем ім шпакоўні, для іх хаткі, каб было ім ўтульна. Усё прыходзіць у рух: мітусяцца на галінках птушкі, весела, хутка снег і лядзяшы растаюць. З дахаў капае вада. Снег яшчэ хаваецца ў цёмных кутах, не хоча зразумець, што з кожнай гадзінай гурбы становяцца менш, не схавацца ім ад цёплага, доўгачаканага сонейка.Дні становяцца даўжэй і святлей. Радуюцца надыходзячай вясны і людзі. На тварах ўсё часцей з'яўляюцца ўсмешкі. Больш за ўсё радуюцца вясне хлопцы.Можна зняць цяжкія футры, надзець гумовыя боты і весела хадзіць па лужынах, пускаць караблікі. Неўзабаве з-пад зямлі выглянуць першыя нясмелыя зялёныя травінкі, набрынялыя ныркі на дрэвах лопнуць, і з'явяцца дзівосныя зялёныя лісточкі. На змену беламу і шэраму прыходзяць зялёны і блакітны колеры. Нават як то нам вясной ўсім становіцца весялей і прыемней на душы.