Беларусь! Радзіма! Родны край! Мая любая старонка! Для мяне Радзіма - гэта мае мамачка і татачка, школа, мая настаўніца, вёска Доцішкі, людзі, якія мяне акружаюць.
Побач з беларусамі жывуць у нашай вёсцы рускія, палякі, украінцы, літоўцы, яўрэі, татары, выхадцы з іншых краін. Усе мы - грамадзяне Рэспублікі Беларусь.
Чаму ж нас называюць беларусамі? Адны кажуць, што ад белага колеру льняной вопраткі і светлых валасоў нашых жыхароў. Іншыя сцвярджаюць, што белая - значыць вольная. Сапраўды, белы колер ва ўсе часы быў сімвалам свабоднага жыцця.
За што я люблю сваю Радзіму? За бацькоўскі дом, у якім я жыву. За маё шчаслівае дзяцінства, якое мне далі бацькі і наша дзяржава. За блакітнае і мірнае неба над галавой. За яснае і цёплае сонейка, якое сагравае сваімі промнямі наш край. Тут жывуць мае бабуля і дзядуля, якіх я вельмі люблю і дапамагаю ім. У мяне шмат сяброў, з якімі я гуляю і вучуся ў адным класе.
Цудоўная прырода роднага краю, якой немагчыма не любавацца. Духмяныя лугі, бязмежныя прасторы палёў, пакрытыя інеем дрэвы і кусты выклікаюць пачуццё задавальнення. Люблю летам купацца ў рэчцы, якая бяжыць за полем, а восенню хадзіць у лес па грыбы
Н. Восемсот семдзесят тры
Р. Восемсот сямідзесяці трох
Д. Восемсот сямідзесяці тром
В. Восемсот семдзесят тры
Т. Восемсот сямідзесяццю трыма
М. Восемсот сямідзесяці трох
Н. Пяцьсот шесцьдзясят дзевяць
Р. Пяцьсот шасцідзесяці дзевяці
Д. Пяцьсот шасцідзесяці дзевяці
В. Пяцьсот шесцьдзясят дзевяць
Т. Пяцьсот шасцідзесяццю дзевяццю
М. Пяцьсот шасцідзесяці дзевяці
Н. Дзвесце дваццаць два
Р. Дзвесце дваццаці двух
Д. Дзвесце дваццаці двум
В. Дзвесце дваццаць два
Т. Дзвюмастамі дваццаццю двума
М. Дзвесце дваццаці двух
Н. Шэсцьсот пяцьдзясят чатыры
Р. Шэсцьсот пяцьдзясят чатырох
Д. Шэсцьсот пядзясят чатыром
В. Шэсцьсот пядзясят чатыры
Т. Шэсцьсот пядзясят чатырма
М. Шэсцьсот пядзясят чатырох
Фууух, надеюсь правильно
На карце вялікага свету
Яна – як зялёны лісток,
Сасмаглая песня лета,
Жывое вады глыток,
Адвечная калыханка,
Душы запаветны куток.
Трапеча гарачым ранкам
На дрэве нястомны лісток,
А ў навальніцу б'ецца,
Нябачны паміж лісця,
Як роднае матчына сэрца,
Што мне даражэй жыцця.
В.Вітка
Беларусь! Радзіма! Родны край! Мая любая старонка! Для мяне Радзіма - гэта мае мамачка і татачка, школа, мая настаўніца, вёска Доцішкі, людзі, якія мяне акружаюць.
Побач з беларусамі жывуць у нашай вёсцы рускія, палякі, украінцы, літоўцы, яўрэі, татары, выхадцы з іншых краін. Усе мы - грамадзяне Рэспублікі Беларусь.
Чаму ж нас называюць беларусамі? Адны кажуць, што ад белага колеру льняной вопраткі і светлых валасоў нашых жыхароў. Іншыя сцвярджаюць, што белая - значыць вольная. Сапраўды, белы колер ва ўсе часы быў сімвалам свабоднага жыцця.
За што я люблю сваю Радзіму? За бацькоўскі дом, у якім я жыву. За маё шчаслівае дзяцінства, якое мне далі бацькі і наша дзяржава. За блакітнае і мірнае неба над галавой. За яснае і цёплае сонейка, якое сагравае сваімі промнямі наш край. Тут жывуць мае бабуля і дзядуля, якіх я вельмі люблю і дапамагаю ім. У мяне шмат сяброў, з якімі я гуляю і вучуся ў адным класе.
Цудоўная прырода роднага краю, якой немагчыма не любавацца. Духмяныя лугі, бязмежныя прасторы палёў, пакрытыя інеем дрэвы і кусты выклікаюць пачуццё задавальнення. Люблю летам купацца ў рэчцы, якая бяжыць за полем, а восенню хадзіць у лес па грыбы