Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ. Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.
Падчас першай сусветнай вайны на канадскім эскадренным мінаносцы служыў сабака па мянушцы Кубрык, які адрозніваўся незвычайным слыхам. Пачуўшы шум варожай падводнай лодкі, які не ўхапілі суднавыя прыборы, ён даваў сігнал баявой трывогі.
Цяпер ніхто не скажа, колькі невядомых адважных сабак загінула падчас другой сусветнай, шукаючы міны і ратуючы з-пад абстрэлу параненых. Яны і сувязістаў замянялі, прабіраючыся ў недаступных для чалавека месцах.
Чалавек вучыць сабак шукаць людзей, якія трапілі ў бяду, пахаваных пад руінамі падчас землятрусаў і заваленых снежнымі абваламі ў гарах, знаходзіць карысныя выкапні, пасвіць хатні жывёлу.
У свеце нямала помнікаў сабакам. Жыхары аднаго італьянскага паселішча паставілі помнік сабаку па мянушцы Верны. На працягу доўгіх чатырнаццаці гадоў кожны дзень нязменна хадзiў ён сустракаць свайго гаспадара, забітага фашысцкай бомбай
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі.
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся.
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.
ответ:бескарыслівыя памочнікі
Падчас першай сусветнай вайны на канадскім эскадренным мінаносцы служыў сабака па мянушцы Кубрык, які адрозніваўся незвычайным слыхам. Пачуўшы шум варожай падводнай лодкі, які не ўхапілі суднавыя прыборы, ён даваў сігнал баявой трывогі.
Цяпер ніхто не скажа, колькі невядомых адважных сабак загінула падчас другой сусветнай, шукаючы міны і ратуючы з-пад абстрэлу параненых. Яны і сувязістаў замянялі, прабіраючыся ў недаступных для чалавека месцах.
Чалавек вучыць сабак шукаць людзей, якія трапілі ў бяду, пахаваных пад руінамі падчас землятрусаў і заваленых снежнымі абваламі ў гарах, знаходзіць карысныя выкапні, пасвіць хатні жывёлу.
У свеце нямала помнікаў сабакам. Жыхары аднаго італьянскага паселішча паставілі помнік сабаку па мянушцы Верны. На працягу доўгіх чатырнаццаці гадоў кожны дзень нязменна хадзiў ён сустракаць свайго гаспадара, забітага фашысцкай бомбай
Объяснение: