Во по тексту ДЗІКАЕ ПАЛЯВАННЕ КАРАЛЯ СТАХА
1. Адкажы на пытанні:
– Каго з герояў па праву варта аднесці да прадстаўнікоў лепшай часткі
беларускай інтэлігенцыі канца XIX стагоддзя? Чаму?
– Каму з іх аўтар у аповесці не дае апісання знешняга выгляду?
– Што хвалюе Беларэцкага ў лѐсе беларускага народа ў канцы XIX
стагоддзя?
– Назаві галоўную мэту жыцця Андрэя Беларэцкага.
– Як ѐн адносіцца да сваѐй прафесіі і да справы, якой займаецца?
Чаму?
– Як раскрываецца характар галоўнага героя праз узаемаадносіны з
іншымі персанажамі твора?
– Чаму Уладзімір Караткевіч дае героям – Беларэцкаму і Свеціловічу –
адно імя?
– Што аб‟ядноўвае гэтых герояў, чым адрозніваюцца пошукі
прызначэння чалавека на зямлі ў светаўспрыманні Андрэя Свеціловіча
і Андрэя Беларэцкага?
– Чаму Уладзімір Караткевіч аддае перавагу і выводзіць у змест твора
Надзею Яноўскую, надаючы ѐй статус “апошняй спадчынніцы
магутнага роду”?
– Хто такі Рыгор Дубатоўк, Варона, Гарабурда, Стахевіч, Пацук і іх
«дзікае паляванне»?
– Што мы ведаем пра Дубатоўка?
– Чаму ѐн выкарыстаў легенду роду Яноўскіх пра «дзікае паляванне»?
– Прыгадай эпізод, у якім назвычай жорстка праявіліся адносіны
Дубатоўка да сваѐй пляменніцы?
– Чаму «дзікае паляванне» хацела знішчыць Андрэя Беларэцкага?
– Каго Андрэй Беларэцкі называе «мярзотнікам»? У чым сэнс іх
жыцця?
2. Складзі сінквейн з апорнымі словамі „Беларэцкі‟, „Свеціловіч‟,
„Яноўская‟.

Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)

Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!

Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.

На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.