Вобраз дзiка у апавяданне "добры хлопец дзiк"

- Прывітанне! Мы, здаецца, не знаёмыя. Мяне Саша завуць.
- Прывітанне! А мяне Лена. Прыемна пазнаёміцца.
- Мне таксама. Як табе свята?
- Весела. Але я не вельмі люблю шум, таму мне тут няўтульна.
- Тады навошта ты сюды прыйшла? На такіх святах ціха не бывае.
- Не хацела крыўдзіць сяброў.
- Ты, мабыць, не з Мінску. Тут усе звыклыя да шуму. 
- Са Слуцку. Але справа не ў гэтым. Ад моцнага шуму ў мяне пачынае балець галава. Думаю, зараз ужо можна ісці адсюль. У самы разгар святкавання ніхто і не заўважыць.
- Хочаш, я правяду цябе да дому? Зможам пазнаёміцца бліжэй.
- Канешне, буду рада.
- Тады я пайшоў за курткаю.
- Добра, чакаю цябе каля дзвярэй.

- Прывітанне! Можна з табою пазнаёміцца?
- Канешне! Мяне Света завуць. А цябе?
- А мяне Алесь.
- Прыгожае імя.
- Мяне назвалі ў гонар дзядулі, які загінуў у час Вялікай Айчыннай вайны.
- Эх, а мяне ў гонар гераіні любімага матулінага рамана.
- У цябе таксама прыгожае імя. Вельмі мілагучнае.
- Дзякуй! Алесь, а ты з нашай школы?
- Не. Але з верасня пайду туды. Мы толькі што пераехалі ў гэты раён.
- Выдатна! Зможам часта сустракацца.
- Света, было вельмі прыемна з табою пазнаёміцца. На жаль, трэба бегчы, бо спазнюся да рэпетытара. Дай мне свой нумар. Я табе пазваню.
- Пішы: 333-44-66.
- Запісаў. Пазваню абавязкова.
- Буду чакаць. Да пабачэння!
- Да пабачэння!