Велізарныя скрыпучыя дзверы закінутага ангара павольна адчыніліся перад невялікай групай людзей, якія пасяліліся тут некалькі дзесяцігоддзяў назад.
У наступную хвіліну некалькі тонкіх пальцаў пашырылі шурпатую шчыліну праходу, цемная цень хутка слізганула ў пакоі і, праз некалькі крокаў, ужо павісла над бестурботна спячай дзяўчынай.
Вецер напружанага чакання павольна калыхаў восеньскую траву, бледна-рудую, як і апошнія прамяні сонца, якія запомнілі жыхары гэтых месцаў яшчэ да таго, як неба пакрылі шэрыя хмары.
І пасля доўгага тысячагоддзя чаканняў вам усе роўна трэба было яшчэ цэлых дзевяць дзен для таго, каб забраць тое, што па праве належыць вам.
У чалавека былі вялікія і моцныя рукі і чорны плашч па-над беласнежнай формы, толькі гэта і засталося ў галаве хлопчыка праз столькі гадоў: рост, чорны плашч і рукі...
На яго паглядзела дзяўчына, твара якой быў выбелены для надання ей больш арыстакратычнага выгляду.
Мне падабаюцца сонечныя восеньскія дні. У такія дні рознакаляровае лісце на дрэвах быццам зіхаціць. Восеньскае сонца здаецца нават ярчэйшым за летняе, магчыма, таму, што ўвосень часцей, чым летам, ідзе дождж. Шкада, што такое сонца свеціць, ды не грэе. Мне таксама падабаецца не вельмі моцны дождж, але толькі калі на вуліцы не занадта холадна. Часам я нават знарок не бяру пасарон, каб пагуляць пад каплямі дажджу. Але ў халоднае надвор'е так рабіць няможна, бо існуе небяспека захварэць. А хварэць я не люблю. І галоўнае, чаму я люблю восень, асабліва верасень, - гэта тое, што пачынае расці шмат грыбоў. Збіраць грыбы - мой любімы від адпачынку. Я заядлы грыбнік, як і мае бацькі. Каб была магчымасць, я не выходзіў бы з лесу. Таму верасень - мой любімы асенні месяц, а восень - мая любімая пара году. І я ніколі не пагаджуся з меркаваннем, што восень - сумная, маркотная, нудлівая пара. Проста людзі не ўмеюць заўважаць тыя нямногія радасці, якія даруе нам восень - цудоўная, на мой погляд, пара.
У наступную хвіліну некалькі тонкіх пальцаў пашырылі шурпатую шчыліну праходу, цемная цень хутка слізганула ў пакоі і, праз некалькі крокаў, ужо павісла над бестурботна спячай дзяўчынай.
Вецер напружанага чакання павольна калыхаў восеньскую траву, бледна-рудую, як і апошнія прамяні сонца, якія запомнілі жыхары гэтых месцаў яшчэ да таго, як неба пакрылі шэрыя хмары.
І пасля доўгага тысячагоддзя чаканняў вам усе роўна трэба было яшчэ цэлых дзевяць дзен для таго, каб забраць тое, што па праве належыць вам.
У чалавека былі вялікія і моцныя рукі і чорны плашч па-над беласнежнай формы, толькі гэта і засталося ў галаве хлопчыка праз столькі гадоў: рост, чорны плашч і рукі...
На яго паглядзела дзяўчына, твара якой быў выбелены для надання ей больш арыстакратычнага выгляду.
Мне таксама падабаецца не вельмі моцны дождж, але толькі калі на вуліцы не занадта холадна. Часам я нават знарок не бяру пасарон, каб пагуляць пад каплямі дажджу. Але ў халоднае надвор'е так рабіць няможна, бо існуе небяспека захварэць. А хварэць я не люблю.
І галоўнае, чаму я люблю восень, асабліва верасень, - гэта тое, што пачынае расці шмат грыбоў. Збіраць грыбы - мой любімы від адпачынку. Я заядлы грыбнік, як і мае бацькі. Каб была магчымасць, я не выходзіў бы з лесу. Таму верасень - мой любімы асенні месяц, а восень - мая любімая пара году. І я ніколі не пагаджуся з меркаваннем, што восень - сумная, маркотная, нудлівая пара. Проста людзі не ўмеюць заўважаць тыя нямногія радасці, якія даруе нам восень - цудоўная, на мой погляд, пара.