Кропка ставицца ў канцы пабуджальных сказаў, кали ци пажаданне выказаны спакойным тонам, без кличнай интанацыі. Пытальник ставицца ў канцы поўных и няпоўных сказаў, слоў сказаў, якия змяшчаюць прамое пытанне и маюць пытальную интанацыю. Кличник ставицца ў канцы сказа, яки вымаўляецца з кличнай интанацыяй. Шматкроп’е ставицца ў канцы апавядальнага сказа (простага ци складанага), яки змяшчае незакончанае выказванне. Памиж дзейникам и именным выказникам пры адсутнасци дзеяслоўнай звязки працяжник ставицца, кали дзейник и выказник выражаны назоўниками ў форме назоунага склона. форме назоўнага склону.
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ. Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.
пажаданне выказаны спакойным тонам, без кличнай интанацыі. Пытальник ставицца ў канцы поўных и няпоўных сказаў, слоў сказаў,
якия змяшчаюць прамое пытанне и маюць пытальную интанацыю. Кличник ставицца ў канцы сказа, яки вымаўляецца з кличнай интанацыяй. Шматкроп’е ставицца ў канцы апавядальнага сказа (простага ци
складанага), яки змяшчае незакончанае выказванне. Памиж дзейникам и именным выказникам пры адсутнасци дзеяслоўнай
звязки працяжник ставицца, кали дзейник и выказник выражаны назоўниками ў форме назоунага склона.
форме назоўнага склону.
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі.
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся.
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.