7 - 10 лістапада адбыўся візіт у Рэспубліку Беларусь кітайскай дэлегацыі. Асноўнай мэтай сустрэч кіраўнікоў дзяржаў стала абмеркаванне аказання бязвыплатнай ваеннай дапамогі нашай краіне з боку Кітая. Адпаведны пратакол паміж міністэрствамі абароны бакоў быў падпісаны 8 лістапада ў Мінску. Акрамя дзелавых перамоў кітайская дэлегацыя наведала музей Вялікай Айчыннай вайны, а таксама Брэсцкую крэпасць. Госці з краіны ўзыходзячага сонца засталіся задаволеныя экскурсіямі і выказалі сваё шчырае спачуванне шматлікім стратам народа Беларусі ў вайне. Міністр абароны Кітайскай Народнай Рэспублікі асабліва падкрэсліў, што цяперашняе пагадненне накіравана на тое, каб не дапусціць паўтарэння падобнай сітуацыі ў будучыні.
Была ў Слуцкім павеце адна вёсачка на сто жыхароў. Нічым яна не вылучалася сярод тысяч такіх жа вёсачак нашай радзімы. І была недалёка ад яе сядзіба панская. У пана была дачка любімая. Прыгажуня, разумніца, усё яе любілі. Любіла паненка нашу вёсачку і часта там бывала. Магчыма, каханы ў яе там жыў, хто ведае. Аднойчы паненка сур'ёзна захварэла. Лекары толькі разводзілі рукамі і не маглі нічога зрабіць. Калі паненка адчула, што хутка памрэ, папрасілася яна ў бацькі схадзіць у вёску. Бацька, вядома ж, дазволіў. Хоць ісці было недалёка, але з-за хваробы паненка хутка стамілася. Ўбачыла яна пасярод лугу крынічку і села каля яе адпачыць. Памылася, папіла вады сцюдзёнай - адразу лепей стала. Вярнулася яна пасля прагулкі дадому, а на раніцу прачнулася зусім здаровай. Сталі яе распытваць - яна і распавяла пра крыніцу. Пайшлі чуткі сярод людзей, што каля вёскі гэтай ёсць крынічка з жывой вадой (жывіцай па-іншаму). Сталі людзі ездзіць сюды з усяго павета. Стала расці вёска, ажываць. Назвалі яе Зажывіцы, бо ўваскрэсла яна дзякуючы таму, што сюды за жывіцай ездзілі. Вёска гэта зараз знаходзіцца ў Салігорскім раёне і называецца Зажэвічы. Шкада толькі, што крынічкі даўно ўжо няма, нават сцежкі людскія да яе зараслі.
Акрамя дзелавых перамоў кітайская дэлегацыя наведала музей Вялікай Айчыннай вайны, а таксама Брэсцкую крэпасць. Госці з краіны ўзыходзячага сонца засталіся задаволеныя экскурсіямі і выказалі сваё шчырае спачуванне шматлікім стратам народа Беларусі ў вайне.
Міністр абароны Кітайскай Народнай Рэспублікі асабліва падкрэсліў, што цяперашняе пагадненне накіравана на тое, каб не дапусціць паўтарэння падобнай сітуацыі ў будучыні.
У пана была дачка любімая. Прыгажуня, разумніца, усё яе любілі. Любіла паненка нашу вёсачку і часта там бывала. Магчыма, каханы ў яе там жыў, хто ведае.
Аднойчы паненка сур'ёзна захварэла. Лекары толькі разводзілі рукамі і не маглі нічога зрабіць. Калі паненка адчула, што хутка памрэ, папрасілася яна ў бацькі схадзіць у вёску. Бацька, вядома ж, дазволіў.
Хоць ісці было недалёка, але з-за хваробы паненка хутка стамілася. Ўбачыла яна пасярод лугу крынічку і села каля яе адпачыць. Памылася, папіла вады сцюдзёнай - адразу лепей стала.
Вярнулася яна пасля прагулкі дадому, а на раніцу прачнулася зусім здаровай. Сталі яе распытваць - яна і распавяла пра крыніцу.
Пайшлі чуткі сярод людзей, што каля вёскі гэтай ёсць крынічка з жывой вадой (жывіцай па-іншаму). Сталі людзі ездзіць сюды з усяго павета. Стала расці вёска, ажываць. Назвалі яе Зажывіцы, бо ўваскрэсла яна дзякуючы таму, што сюды за жывіцай ездзілі.
Вёска гэта зараз знаходзіцца ў Салігорскім раёне і называецца Зажэвічы. Шкада толькі, што крынічкі даўно ўжо няма, нават сцежкі людскія да яе зараслі.