Я хачу расказаць адкуль у горада Мінска такую назву. Першапачатковае старажытнарускае назва горада - Менеск, Меньск, Менск. Яго паходжанне незразумела - сёння існуе некалькі версій на гэты конт. Паводле першай легендзе: назва горада - імя яго заснавальніка - князя Менеска. Па другой легенды: назву Менску дала рака Менка, якая ўпадае ў раку Пціч у 12-ці кіламетрах на поўнач ад сучаснага горада Дзяржынска. Археолагі выявілі там старажытнае паселішча. На думку навукоўцаў, яго жыхары па нейкіх прычынах у XI стагоддзі перайшлі з берагоў Менкі на Нямігу і заснавалі там новае паселішча, захаваўшы за ім старую назву - Менск. Згодна з трэцяй легендзе - назва горада ўтворана ад славянскага слова "мена", "мяняць". Так як горад знаходзіўся на скрыжаванні гандлёвых шляхоў, дзе і адбываўся абмен таварамі. Пазней, у XVII стагоддзі, пад уплывам польскай мовы слова Менск трансфармавалася ў сучасную форму - Мінск. Умоўна горад можна падзяліць на яго гістарычную частку і сучасныя раёны. Што можа быць больш прыемным, чым у цёплы летні вечар прайсціся па старадаўніх кутках роднага горада, атрымаць асалоду ад іх спакойным цягам жыцця і адчуць часцінку старажытнага. Мінск - старажытны рускі горад у Паўночна-Заходнім краі, але час яго заснавання дакладна невядома - першыя летапісныя весткі пра гэты горад ставяцца да палове ХI стагоддзя, калі Мінск належаў ўнуку князя Ізяслава Уладзіміравіча, полацкага князя Усяслава - знакамітаму "чарадзею". У 1066 Усяслаў Брачыславіч нечакана напаў на Пскоў і разрабаваў Ноўгарад. У помста яму вялікі князь кіеўскі Ізяслаў з братамі сваімі Святаславам чарнігаўскім і Усевалад Пераяслаўскі рушыў на зямлю полацкую і аблажыў горад Мінск. Усяслаў Брачыславіч быў у гэты час пад Псковам, даведаўшыся аб аблозе горада, ён вярнуўся да Мінска, але апошні быў ужо разрабаваны, прычым Усяслаў Брачыславіч падступна быў захоплены ў палон і адвезены ў Кіеў. Гэта падзея апісана ў "Слове пра паход Ігаравы". Гісторыя Мінска нашмат больш і гэта толькі асобны выпадак які я вырашыла згадаць. Я люблю свой горад бо менавіта там я нарадзілася і вырасла, і мне заўсёды вельмі цікава пазнаваць нешта новае пра Мінск.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».
Першапачатковае старажытнарускае назва горада - Менеск, Меньск, Менск. Яго паходжанне незразумела - сёння існуе некалькі версій на гэты конт. Паводле першай легендзе: назва горада - імя яго заснавальніка - князя Менеска. Па другой легенды: назву Менску дала рака Менка, якая ўпадае ў раку Пціч у 12-ці кіламетрах на поўнач ад сучаснага горада Дзяржынска. Археолагі выявілі там старажытнае паселішча. На думку навукоўцаў, яго жыхары па нейкіх прычынах у XI стагоддзі перайшлі з берагоў Менкі на Нямігу і заснавалі там новае паселішча, захаваўшы за ім старую назву - Менск. Згодна з трэцяй легендзе - назва горада ўтворана ад славянскага слова "мена", "мяняць". Так як горад знаходзіўся на скрыжаванні гандлёвых шляхоў, дзе і адбываўся абмен таварамі. Пазней, у XVII стагоддзі, пад уплывам польскай мовы слова Менск трансфармавалася ў сучасную форму - Мінск. Умоўна горад можна падзяліць на яго гістарычную частку і сучасныя раёны. Што можа быць больш прыемным, чым у цёплы летні вечар прайсціся па старадаўніх кутках роднага горада, атрымаць асалоду ад іх спакойным цягам жыцця і адчуць часцінку старажытнага. Мінск - старажытны рускі горад у Паўночна-Заходнім краі, але час яго заснавання дакладна невядома - першыя летапісныя весткі пра гэты горад ставяцца да палове ХI стагоддзя, калі Мінск належаў ўнуку князя Ізяслава Уладзіміравіча, полацкага князя Усяслава - знакамітаму "чарадзею". У 1066 Усяслаў Брачыславіч нечакана напаў на Пскоў і разрабаваў Ноўгарад. У помста яму вялікі князь кіеўскі Ізяслаў з братамі сваімі Святаславам чарнігаўскім і Усевалад Пераяслаўскі рушыў на зямлю полацкую і аблажыў горад Мінск. Усяслаў Брачыславіч быў у гэты час пад Псковам, даведаўшыся аб аблозе горада, ён вярнуўся да Мінска, але апошні быў ужо разрабаваны, прычым Усяслаў Брачыславіч падступна быў захоплены ў палон і адвезены ў Кіеў. Гэта падзея апісана ў "Слове пра паход Ігаравы".
Гісторыя Мінска нашмат больш і гэта толькі асобны выпадак які я вырашыла згадаць.
Я люблю свой горад бо менавіта там я нарадзілася і вырасла, і мне заўсёды вельмі цікава пазнаваць нешта новае пра Мінск.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».