Сапраўдная зіма прыходзіць раптоўна. Яна то папярэднічае, то позніцца ад календара.
Ужо восень скончыла ўсе мастацкія справы. Заснула без цёплага сонца прырода ў чаканні зімы. Яшчэ ўчора ўсё было змрочным, а сёння ляцяць першыя белыя сняжынкі. Яны кружацца ў лёгкім танку. Першыя смельчакі апускаюцца на сцежкі, дома, цёплыя чалавечыя рукі. Хутка знікаюць адталай вадой. І іх пераможнае шэсце прадвесціць прыход зімы. Колькасць сняжынак усё павялічваецца. І вось ужо дома надзелі белыя шапкі, дрэвы - кажушкі, дарогі - дываны.
Белая пара - час для забаў на санках, лыжах, каньках.
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ. Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.
Сапраўдная зіма прыходзіць раптоўна. Яна то папярэднічае, то позніцца ад календара.
Ужо восень скончыла ўсе мастацкія справы. Заснула без цёплага сонца прырода ў чаканні зімы. Яшчэ ўчора ўсё было змрочным, а сёння ляцяць першыя белыя сняжынкі. Яны кружацца ў лёгкім танку. Першыя смельчакі апускаюцца на сцежкі, дома, цёплыя чалавечыя рукі. Хутка знікаюць адталай вадой. І іх пераможнае шэсце прадвесціць прыход зімы. Колькасць сняжынак усё павялічваецца. І вось ужо дома надзелі белыя шапкі, дрэвы - кажушкі, дарогі - дываны.
Белая пара - час для забаў на санках, лыжах, каньках.
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі.
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся.
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.